Test: Kawasaki Ninja 650 Touring

Tekst: Ed Smits
Fotografie: Thierry Dricot 

Vijfhonderdzeventien

Vijfhonderdenzeventien kilometer en zevenhonderd meter geeft de TomTom navigatie aan als ik aan het eind van een enerverend de Ninja 650 thuis op de oprit parkeer. Vijfhonderdenzeventien komma zeven kilometer binnendoor. Vooruit, niet helemaal, vlak boven het Eifelgebied bleek de provinciale weg volledig te zijn afgesloten, waarop ik alleen nog keuze had tussen twee snelwegopritten, of terug te keren naar waar ik vandaan kwam. Nu had ik me écht had voorgenomen om de terugrit zonder snelweg te doen, Dat is nog eens 'Freude am Fahren'maar gezien het tijdstip van de dag besluit ik om het nu toch maar wel te doen. Daarbij was het wél de Duitse Autobahn, ofwel geen maximumsnelheid, wat mij de kans zou geven om zonder risico op een enorme prent (of erger, rijbewijs kwijt) te kijken waartoe de Ninja 650 in staat zou zijn. Binnen no-time zit de Ninja 650 al op 170 km/u en loopt daarna nog door tot voorbij de 200 km/u, maar dan is de grootste puf er wel uit. Opmerkelijk is wel hoe ontzettend comfortabel de Ninja 650 ook met deze snelheden aanvoelt, wie kilometers maken wil kan probleemloos met een kruissnelheid van 170 km/u rekenen.

Vijfhonderdenzeventien komma zeven kilometer in één dag, inclusief drie fotostops, een snelle picknick op een pittoreske locatie en wachten totdat de fotograaf de foto’s heeft uitgezocht. Nu hoor ik je al denken: “geen punt, dat kan ik ook. Met gemak. En nog wel meer als ’t zijn moet. Vijfhonderdenzeventien kilometer doe ik op een zondagochtend nog voordat de wielerclubs de straat op gaan, met een arm op de rug als ’t moet,” en voor velen stelt die afstand inderdaad weinig voor, maar in de beeldvorming van de potentiële klant was dát juist het laatste waar de Ninja 650 mee werd geassocieerd. “If it walks like a duck and talks like a duck, it is a duck,” aldus het Amerikaanse spreekwoord en dus zag de potentiële klant de Ninja 650 als een hardcore supersport. Zeker in de KRT-kleuren van het SBK-raceteam dat door Team Green al sinds 2014 wordt gedomineerd supervet om te zien, maar een supersport en dus veel te extreem. “Eigenlijk heeft Kawasaki
Het extra Touring pakket (alleen NL) in een notendop: smoked windscreen, tankpad

en twee zadeltassen incl montagesteun, waar meer in gaat dan je denkt de Ninja 650 verkeerd gepositioneerd,” aldus Kawasaki’s nieuwe marketing & pr-medewerker Mike Rückert. “De naam Ninja suggereert dat het een supersport is, als het kleine broertje van de Ninja ZX-6R en Ninja ZX-10R, terwijl de fiets qua prestaties eigenlijk veel dichter bij de Z1000SX staat.”

Aha, een Z650SX dus als we het goed hebben begrepen. Niet voor niets dat Kawasaki voor de Ninja 650 een Tourer pakket heeft samengesteld, met daarin een hoog Touring windscherm, 19 liter zadeltassen inclusief montagesteun voor het subframe – dat hier al mooi op is voorbereid, Engine Guards om de kuip te beschermen mocht je onverhoopt op je plaat gaan, knee pads en een tankpad, voor de meerprijs van € 699,- Voor de Nederlandse markt heeft de Benelux importeur nog een extra introductie Touring pakket in de aanbieding gedaan voor slechts € 250, waarvoor je de zijtassenset, een Smoked windscherm en een tankpad krijgt, precies de uitvoering waarmee in de prachtige omgeving van het Duitse Nassau, geboorteplaats van de prins van Oranje, kon worden kennisgemaakt.

Z650SX

Dat de term Z650SX eigenlijk veel beter de lading dekt dan Ninja 650 wordt blijkt eigenlijk al vanaf het moment dat je op het zadel plaatsneemt. Waar je op een supersport met opgevouwen knieën voorovergebogen zit en ’t pas comfortabel wordt als je écht hard aan ’t knallen En dat op slechts een paar uur rijden van bij ons. Vooral niet verder vertellen, ditbent is de zit van de Ninja 650 een verademing. De clip-ons zijn boven de kroonplaat geplaatst, waardoor je veel minder extreem voorovergebogen zit, en ook de positie van het zadel ten opzichte van de voetsteunen is goed gekozen. Hoog genoeg om ook in van-dik-hout tempo over genoeg grondspeling te beschikken en laag genoeg om niet voor je gevoel je knieën in je nek te voelen. Bovendien zit het zadel met 790 mm lekker laag, waardoor in combinatie met z’n smalle bouw je met gemak beide voeten plat aan de grond zet. Wat zithouding betreft voelde die vijfhonderdenzeven kilometer komma zeven nog maar als een opwarmertje en hadden we d’r met gemak nog eens vijfhonderdenzeventien komma zeven kilometer aan vastgeplakt.

Vanuit het zadel kijk je uit op een compleet nieuw ontwikkeld display dat bestaat uit een analoge toerenteller in combinatie met een digitaal display, dat er stukken beter en frisser uitziet dan dat duffe compleet digitale display van de ER-6f. Totdat je de Ninja op contact zet en constateert dat Team Green heeft gekozen voor een LCD scherm met donkere achtergrond en witte cijfers en letters. Superfijn als je in het donker aan het rijden bent, maar overdag – en dan zeker in schittering van zonlicht – is afleesbaarheid niet z’n sterkste punt. En dat is jammer, want buiten dat is het display wel overzichtelijk en compleet, met twee tripmeters, verbruiksmeters (gemiddeld en actueel) en het aantal restkilometers, wat trouwens niet tot aan de laatste kilometer nauwkeurig blijkt te zijn. Bij nog ongeveer 50 te rijden kilometers – en het laatste blokje van de tankindicator knipperend – switchte ‘ie naar - -, Wat mij betreft doen we dit elke week. Kan dat?waarna ongeveer 15 kilometer later er slechts 12,85 liter kon worden getankt en er dus nog altijd meer dan drie liter reserve was. Geen slechte verbruikswaarde trouwens op 286 kilometer.

Het bizarre gemak waarmee de Ninja 650 zich rijden laat heeft de fiets voornamelijk te danken aan het nieuwe rijwielgedeelte met compleet nieuw ontwikkeld trellis frame (dezelfde technologie als de Ninja H2 en H2R), waarmee Team Green maar liefst 15 kilo aan gewicht heeft bespaard ten opzichte van de oude ER-6f. En niet alleen het frame, ook de compleet achterbrug is een flinke afslankkuur ondergaan en weegt nu slechts 4,8 kilo, waar de oude brug van de ER-6f 7,5 kilo op de weegschaal bracht. Minstens net zo belangrijk als de gewichtsreductie is echter dat er geen sprake van functie over vorm is geweest. De achterbrug alleen al is een lust voor het oog om te zien. Het enorme gewichtsverschil – in totaal is de Ninja 650 bijna 20 kilo lichter dan de ER-6f –
Overduidelijk ZX-10 genen. Display is overzichtelijk, alleen jammer van de donkere layout

Is dit mooi of is dit mooi? Hij klinkt trouwens 't mooist ergens tussen de 3 en de 6 duizend toeren. Zadel (en zit) is niks op aan te merken heeft op alle fronten z’n vruchten afgeworpen. Het gemak waarmee de van strak asfalt voorziene slingerweg met onafgebroken snelle rechts/links combinaties, soms afgewisseld met een blinde doordraaiers die tegen het einde gaan knijpen, richting Sankt Goarshausen kan worden afgeragd is op z’n zachtst gezegd indrukwekkend te noemen. Denk niet dat we ten tijde van onze Naked Superbike test met de Tuono V4 1100, S1000R en 1290 Super Duke hier op exact dezelfde weg toen veel sneller zijn geweest. Wat de Ninja 650 ten opzichte van pk-kanonnen aan acceleratie en remkracht ontbreekt wordt meer dan gecompenseerd door een bizar licht stuurgedrag en hoge bochtensnelheid. Trouwens, ook wanneer je niet in Lightweight TT tempo aan het knallen bent (mocht het je zijn ontgaan, op de Britse eilanden wordt in de Roadracing scene volop geracet met de Ninja 650) zal je het enorme verschil met de ER-6f goed merken. Wat zeg je, over een paar weken naar Schotland? Klinkt als een planHet gemak waarmee de Ninja 650 te rijden is zet de ER-6f ver in z’n schaduw, zoals ook door Belgische collega Sarah wordt bevestigd. Zij heeft toevallig thuis een ER-6f in haar schuur staan.

Toch, hoe knetterhard je ook met de Ninja 650 rijden kunt en hoe knetterveel lol je ermee hebben zult, hier in het Taunusgebergte is het vooral z’n veelzijdigheid waarmee de Ninja in het – buiten dat ene uitstapje – meer toeristisch tempo uitblinkt. De vering, die strak genoeg is voor die snelle rit, weet ook op wegdek van soms Belgische kwaliteit de oneffenheden zo mooi te absorberen dat het op geen enkel moment oncomfortabel voelt. De 180° Twin bouwt z’n vermogen mooi op, kan zelfs in zesde versnelling probleemloos tot 3.000 toeren worden afgeknepen. Vooral in het gebied tussen de 5.500 en 8.000 toeren voelt de 649 cc Twin ontzettend sterk. Daardoor kan de fiets best schakellui worden gereden, meer dan eens betrapte ik me erop met een snelheid van 45 km/u in vijfde versnelling door dorpjes aan het tokkelen te zijn. Naast dat het blok een brede powerband heeft en mooi lineair z’n vermogen opbouwt is het voor wat de toereigenschappen betreft minstens zo interessant dat er tijdens het rijden amper iets van trillingen te voelen zijn. Zelfs niet op de monotone snelwegrit als de Ninja 650 enkele dagen later bij de importeur moet worden ingeleverd voor een eerste servicebeurt.

Conclusie

Dat Kawasaki met de Ninja 650 een knetterleuke fiets heeft neergezet die in de verste verte niet meer doet denken aan de oude ER-6f, waarvan eigenlijk alleen het motorblok is overgenomen – en dan nog inwendig flink vernieuwd, daarvan waren we in de Spaanse Sierra Ninja 650... Z650SX bedoelen ze zeker?Nevada al van overtuigd, maar dat ‘ie ook serieuze toureigenschappen heeft was ons eerlijk gezegd ontgaan. Omdat je om een motor op toerkwaliteiten te beoordelen om te beginnen flink wat kilometers in toertempo maken moet.

Toerkilometers als in de vijfhonderdenzeventien komma zeven kilometers die in de omgeving van Nassau en aansluitend naar huis in een dag werden afgelegd. Het gemak (en niet te vergeten, plezier) waarmee de kilometers werden afgelegd, zo fris als een hoentje als thuis van de motor werd afgestapt en het feit dat daarvoor in totaal slechts 23,24 liter benzine nodig is geweest zegt veel over de toerkwaliteiten van de Z650SX, ik bedoel Ninja 650 Touring.

Zoveel dat we de Ninja 650 Touring bij ons op de redactie hebben geadopteerd, om er de komende maanden flink wat avontuurlijke ondernemingen mee te gaan doen. Wordt dus zeker vervolgd… 

Technische gegevens