V-Strom Adventure Tour

Smokkelen

Andorra is niet erg groot en heeft eigenlijk maar één grote doorgaande weg. Aangezien de lunch zal zijn aan de andere kant van Andorra – in Andorra la Vella – als waar wij Andorra binnenreden, moeten we deze weg bijna geheel uitrijden. Het is zondermeer een mooie route, maar wel via een drukke weg. Aangezien ze ook nog eens deze weg geheel aan het verbouwen zijn – of beter gezegd, ze zijn een nieuwe weg ernaast aan het aanleggen – zijn er veel wegwerkzaamheden en vrachtwagens. Dat maakt ook dat dit gedeelte van de route een Adventure gehalte krijgt.

In Andorra la Vella wordt een snelle lunch genuttigd. Omdat wederom regelmatig dreigende wolken overdrijven wordt besloten om niet een ‘vrij uurtje’ in Andorra te benutten, maar de route weer te gaan vervolgen. We zullen Andorra gaan verlaten via een oude smokkelroute. Nou ja oud…. deze routes worden nog steeds gebruikt. Op zich niets schokkend, maar wel als je bedenkt dat dat ’s nachts gebeurt en dan ook nog eens zonder de lichten aan. Een gewone route is het niet, het is namelijk - weer - een offroad pad. Het is een gravelpad met (veel) stenen. Daarnaast is het ook nog eens een behoorlijk smal en bochtig pad. Als je er hebt gereden kun je bijna niet voorstellen dat daar in het donker én zonder lichten wordt gereden.

Het is goed aan het reisgezelschap te merken dat de ‘lol’ van het offroad rijden steeds groter wordt, en dat we meer en meer vertrouwd raken met onverhard rijden. Collega Vincent – die de eerste dag nog soms moest wennen aan geen asfalt onder het rubber te hebben – begint zich steeds meer thuis te voelen onder deze omstandigheden en de brede glimlach van plezier is bijna door zijn donkere vizier heen te zien. Bij mij zelf gebeurt hetzelfde.

Het offroad gedeelte waarin we ons nu bevinden vond ik persoonlijk gemakkelijker te rijden, maar omdat het smaller, bochtiger en meer hoogteverschillen had was het wel uitdagender en dus leuker. Door geulen in de ‘weg’, en dat door eerdere regenval het pad nog wat nat is, versterken dit gevoel, helemaal als er ook nog plassen met water liggen.. Vooral als we een bergriviertje moeten doorkruizen lijkt het speelkwartier begonnen. Het vee wat hier een stuk talrijker is, staat ons als toeschouwers  aan te kijken. Wel oppassen want zeker de kalfjes willen nog wel eens op hol slaan als een paar avonturiers uit Nederland langskomen.

Vlak daarna zijn we weer in Spanje en rijden we over een echt gravelpad door een ravijn weer richting bewoonde wereld. Ook dit gravelpad zorgt bij ons groepje voor veel vermaak. We volgen dan La Noguera Pallaressa om Port de la Bonaigua (2072m) te gaan beklimmen. Een zeer bochtige beklimming maar doordat er ook daar aan de weg wordt gewerkt en door de regen veel vuiligheid op de weg ligt, is het tempo niet erg hoog en is deze beklimming niet ‘optimaal’ te bereiden. Dat er ook nog een politieauto voor ons rijd – die ons al enige tijd in de gaten houdt – werkt ook niet echt mee.

Moddergooien

Na de Port de la Bonaigua verlaten we redelijk snel weer de doorgaande weg om voor de laatste keer – jammer genoeg – weer een stuk onverhard te gaan rijden. Dit pad loopt door een beschermd gebied en is in tegenstelling tot de voorgaande offroad passages meer gravel-zand, alhoewel zand? Misschien is het beter om te zeggen licht modderig. De regen die nu soms weer valt, heeft sommige stukken het zand aardig vochtig gemaakt. De V-Strom is uitgerust met Bridgestone Trailwings. Dit bandentype kende ik nog uit mijn Transalp tijd. Nu is deze band – net zoals veel allroad motoren – steeds meer ‘asfalt georiënteerd’ geworden. Aangenaam verrast was ik dan ook, dat bij modderige omstandigheden de band zich erg goed hield.

Minder blij was misschien één van de reisgenoten. Omdat we moesten remmen voor onze voorganger, begon de motor wat te zoeken met als gevolg dat we snelheid nodig hadden om de motor weer op het goede spoor te brengen. Een goede draai aan het gas gaf het gewenste resultaat. De banden vonden goed grip, maar het achterwiel spinde behoorlijk door. Met als gevolg dat Twan – die persoon in kwestie achter ons – de volle lading kreeg.

Het laatste gedeelte van dag twee is wederom asfalt. Juist op dit gedeelte is het soms oppassen geblazen. Er stond op dit gedeelte erg veel vee, maar behalve dat er soms eentje dacht ‘laat ik eens aan het rennen gaan’ lag er ook erg veel ontlasting op de weg. Met name als er door de verse uitwerpselen werd gereden wou de motor nog wel eens een beetje gaan glijden. Van het natte asfalt en modder heb je dan weinig tot geen last, maar voor wat mest moet je uiteindelijk nog het meest uitkijken.