Vergelijk: ER-6n op herhaling

Doe ER maar 6

Elke reden om met een ER-6 te mogen rijden is er namelijk één. Sinds de introductie in de stromende regen van Salzburg kan Ed geen normaal woord meer uiten zodra de motor ter sprake komt en ook mij gaat dat wat lastig af sinds ik er zelf kennis mee gemaakt heb in een vergelijk met de Bandit 650.”Als je dit nou hebt staan, wie wil er nou nog een Bandit?” Aldus de chef. En niet zonder reden; dit motortje heeft zóveel ‘fun’ dat het haast strafbaar is. Klein, licht, wendbaar, gaat als een malloot. Meteen wordt duidelijk waarom rijscholen er graag mee werken, hij is niet alleen klein en handzaam, maar tegelijk ook net zo hufterproof. Superkort gegeard daarbij; mocht je er zin in hebben dan kan je vanaf ongeveer 40 kilometer de zesde versnelling gebruiken. Maar tegelijkertijd is het toerenbereik zo uitgebreid dat het ding nog zomaar dik over de 200 loopt ook. Dat is pas souplesse! Sturen? Draaicirkel is klein genoeg om op een fietspad nog te keren zonder voeten aan de grond en gaat het wat harder dan kwak je de Kwak door zijn lage gewicht in elk gaatje wat je vinden kan. Hoe licht? Staat ie niet mooi geparkeerd, til je ‘m toch op en zet anders neer! Nog harder? Waarom niet. Vering is ook dik in orde (om volle gang verkeersdrempels mee te nemen ijvoorbeeld) en met het optionele ABS kan zelfs Bokito ‘m niet stuk krijgen. Volkomen feestklaar. Begrijpelijk dus dat Bike Design hier voor kiest; wie wil er nou geen ER-6?

Qua uiterlijk is de witte machine dan ook echt een plaatje. De kleur doet het grove werk, de carbon zijkapjes zorgen voor de details. Spiegeltjes ogen een stuk subtieler, evenals het lagere en bredere stuur. Samen met het aangepaste zadel zijn dit de meest opvallende wijzigingen; het stuur laat je iets verder voorover en breder uit zitten en maakt korte metten met het idee met een kinderfiets onderweg te zijn, terwijl de spiegels een nu trillingsvrij beeld geven van de wereld achter je, waar de groene standaardversie nog akelig dichtbij zit. Maar we zijn er nog niet. Terwijl de groene man tot vervelens toe overal wheelies ‘popt’, wil dat op de witte maar moeizaam lukken. Niet alleen is de standaard Dunlop vervangen door een Qualifier die veel meer warmte nodig heeft voordat er enige grip gegenereerd wordt, is voornamelijk de koppeling echt een nare ontwikkeling. Om bij te blijven met het remsysteem is er een –ook van Beringer afkomstig- nieuw koppelingshendel gemonteerd. Deze heeft echter een andere hefboomverhouding en opereert daardoor zwaarder dan het origineel. Best jammer, zeg maar.

Beter blijf je dan ook aan de rechterkant van het stuur, waar zich een ander hendeltje bevindt; dat van de rem, en wat voor een. Alles bij elkaar; pomp, zes, ik zeg zés zuiger klauwen en zwevende schijven zijn van hetzelfde kaliber als waar 1000 cc superbikes mee gestopt worden en die hoor je maar bar weinig klagen over een gebrek aan remkracht. Zo schofterig als dit remt op de ER-6 is dan ook werkelijk ongehoord, en eerlijk gezegd gewoon teveel van het goede. Weliswaar is het nog steeds best doseerbaar, maar aan de remmen ligt het dan ook niet; de rest van de motor begint te protesteren. De remvertraging is zó groot dat de voorvering het niet meer bijbeent en direct onderin de vork stort. Dit voelt uiteraard knap naar, maar met de standaard ER ernaast krijg je zelfs het idee dat deze beter afgeveerd is. Kan je óók gewoon hard mee remmen en met het ABS-engeltje op je schouder doe je dat ook gewoon, met dien verschil dat het vooronder vlekkeloos doorwerkt. Doen we er nog een schepje bij; aan de achterzijde zit een fantastisch mooie Hyperpro schokbreker. Superding, volledig instelbaar, maar dat zal met aandacht moeten gebeuren, want het is nu zaak voor- en achterkant precies op elkaar af te stemmen. De reden dat de groene zoveel rust uitstraalt en vertrouwen geeft is dat iemand de moeite heeft genomen de vering rondom uit te balanceren, de remmen inbegrepen. Verander je hier wat aan, dan heb je dus een klus.