Rondje IJsselmeer: Cagiva Raptor vs Suzuki GSX-650F

De duisternis valt in 

Een zonsondergang boven Noord-Holland, gezien vanaf het monument op de afsluitdijk; hier worden jongensboeken over geschreven. In de verre verte niets te zien dan vlekkeloos donkerblauwe lucht, snijdende wind en ijzige kou. Dit is Holland op zijn best. Een waardig keerpunt voor onze  drieste tocht; van hier is het enkel nog de kortste weg huiswaarts. Of nou ja…ongeveer dan. Want we zijn tegelijkertijd ook verder van huis dan we de hele rit zullen zijn. Ach, wat geeft het. Met een eerbiedige knik richting Cornelis Lely stuiven twee motorrrijders richting het altijd fraaie Noord-Holland. De eerste afslag na de sluis brengt ons weer op secundaire wegen en kleiner. We koersen richting dijk, waar we onze weg langs de boorden van het IJsselmeer weer hervatten. Volgende stop: Medemblik. Een vlotte zoektocht op het Internet leert ons dat Medemblik cultuurtoeristisch  gezien meer waard is dan de korte stop die wij het plaatsje gunnen. Bijzonder interessant en zeker een streek om eens vaker naartoe te gaan. Nooit geweest. Ditmaal zal Medemblik het punt zijn vanwaar de rest van de rit zich in het duister afspeelt. Maar tevens, gelukkig, wordt de route vanaf hier weer iets interessanter.Zeer efficient ingedeeld, het deel ten oosten va de A7, maar overduidelijk een gebied uit het poldertijdperk.

Enfin, Enkhuizen staat op de lijst en ligt op de kaart. Oostwaarts!  Via Wervershoof en Andijk hobbelt de route Enkhuizwaarts. Enkhuizen, meest oostelijk gelegen plaats aan de westoever van het meer. Tevens belangrijk kruispunt; hier sluit een redelijk unieke ontsluitingsweg vanuit Lelystad aan op het vaste land. Die goeie oude Zuiderzee is niet meer wat het geweest is…Enkhuizen gelukkig nog wel en als we bij de Dromedaris de allerlaatste flarden daglicht nog net op een foto weten vast te leggen is het echt gedaan met de dag. Van hier af wordt het een andere uitdaging; genieten van de omgeving krijgt toch een andere dimensie in het donker. Evengoed kronkelt de weg zich gestaag richting Hoorn, waar de landtong waar Enkhuizen op ligt weer aansluit bij het ‘vaste land’ en de weg zich het volgende stuk zichtbaar zuidwaarts keert.

Edam verschijnt op de borden. En met Edam uiteraard Neerlandsch’ nummer één kijkdoosthema: Volendam. Altijd leuk; altijd gezellg. Moeten we vaker naartoe! En zo vlak voor nieuwjaar nog best een soort van sfeervol verlicht. Voordeel van het tijdstip waarmee de tocht de befaamde dijk aandoet is dat dat inmiddels ook mógelijk is;  eventuele busladingen zullen inmiddels hetzij aan het aperitief zitten, hetzij nog een paar laatste meezingers genieten onderweg naar de verblijfplaats. Mooi moment om een tweetal motorfietsen dwars over de weg te parkeren. Hierna gaat de reis direct verder; op de een of andere manier overvalt met de duisternis ook een sterke wens huiswaarts te keren. Nog even doorbijten…

Monnickendam,  Broek in Waterland (zeker ook nog eens terug naartoe bij daglicht), tot aan Durgerdam gaat het perfect, maar dan… wederom zoeken we voor korte tijd toevlucht tot de A7, om zo snel mogelijk weer buiten de bebouwde kom terecht te komen. Target: Muiden. Als slot het idee opgevat letterlijk een ‘slot’ aan het verhal te breien, en wat leent zich beter dan...een slot. De Avontuursgeest beslist echter anders en weet op het laatste moment nog een poging te doen dit plan te veredelen: de poort zit….op slot. Hoe toepasselijk. Maar niet getreurd; gewoon even verder zoeken. Een korte sluiproute door de oude dorpskern brengt ons tot een jachthaven en een slagboom…die omzeild kan worden. Het is avond, het is donker; niemand zal het vreemd vinden als twee motorrrijders zich tussen twee paaltjes door wurmen teneinde het terrrein van de jachthaven op te kunnen. Toch?

De moeite wordt driedubbel beloond; niet alleen blijkt het vanuit fotografisch oogpunt een stuk eenvoudiger om het slot op de achtergrond te zetten, tegelijkertijd resulteert een korte zoektocht in de ontdekking van een verlaten drijvende aanlegsteiger, pal op de juiste plek. En om het af te maken heeft de beheerder een lamp met bewegingssensor gemonteerd zodat we mooi kunnen zien wat we doen. Dat we daarmee de beste man vanachter zijn televisie vandaan lokken is een bijkomstigheid. Overigens ook geen onaangename; de man in kwestie blijkt fanatiek motoradept te zijn en staat ons graag bij met woord en apparatuur; gebrek aan een statief wordt kundig opgevangen door een ladder en een plank. Wij onze foto; hij een webadres waar hij dit avontuur terug vinden kan. (dat het desondanks allemaal langer heeft geduurd dan we de beste man hadden beloofd: hej, wij zijn Motorfreaks. En dus kan 't wel eens anders dan gepland lopen)