Rondje IJsselmeer: Cagiva Raptor vs Suzuki GSX-650F

In de ene hoek: Suzuki GSX-650F

We schrijven het jaar 1988 als Suzuki een nieuw model lanceert, de GSX-600F. Suzuki's antwoord op de in die tijd erg populaire Supersport modellen (die anno 2008 eerder als toursport zouden worden bestempeld), en benjamin van die populaire modellenreeks, die ook nog een 750 en 1100 model omvat. Modellen die, met uitzondering van die 600, waren afgeleid van de eerder dat decennium gelanceerde GSX-R Supersport (of, om in de termen van destijds te blijven: hypersport) modellen en een belangrijk aandeel zouden gaan spelen in Suzuki's afzetmarkt. De 599cc grote viercilinder wist een voor die tijd stevige 80 Pk (wat al snel werd verhoogd naar 86 Pk) uit te braken, en wist daarmee behoorlijk volle zalen te trekken. Zo vol dat Ed's eigen van zure spaarcenten betaalde GSX-F al snel werd ingenomen door het dievengilde van Valkenburg en omstreken, maar dat even terzijde. De GSX-600F werd gebombardeerd met termologie zoals T.S.C.C. (Twin Swirl Combustion Chamber) en S.A.C.S. (Suzuki Advanced Cooling System), en zou daarmee een trend zetten voor te gebruiken afkortingen. Dat Suzuki met de GSX-600F een schot in de roos had geschoten bleek alleen al uit het feit dat dit model pas na tien jaar (in 1998) een frisse update zou krijgen, waarbij het model  een nieuwe look kreeg aangemeten. En nu, wederom tien jaar na die lancering van die GSX-600F (die vaak gekscherend de Dr. Spock versie werd genoemd), heeft Suzuki de GSX-600F ge-upgrade naar een GSX-650F. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen hoe deze 650cc watergekoelde versie van Suzuki's evergreen het er van af zou brengen.

Nadat de GSX-650F bij B.V. Nimag in Vianen is opgehaald onderwerpen we de fiets aan een nadere inspectie. Qua looks heeft men bij Suzuki goed zijn huiswerk gedaan door de fiets een fris, sportief uiterlijk mee te geven. De blauw/witte kleurstelling onderstreept de sportieve ambiance en maakt dat je de fiets van verre zult herkennen. Hej, nieuwe Suzuki? is dan ook een veelgehoorde opmerking. Met een druk op de knop komt de viercilinder tot leven, een stille zoem uit de uitlaat ten gehore brengend. Het koude, gure winterweer (voor zover je over winter kunt praten), maakt al snel duidelijk dat qua windbescherming het prima vertoeven is achter de stroomlijn van de GSX-F. Enkel de windstroom richting nekspieren maakt duidelijk de volgende keer toch maar wel een nek-kol aan te trekken. Toch bekruipt ons tijdens die eerste kennismaking een onstemmig gevoel. Ondanks (of misschien juist dankzij) het feit dat de fiets geen klap verkeerd geeft, hij precies doet wat je ervan verwacht en is gezegend met een heerlijke zitpositie overheerst een gevoel van "is dit het nou?" Natuurlijk, met twee dikke duizend introducties vlak achter de kiezen is het altijd lastig om te 'downsizen', maar om bij deze zesenhalf te spreken van een derde generatie GSX-F, Neen. Hoezeer men bij Suzuki ook zal trachten, bij ons wist de fiets geen GSX-F gevoel los te maken.

Of dat een nadeel is, dat laten we nog even in het midden. Het is net vanuit welk perspectief je de fiets bekijkt. Namate de test vorderde werd ons meer en meer duidelijk dat deze GSX-650F geen derde generatie GSX-F, maar een nieuwe variant op de populaire Bandit650 is geworden. Of dat de fiets slecht maakt? Integendeel. Ben je helemaal weg van een Bandit, dan zal deze GSX-F met volle stroomlijn je helemaal gelukkig maken. Ben je echter op zoek naar een ietwat sporievere variant op die Bandit familie, dan zul je van een koude kermis thuiskomen. Het blijft naar onze mening dan ook jammer dat Suzuki niet het lef heeft gehad om de fiets een eigen gezicht te geven. Clip-ons in plaats van een stuur had waarschijnlijk al een wereld van verschil gemaakt. Maar dat was niet het enige waardoor dat "is dit het nou" gevoel overheerste. Was de GSX-F twintig jaar geleden met 80 Pk baanbrekend, anno 2008 is 85 Pk voor een 600cc viercilinder dat bepaald niet meer te noemen. Nu zijn dat nog altijd zeven paarden meer dan een Bandit650, maar toch voelde dat niet zo. Sterker, in directe confrontatie met Vincent's Raptor650 (okay, wel open pijpen en met 28.900 km op de klok behoorlijk 'ingereden') bleek geen spaan heel te blijven van het acceleratievermogen van de Soes. Zo erg, dat Vincent al ras besloot het gas maar weer dicht te draaien. En dat hadden we wel anders verwacht. Qua topsnelheid leek de GSX-650F met 229 km/u op de klok nog aan de winnende hand te zijn, maar als op sleeptouw genomen bleef de Raptor in Suzuki's kielsoog, met dat verschil dat de Italiaan 'slechts' 207 km/u op zijn klok wist te zetten. Over tellerverschillen gesproken.

Het was dan ook voornamelijk de ijzige koude die maakte dat maar al te graag tijdens elke stop de contactsleutel van de Bandit-met-een-volle-kuip GSX-650F werd weggegritst. Een ontspannen zithouding en goede windbescherming is klaarblijkelijk nog altijd belangrijker dan een spannende vermogensafgifte. En vergeet niet dat het Suzuki bij de GSX-F vooral niet om een spannende fiets te doen was, daarvoor heeft men in eigen huis nog genoeg alternatieven. De GSX-650F moet worden gezien als een fiets voor de dagelijkse commuter die het comfort van een woon/werk fiets wil combineren met de looks van een Supersport. En daarin is men bij Suzuki meer dan geslaagd.

Remmen



Twee verschillende motoren uit twee verschillende segmenten met twee verschillende interpretaties op het hoofdstuk remmen. De Cagiva heeft - uiteraard - een Italiaanse eer hoog te houden, en doet dat ook met verve. De 298mm Brembo's mogen misschien overkill zijn voor dit kaliber motorfiets, maar weten de motor wel in rap tempo tot stilstand te brengen. De Suzuki moet genoegen nemen met 310mm Tokico's die qua absolute vertraging misschien niet zozeer onder doen ten opzichte van de Brembo's, maar zeker qua gevoel in de remhandle wat maakt dat je simpelweg minder hard durft te remmen met de Soes. Hetgeen de praktijk keihard uitwees nadat Ed de Raptor wel, en Vincent de GSX-650F niet tijdig voor een rood verkeerslicht tot stilstand had weten te brengen. Puur en alleen vanwege het vage gevoel in die remhandle, waardoor de grens van blokkeren/niet blokkeren lastig te bepalen is. Onder zomerse omstandigheden waarschijnlijk geen enkel probleem, maar in ijzige kou wordt dat ineens een heel ander verhaal. Het had Suzuki dan ook gesierd de GSX-650F op ABS te zetten, dan waren de remmen vrij van kritiek geweest.