Rondje IJsselmeer: Cagiva Raptor vs Suzuki GSX-650F

It giet oan 

Vol goede moed, met de wind in de zeilen en de zon in de rug begint de tocht voorspoedig; vanuit Wijk bij Duurstede is het kinderlijk eenvoudig om via Maarn, Leusden en Nijkerk een weg te vinden richting de voormalige oevers van de Zuiderzee. Eenmaal daar aanbeland voert de route richting het ‘nieuwe land’ wat de Flevopolder belichaamt. Nooit echt veel kans gegeven dit gebied, en waarom niet…het is er ruim, overzichtelijk en verfrissend. Eindeloze vergezichten? Geen probleem, midden in eigen land. Strak blauwe lucht, weinig wind…het had slechter gekund. Zoals diezelfde ochtend bijvoorbeeld, nog net bekomen van een paar dagen kerstviering en de eerste viering van het weekend maakte horizontale regen een bruut eind aan de nachtrust. Wat een verschil met nu… Ed komt voorbij; heeft er zin in. Ach, dan sluit ik maar eens aan; de weg is lang en leeg en het eind laat op zich wachten. Eens zien wat dit jongetje kan. Hm, kennelijk niet veel; de acceleratie begint een beetje te tanen. Dat is vreemd; we rijden toch nog niet eens… een blik op de snelheidsmeter leert dat we ergens rond de tweehonderd kilometer per uur hangen. Niet verwacht; hier moeten we inderdaad eens wat vaker naartoe, leuke provincie. Nog een enkele verdwaalde kruising en weer een brug verder loopt de route via het pittoreske Kampen, waar  we niet langer blijven dan voor een snelle foto. Ook de lokale kerkganger heeft kennelijk liever dat we ervaart achter zeten, dus wie zijn wij om daar tegenin te gaan. Pais en vree….

Voorwaar, noordwaarts! Vamos! Waarvan vlot akte en nog voordat we kunnen zeggen “Ome Simon is een vieze oude man” rijden we reeds de unieke balgstuw bij Ramspol voorbij en weer het tweede deel van de nieuwste provincie binnen. Schokland is het reisdoel; altijd al van gehoord, nooit geweest. Kan ook niet anders; stel dat je een keer in de buurt aan het rijden bent en je let even niet op rijd je er voorbij. Werelderfgoed is het… met erfgoeden van dit kaliber ben je nog even bezig voordat je de hele aardkloot  dekt. Het beroemde Schokland is nogal…..klein. Kan er niets anders van maken. Keer onvoorzichtig niezen en het is weg. Maar wel leuk en zeker eens een langer bezoekje waard. Niet vandaag echter; we hebben een missie en de bedoeling is die zoveel mogelijk in daglicht af te werken. Wel zo handig als je foto’s maken wil, dus trekken we westwaars om eens uit te vinden wat Urk nou zo bijzonder maakt.

Koffie

Ja, koffie. Waar kom je het nog tegen dat een eerlijke kop koffie minder dan een euro kost? En dat in een net etablissement, op een prominente plaats, te weten pal onder de Urker vuurtoren. En nog een dikke knipoog van de serveerster toe. Restaurant de Kaap…onthoud de naam. My kind of town, dit.. hier moeten we vaker naartoe. Sowieso heeft Urk iets anderwereld-achtigs. Je bevindt je nog immer in het hart van het land, staand onder de vuurtoren, uitkijkend over woelige baren waan je je een moden eqivalent van Kniertje of Corneel. Bijzonder.

Evengoed is verder reizen geen enkel punt; opstappen, starten en wegrijden; zó over de droge Zuiderzeebodem. Beetje gewelddadig voor het zojuist geschetste droombeeld wellicht, maar een stuk praktischer dan wachten op een platbodem. We gaan naar Friesland! Wat niet bepaald moeilijk is; gewoon de dijk volgen en Lemmer dient zich als vanzelf aan. Vanaf hier rijden we weer op ‘oude’ grond, wat zich per direct vertaalt in een iets levendiger kavelverdeling. Best leuk die polder, maar spannend… da’s toch iets anders. Alhoewel; we zijn nog niet in de Ardennen natuurlijk. Wat een ruimte… achteraf in heel Friesland ongeveer vijf tegenliggers tegengekomen; hoe bestaat het… voorzichtig voegt de route zich in een slinger, de oeroude kreken en  landvormen volgend, zoals ten tijde van de trekschuit uit puur praktische overwegingen te doen gebruikelijk was. We voegen ons naar de natuurlijke loop van de weg en huepwiegen ons een weg naar Stavoren. Leek Urk vanaf de balgstuw al ver in het westen te liggen; eenzelfde ligging heeft Stavoren ten opzichte van Lemmer. Maar ja; we volgen de kust of niet. 

Na Stavoren houden we netjes de dijk aan de linkerhand en zo komen we als vanzelf en op een leuke manier (het lijkt hier soms wel  Holland) slingert de route richting Hindeloopen en daarna Workum. En hier komt noodgewongen een eind aan het streven de volledige route snelwegloos af te leggen; we naderen de Afsluitdijk. Doen als of we fietsers zijn is nog wel vol te houden, maar die snelheidslimiet, op dit stuk…toch maar niet. Bij Wons verwelkomt de oprit van de A7 twee motorrijders met een missie. Na de bocht bij Zurich blijkt de vrees die in Stavoren al opborrelde bewaarheid; de zon staat inmiddels op ooghoogte en hangt exact boven de vangrail op de middenberm. Blij toe dat de Afsluitdijk nog voldoende afleiding biedt om fijn om je heen te kijken; moet er niet aan denken de hele tijd recht in die bal te moeten staren. Op de tast en van tijd tot tijd schuilend achter het silhouet van voorliggers raakt dan toch uiteindelijk het bord voor de afrit naar het monument het getergde netvlies.