Ducati GT1000 vs. Moto Morini 9,5

Ducati GT1000

De GT1000 is het derde en laatste lid van Ducati's Classics familie, een familie die voor het eerst aan het publiek werd getoond tijdens de 2003 Tokyo Motorshow. Destijds nog als prototype, maar al snel werden de motorfietsen in productie genomen. Eerst in 2006 de Sport 1000 en Paul Smart Replica en afgelopen jaar dus deze GT1000. Voor de ontwikkeling van de GT1000 maakte Ducati in grote lijnen gebruik van dezelfde onderdelen als de Sport1000. Frame en motorblok bleven nagenoeg ongewijzigd. Enig verschil met die eerste Sport1000 is de toepassing van dubbele schroefveren achter en - uiteraard - duo-voetsteunen.

Met de GT1000 wilde Ducati een praktische motor neerzetten in de sfeer van de jaren '70 en daarin zijn de heren ontwerpers zondermeer geslaagd. Volgens de technische data beschikt de motor over hetzelfde rijwielgedeelte als de Sport1000, maar de in de praktijk voelt het heel anders. Allereerst de zithouding natuurlijk, die echt retro is. Rechtop, armen redelijk gestrekt naar voren en de benen verticaal naar beneden. Net als de Morini heeft ook de GT1000 mooie uitsparingen in de tank, maar of die voldoende zijn voor grote (lees: 1:85+) mensen valt te betwijfelen. Maar dat is niet het enige verschil, ook qua sturen lijkt de GT1000 in de verste verte niet op de Sport1000. Natuurlijk, de zithouding bepaalt in grote lijnen het stuurgedrag van een motor, maar dat is niet het probleem. Daar waar de Sport1000 zich als vanzelf over 's lands wegen laat sturen moesten we bij deze GT1000 erg eh... wennen aan zijn stuurkarakter.

Het motorkarakter van de GT1000 blijkt namelijk zeer eigenzinnig te zijn; de motor lijkt haast niet van zijn lijn te willen wijken. Niet eerder een motor gereden die zo lastig te sturen is dan deze GT1000. En dan drukken we ons nog voorzichtig uit. Rijden met de GT1000 is alsof iemand het balhoofd heeft vastgezet en je dus met geen mogelijkheid kunt insturen. Hij wil alleen rechtdoor, om op 't laatste moment de bocht in te vallen. Van extreem onderstuur naar extreem overstuur dus. Iets wat naar onze mening voor 95% aan de banden was toe te schrijven, de Michelin Classics hebben ons dan ook niet weten te overtuigen.

Motorisch wist de GT1000 ons echter wél te overtuigen. Natuurlijk, ten opzichte van de Morini maakt de motor geen schijn van kans, maar dat is met 25 Pk verschil ook niet vreemd. De GT1000 beschikt over een lineaire vermogensopbouw en loopt erg soepel, maar wil wel graag op toeren gehouden worden. Het gebied zo tussen de vier- en zevenduizend toeren is de motor op z'n sterkst. De tellernaald weet snel genoeg het cijfer tweehonderd te bereiken, ruim voldoende dus. De versnellingsbak laat zich prima bedienen en is trefzeker, het is enkel de zware koppeling die hier ietwat roet in het eten gooit. Positief was het brandstofverbruik, dat met de huidige uit de pan rijzende prijzen een welkome bijkomstigheid was. Een verbruik van 1:20 was eerder regel dan uitzondering en zo zien we het graag. Ook werden we aangenaam verrast door de remmen van de GT1000. Alhoewel de 2-zuiger remklauw aan de voorzijde anders doet vermoeden beschikt de motor over serieus ankerwerk. Hulde aan Brembo, dat erin is geslaagd een rem te ontwikkelen met de looks van een klassieker en het remvermogen van een moderne sportfiets.

• Classic uitstraling, spaakwielen, verbruik


• Eigenzinnig stuurkarakter, bokkig bij lage toeren