Introductie: Moto Guzzi Griso 8V

...zaagt men planken.

In deel twee van de route ging het tempo behoorlijk omhoog en alsof dat nog niet genoeg was fungeerden twee locale R1 respectiefelijk Fireblade rijders als een rode lap voor onze Cecco, die het blijkbaar niet kon verkroppen ingehaald te worden door dat gespuis. "Now we are talking, let’s show me the money, uhhh...Horsepower!" Ineens ging alles als in een stroomversnelling, waarbij alle versnellingen van de  - overigens opmerkelijk soepel schakelende - zesbak nodig waren om die minimaal veertig kilo lichtere en veertig Pk sterkere supersports het leven zuur te maken. De 221 kg lichte Griso 8V was op papier misschien de mindere, maar vooral het sterke koppel van 108 Nm bij amper 6k toeren maakte dat er toch serieus partij kon worden geboden tegen deze supersport rijders.

Vooral bij de korte hairpins moesten de Supersports het onderspit delven: daar wisten we puur op basis van koppel meters te maken ten opzichte van die Japanse liga. Niet vreemd natuurlijk als je in ogenschouw neemt dat die Supersports zijn uitgerust met versnellingsbakken die de 160 km/u in eerste! versnelling benaderen, maar dat even terzijde. Hier was het dat de Griso 8V zijn ware potentie ten uitvoer kon brengen, geen tourrit met de GoldWing club, maar heerlijk aan het gas hangen, wat trouwens werd beloond met een concert van zware trommels, die pompende zuigers geven een geluid waar je kippevel van krijgt, geweldig kunnen we melden.

Dat de motor ook schakellui nog behoorlijk rap van z'n plek gaat wordt ons duidelijk als we, op het moment dat voorrijder Cecco nog even een tandje bijzet, even zaten te slapen en dus een versnelling te hoog - bij 2000 toeren - het gas er vol op zetten. Wat een kracht en souplesse, niets geen horten of stoten, maar in één ruk loopt het blok door z'n toerengebied. Bij 5.500 toeren doet de 2x4-klepper er nog een schepje bovenop, om door te schieten richting rood tot net boven de 8.000 toeren een eind wordt gemaakt aan alle feestpartijen. Zoals Bert Visser het ooit in een van zijn shows zei: “Je verwacht het niet he?!!!” Bert je hebt helemaal gelijk.

Afdalen

Met Cecco nog steeds in het visier nemen we de zoveelste afdaling van vandaag, waarbij het opvalt hoe relatief weinig motorrem deze Moto Guzzi heeft. Twin's - zeker met cardan - staan juist bekend om hun heftige motorrem, maar daar heeft men bij Moto Guzzi een aardige oplossing voor bedacht. Navraag leerde ons namelijk dat door gebruik te maken van een zwaarder vliegwiel en krukas (ter illustratie: de krukas van de Griso 8V weegt 7 kg, een krukas van een MV Agusta F4 weegt 1,8 kg) dit probleem werd geelimineerd. Het gebruik van een zwaardere krukas en vliegwiel heeft dus ook zijn voordelen, wat verder merkbaar was bij het oppakken vanaf zeer lage toerentallen (lees:stationair) in een bijvoorbeeld zesde versnelling, je zult merken dat je Guzzi onder geen beding gaat bokken, horten of stoten.

Tijdens het behoorlijk hoge tempo wat Cecco aan de dag legde was het opmerkelijk hoe sportief de Griso over de bergpassen kon worden gejaagd. Tenminste, zo lang je vloeiende lijnen aan het rijden bent. Sportief schakelen zonder koppeling vindt de Griso niet fijn, net als te bruut gas open, gas dicht reacties die ietwat onrust in het rijwielgedeelte veroorzaken. Gebruik daarentegen je rechterhand in vloeiende bewegingen dan zul je worden beloond met loon naar werken en zal de Griso je leiden en in positieve zin verrassen.

Na de onverwachte extreem sportieve tocht langs het Comomeer  - en het verschalken van de japanners, met dank aan Cecco die hier waarschijnlijk vaker heeft gereden dan dat ie z'n achtertuin heeft gewied - stuiten we op een flinke file in een druk dorpje en moet de Griso zich ineens van een heel andere kant laten zien. Hard rijden is passé composé, nu zijn het lage snelheden (al dan niet met slippende koppeling), met veel schakelen in eerste, twee en derde versnelling die de dienst uitmaken. Met name de zware koppeling maakt dat de Griso 8V zich hier eerder als een vis op het droge dan een vis in het water voelt, na enige tijd begint onze linkerhand dan ook zwaar vermoeid te raken.

Cecco zat zich - Italiaan als hij is - duidelijk op te vreten, handgebaren naar vrachtauto’s voor 'm gaven zijn geweldige temperament aan. Net als de Griso, want ondanks de soeplesse van het motorblok bij vollast is rijden op deellast, zoals bij dit filerijden het geval was, duidelijk een millieudip merkbaar tussen de drie- en vierduizend toeren. Een beetje trekken-duwen reactie, harder, zachter, harder, zachter. Navraag leerde ons dat men tot op de dag van vandaag nog bezig is met een andere injectie-mapping om dit te elimineren. Uiteindelijk is het een compromis tussen EuroIII wetgeving en maximaal vermogen, wij willen graag het maximale uit een motorblok halen, Greanpeace wil graag de minste uitstoot (voor zover ze 't uberhaubt al oke vinden om gemotoriseerd te verplaatsen), en dat is een behoorlijke spagaat positie voor elke fabrikant.