Wales per Africa Twin en Freddy Spencer

Met een sterk verhaal en herinneringen aan een intensieve dag met twee wereldkampioenen in het achterhoofd, was de slaap vatten niet moeilijk. Op dag twee stond er geen off road meer op het programma, maar een rit langs de mooiste wegen van Wales. Een Adventure Bike moet van alle markten thuis zijn, dus we deden dan maar iets totaal anders. 350 km slingerende wegen, niet altijd even goed asfalt, maar geen kat die er op lette. De omgeving is immers adembenemend. En we kregen een kleine 37 graden op de helm. “De warmste dag van het jaar”, wist men ons langs de weg te vertellen. Het moet ons weer overkomen. Freddie amuseerde zich ondertussen weer te pletter. Nadat hij mij verbluft had met off road en Ian geklopt in het golfen, beet hij zich nu vast in het achterwiel van voorrijder Dave. Niet bewust, ongetwijfeld, maar in elke bocht zag je één knietje naar buiten kantelen en de Africa Twin leek bij hem wel vlotter van richting te veranderen dan bij ons.

Terwijl Dave met Spencer in zijn wiel stevig op het gas ging op een route die hij kende als zijn binnenzak, loste Spencer voor geen meter, terwijl hij meer dan waarschijnlijk fluitend in zijn helm de omgeving zat te bewonderen. Absoluut niet bereid om het kneusje van de hoop te worden, deed ik er alles aan om die twee te volgen en samen met Hugo, mijn nieuw gevonden Portugese maat, slaagden we daarin. Maar niet zonder moeite. Freddie had duidelijk niet eens in de gaten dat er gepusht werd. “"Als we op de weg rijden, maak ik er altijd een punt van om op mijn baanvak te blijven. Niet afsnijden! Ik ziet het als een circuit dat de breedte heeft van één vak. Afsnijden is gevaarlijk. Dat doe je niet. Ik ben ooit eens gaan rijden met Dennis Hopper. Op basis van zijn films zou je verwachten dat die gast kan rijden. Niet dus. Aan het eerste licht lag hij al naast zijn Harley en even later in de bergen heeft hij een bocht gemist. Lauren Hutton, die hem volgde brak armen en benen. Ik doe dat nooit meer. Al goed dat jullie goed rijden. Dit is fun, niet?"” Inderdaad, maar niet zo gemakkelijk als je denkt Freddie. Al goed dat de Africa Twin duidelijk ook het sportieve wegwerk aankan. De motor lijkt beter te worden als je hem pusht. Goed sturen, veel vertrouwen bij het remmen en een elektrisch vangnet. Genoeg om na een tijdje harder te gaan dan fatsoenlijk is. En om een deel van het natuurschoon te missen. Nota aan mezelf: als je nog eens moeite hebt om te volgen, zeg dat je de omgeving wilde bewonderen.

Over tongbrekers gesproken, probeer dit maar eens uit te spreken

Nota aan mezelf 2: zeg dat enkel als Freddie niet mee is. Die bewondert immers de natuur terwijl hij harder gaat dan een doorsnee sterveling ooit zal kunnen. Nog even een stop op de top van Mount Snowdon en dan rijden we verder tot aan het treinstation met de langste naam ter wereld. Vraag me niet hem hier neer te pennen. Roffel even op het toetsenbord van een computer naar keuze en je krijgt iets wat er ongetwijfeld op lijkt.

Tijd voor het avondmaal dan in een heus caravankamp vlakbij Mount Snowdon. Riviertje dat door het kamp raast, gezellige sfeer, allemaal heel on-officieel en Freddie die me ondertussen als buddy begint te zien en nog wat verhalen boven haalt. Ik vraag ‘m of hij nu liever met een tweetakt of viertakt rijdt. Want ik heb Dave Thorpe gisteren horen zeggen, dat hij, als hij mocht kiezen, altijd voor een viertakt zou gaan.

"Nuance”," reageert Freddie. "“Dave zei dat omdat je hem vroeg voor wat hij nu zou kiezen. Hij is ondertussen begin de vijftig en niet meer in topvorm zoals in de jaren tachtig. Hij koos die viertakt omdat hij gemakkelijker te berijden is. Maar daarom niet sneller. You know, het tweetakt tijdperk was op veel vlakken onvergetelijk. Weet je dat momenteel enkel de fabrieks WSB motoren en MotoGP motoren sneller zijn dan de motoren waarmee ik reed? Ik reed vorig jaar voor een demo op NSR van ’88. Niet eens een fabrieksmotor. En ik reed tegen een competitie R1, 195 achterwiel pk’s. Wel, alleen als ik halfgas accelereerde uit de bochten bleef hij me volgen. Volgas reed ik hem gewoon los. Tweetakten wegen 130 kg ze hebben 200 pk…. Dat is een onwaarschijnlijke combinatie. En dan is er nog die directe respons en transfer van het vermogen. Je kun je alleen maar voorstellen hoever dat had kunnen gaan als ze ermee hadden doorgegaan. Maar ze noemden ze niet voor niets de unrideables. Ik vermoed dat in 99 procent van de gevallen er harder met die R1 gereden werd. Maar ik heb natuurlijk wel wat ervaring met tweetakten.”" (lacht)

De V4 liefde

Nog eentje dan voor het slapen gaan. Al met de RC213V-S gereden, Freddie?
"“Ja, natuurlijk. Ik heb er dit jaar in Motegi mee gereden in het voorprogramma van de GP. Ze hadden voor de gelegenheid Kenny op de R1 M gezet. We zijn er nog goed tegenaan gegaan, ik heb Kenny moeten zeggen dat hij wat moest kalmeren, want het ging de foute kant op (lacht). Maar het is ontegensprekelijk een unieke motor. Echte MotoGP techniek. Ik ken de RCV goed. Ik testte in 2001 met de eerste versie. De tractiecontrole was gewoon reactief. Het ding brak uit en toen greep de tractiecontrole schokkend in. Toen ik zes jaar later met de motor van Nicky (Hayden, T.S.) reed, was ze al pro-actief. Dat wil zeggen: ze greep in nog voor het mis ging. En nu staat de elektronica op een onwaarschijnlijk niveau. En die RC213V-S heeft zo goed als alles mee. Het is de beste productiesportmotor ooit gebouwd. No doubt about it. Ik ben bovendien een fan van V-motoren. Je toonde me daarnet de foto van je VF100R. Wel, ik heb daar nog mee geracet. Ik heb zelfs met de VF750R nog Daytona gewonnen. En de RC30 is mijn favoriete sportmotor. De RC30 is de eerste productie Honda met HRC input. Een deel van het frame was gebaseerd op mijn NSR. De RC30 is dus heel speciaal voor me; is een walk in memorie lane, zoveel van wat we met HRC deden in de GP heeft gediend om die motor te bouwen. Heel speciaal gevoel, maar ook op VFR en andere Honda V4 motoren heb ik dat gevoel.”"