Verslag World GP Bike Legends Jerez

Tekst: Alan Cathcart
Fotografie: Goose Live Events

Legendes op legendes

Het weekend dat het officieel zomer werd was het Spaanse circuit van Jerez toneel van de eerste World GP Bike Legends, een driedaags evenement waar met de adembenemende 500cc V4’s van de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw onder een zonovergoten hemel bij 35° kuip tegen kuip werd geracet. Gereden door dezelfde legendes die er in die tijd mee raceten. Of beter gezegd, geracet door dezelfde legendes, want de drie wedstrijden die het weekend waren georganiseerd waren alles behalve een parade van klassieke racers, hier werd écht op het scherpst van de snede om de overwinning gevochten, alsof de tijd twintig jaar had stilgestaan. Wayne Gardner, Freddie Spencer en Kevin Schwantz stonden elk op de bovenste tree van het podium tijdens de drie 500cc wedstrijden als hoogtepunt van het eerste World GP Bike Legends evenement, waar naast de drie voormalige wereldkampioenen de startgrid door namen als Christian Sarron, Phil Read, Graeme Crosby, Tady Okada, Didier de Radrigués, Steve Parrish en GP privérijders Gary Lingham, José Cardoso en Niggi Schmassmann werd gevuld. De oud-coureurs vochten het uit op de baan met authentieke historische Grand Prix 500cc tweetakt Grand Prix machines, in het bezit van verwoede liefhebbers en verzamelaars die bereid waren hun gekoesterde, onbetaalbare machines voor het eerst in twintig jaar te gebruiken waarvoor ze destijds werden gebouwd. Het 500 GP spektakel was slechts het hoogtepunt van een bomvol weekend in het Zuiden van Spanje, met handtekeningsessies waarvoor men minimaal een half uur in de rij moest staan. Daarnaast waren er stuntshows, trad ZZ Top op vrijdag op en werd het podium op zaterdagavond door Bonnie Tyler en de band van voormalig WK Superbike wereldkampioen James Toseland gevuld.

De belangrijkste focus lag echter op de twee racedagen, waar fans van klassieke racers konden genieten van de grootste collectie van voormalige racehelden die zich op de startgrid voor een race hadden verzameld, met samen meer dan 300 Grand Prix overwinningen en 13 wereldtitels. En dat was alleen nog maar de 500cc Grand Prix klasse, daarnaast werd er ook nog in een gezamenlijke 250cc/350cc klasse en 125cc tweetakt klasse geracet, waarbij de laatste werd gewonnen door Jorge ‘Aspar’ Martinez, die het weekend zijn baan als eigenaar van het MotoGP raceteam had ingeruild voor een 1991 Aprilia RS125 en daarmee tweemaal voor zijn voormalig teamgenoot en laatste 80cc wereldkampioen Manuel ‘Champi’ Herreros op een Honda RS125 en de Bask en voormalig 80cc GP winnaar  - en Spaans Superbike kampioen – Herri Torrontegui op dezelfde machine te finishen. V 
bla

blaoormalig Spaans 250 cc Grand Prix / Superbike kampioen en Honda JJ Cobas 250cc fabrieksrijder Carlos Cardus won beide 250cc/350cc events op een Honda RS250, terwijl tweevoudig wereldkampioen Carlos Lavado speciaal vanuit Venezuela de trip naar Spanje had gemaakt om een Yamaha TZ250 te racen, waarmee hij vierde werd. En hoewel hij niet in actie kwam, wist legendarisch ‘12 + 1’-voudig wereldkampioen Angel Nieto de Spaanse fans op de banken te krijgen door met zowel de 125cc als 250cc Honda’s tussen de races door paraderondjes af te leggen.

Deze legendes waren echter nog maar het tipje van de ijsberg vol met klassieke machines en dito coureurs, aangevuld met races voor lokale enthousiastelingen met 125cc en 250cc/350cc machines aan de start voor de ICGP (International Classic Grand Prix). Maar liefst 32 tweetakt machines uit de periode 1974 tot 1984 stonden aan de start van de door de Franse voormalig Grand Prix winnaar Eric Saul georganiseerde ICGP. Beide wedstrijden werden gewonnen door de Schotse voormalig Brits Superbike kampioen Ian Simpson op een TZ350 Yamaha, die in de race op de huid werd gezeten door mede-Britten Mike Edwards en George Hoghton-Rusling op gelijke machines. Kort daarachter zat de Fransman Guy Bertin – eveneens een voormalig Grand Prix winnaar – op een ex-fabrieks Kawasaki KR350. In de 250cc klasse werd een tandem twin (bij een tandem twin staan de cilinders achter elkaar en  hebben elk een eigen krukas die gekoppeld is door tandwielen, red.) Kawasaki als eerste afgevlagd, met de Italiaan Paolo Piccinini achter het stuur die voor de Fransman Marc Auboiron op een TZ250 Yamaha en Bernard Tabarly op zijn zeldzame Armstrong CM36 – eveneens een tandem twin – eindigde.

Tweetakt historie

Hoe geweldig het bijprogramma ook was, het Spaanse publiek was voornamelijk naar Jerez afgereisd om van het onderscheidende geluid van de 500cc tweetakt racers te genieten. 1987 500cc wereldkampioen Wayne Gardner schreef de eerste wedstrijd op naam op Chris Wilson’s 1989 ex Randy Mamola Cagiva V589 – de eerste overwinning voor Cagiva in Spanje – door op de streep nét Didier de Radigues op een Suzuki XR89 RGV500 en Kevin Schwantz op dezelfde XR84 Suzuki waarmee hij in 1994 zijn wereldtitel verdedigde (beide motoren nu in eigendom van Suzuki verzamelaar Steva Wheatman) voor te blijven. Het was het gevecht van de legendes, met polezitter Christian Sarron met Freddie Spencer in gevecht om de vierde plaats, beide op fabrieks-YSR500 Yamaha’s. Helaas bleek het een onmogelijke opgave om een Honda tweetakt machine te vinden waarmee kon worden geracet, waardoor de Amerikaanse tweevoudig wereldkampioen noodgedwongen had moeten switchen naar een ander merk. Met dank aan Sarron’s teammanager Hubert Rigal, Monaco’s enige coureur in de GP’s in de jaren ’70 van de vorige eeuw en momenteel de grootste dealer in Europa van klassieke Grand Prix machines. Spencer kreeg de beschikking over de machine die oorspronkelijk voor Rigal zelf was bedoeld, terwijl Christian op zijn 1989 model aantrad. “Voor mij is het belangrijker dat Freddie racet dan ikzelf,” aldus Hubert. “Hoe dan ook, hij heeft meer kans Kevin te verslaan!”

Daar slaagde Freddie zeer zeker in, de eerste van twee wedstrijden op zondag was het Freddie die als eerste de finishvlag zag, voor Schwantz en Radiguès, na een wedstrijdlang gevecht met de Texaan dat uiteindelijk in de allerlaatste ‘Jorge Lorenzo’ bocht werd beslist. Spencer’s eerste overwinning op welk vlak ook sinds zijn AMA Superbike overwinning op een Ducati in Laguna Seca in 1999. In de laatste wedstrijd nam Schwantz direct de leiding in de race, maar Spencer kwam terug en wist Schwantz weer voorbij te gaan, waarna het duo opnieuw een intens gevecht om de leiding aanging. Uiteindelijk wist Schwantz definitief aan de leiding te geraken, voor een uitzinnig publiek dat intens genoot van de tweetakt machines en de gladiatoren die ze beroemd hebben gemaakt. “Voor ons is het briljant om weer op 500’s te rijden, maakt niet uit welk merk,” aldus Freddie Spencer. “Ik heb nu op een machine gereden waartegen ik in de jaren ’80 heb geracet! De sfeer tussen de mannen hier is perfect, de verzamelaars die ons in de gelegenheid hebben gesteld met de machines hier te racen en de fans die van verre zijn gekomen om ons te zien – hun gezichten spreken boekdelen. Ik ben echt benieuwd waar dit toe gaat leiden, en zal daar deel van uitmaken.”

Het evenement in Jerez was het eerste van wat een jaarlijkse serie van vijf Legends wedstrijden met races in Groot Brittannië, Italië, de Verenigde Staten, Australië en Spanje, georganiseerd door het Britse Goose Live Events wiens CEO Nick Wigley in het verleden al succesvol evenementen van dit kaliber heeft georganiseerd. De Silverstone Classic die hij elk jaar in juli organiseert is ’s werelds grootste motorsport competitie voor wat betreft het aantal inschrijvingen dat het afgelopen jaar op 1.125 stond en dit jaar het weekend van 24-26 juli op de agenda staat. “Ik ben zo trots op het hele team dat World GP Bike Legends tot leven heeft gebracht,” zei Wigley. “Ik moet veel mensen danken die dit mogelijk hebben gemaakt, Wayne Gardner in het bijzonder die een geweldig ambassadeur is geweest om alle racelegendes hier te krijgen dit weekend. De passie van de fans hier in Jerez is iets wat ik nog niet eerder heb meegemaakt, en de potentie voor dit op globale schaal is echt opwindend. We zijn al in gesprek om wereldwijd meerdere event te organiseren.

Het is inderdaad de Australische voormalig 500cc wereldkampioen die alle credits voor dit evenement verdient. “Nick Wigley en ik ontmoeten elkaar enkele jaren geleden tijdens het Goodwood festival en hadden het erover om tijdens een event te gaan racen,” vertelt Wayne. “In eerste instantie had hij het idee dat ik zoals iedereen Manx Norton machines bedoelde, maar ik wist hem er snel van te overtuigen dat om een Classic meeting te organiseren deze groter en beter dan de rest zou moeten zijn en dat het dus beter was op tweetakten te focussen, met de gasten die er destijds op raceten. Nergens ter wereld wordt er nog met tweetakten geracet, en nochtans zijn het de laatste machines voor het elektronica-tijdperk. En kunnen dus worden geracet zonder een armada aan elektronica ingenieurs op de pitmuur. Mensen houden van het geluid en de geur van tweetakten, dus gaf ik de aanbeveling daarop te focussen en dat is waar het bij de GP Legends om gaat. Ik had oorspronkelijk gehoopt 25 motoren aan de start te krijgen, maar het bleken er hier in Jerez slechts 18 te zijn. Wat genoeg is om mee te beginnen. Terwijl ik naar de machines op zoek was realiseerde ik me dat er nog karrenvrachten aan 125’s en 250’s/350’s zijn waarmee kan worden geracet, en dus ben ik terug naar Nick gegaan met het idee deze klassen aan het programma toe te voegen – en hier zijn we nu. We hopen dat dit het eerste van veel van dit soort events is en ik heb alle gasten aan boord om hier een globale serie van te maken.”

Vervolg op mondiaal niveau

Om wat in Jerez een succesvol debuut kende uit te bouwen tot een globaal event moeten wel significante hordes worden genomen. Het sleutelpunt in deze is de beschikbaarheid van geschikte machines, maar een handjevol van die machines zijn van eigenaren met de grootmoedigheid en, laten we eerlijk zijn, de financiële middelen als Wilson en Wheatman, die het toestaan dat er weer met de machines op een agressieve manier mag worden geracet – met alle risico’s van dien. “Het is geweldig om weer op die oude machines te kunnen racen en te herinneren hoe het destijds al weer was,” w 
Initiatiefnemers Wayne Gardner en Nick Wigley


De fans waren in grote getalen naar Jerez afgereisd om de legendes in actie te zieneet Steve Parrish te vertellen. “Helaas moet ik Steve Wheatman mijn excuses aanbieden, aangezien ik erin ben geslaagd om een van zijn machines vandaag kapot te maken, maar gelukkig had hij nog een andere en kon ik toch nog de baan opgaan – dat was erg aardig van hem. Om hier weer met de collega’s van vroeger te zijn, met de dampen en kameraadschap die erbij hoort, evenals midden tussen de fans te staan en zoveel enthousiaste mensen te zien is echt geweldig.”

Op het punt dat zelfs de fabrieken niet toestaan dat er met hun machines op het circuit wordt geracet – zoals het geval was tijdens het Suzuka Historic Event in mei, toen Yamaha halsstarrige weigering de meegenomen YZR500 op te starten ertoe leidde dat hun drievoudig wereldkampioen Kenny Roberts in plaats daarvan de Chris Wilson 1982 Kawasaki KR500 voor 20.000 toeschouwers reed – is er weinig hoop dat de Legends series steun van de fabrieken krijgt. Dit houdt waarschijnlijk in dat hetzelfde pad zal moeten worden bewandeld als een hedendaags ééncilinder Classic event, waar nog slechts een handjevol van oorspronkelijke origine is en de rest wordt gevuld door authentieke replica’s die het product zijn van een gedreven ondersteunende industrie. Hubert Rigal is nu al bezig om YZR500 motorblokken te gaan produceren en v
Oude tijden herleven in Jerez

Zeker weten dat dit ook in Assen volle zalen zou trekkenanaf het moment dat deze beschikbaar zijn is het nog maar een kleine stap om complete machines te gaan bouwen. Maar dat is slechts één fabrikant – je kunt Freddie Spencer niet elk event op een Yamaha laten racen. Promotor Nick Wigley wil geen replica’s op de startgrid van zijn Legends events, hoewel die mening kan veranderen als de startgrid als gevolg van de mindere beschikbaarheid van machines steeds kleiner wordt.

Een andere oplossing zou kunnen zijn de door de Britse verzamelaar Chris Wilson voorgestelde weg in te slaan, die drie machines aan de start had. “Ik ben er niet blij mee dat er met mijn machines wordt geracet in plaats van geparadeerd, zelfs op een laten we zeggen gentlemen manier, zoals dit weekend het geval is geweest,” aldus Wilson. “Maar het voelde goed om Nick Wigley te steunen dit Legends concept van de grond te krijgen, hoewel ik denk dat ik het niet nog een keer toesta dat ermee mag worden geracet. Als iemand replica’s gaat maken is het een ander verhaal – ik zou er een paar kopen en gasten daar op laten rijden. We kunnen deze originele machines niet zo intens blijven rijden, omdat we ze uiteindelijk kapot maken – we zullen geen onderdelen hebben om ze te repareren. Ik heb er geen probleem mee om ze in te zetten voor een demo van vijf ronden, zelfs twee per dag, maar niet om te racen. Ik heb echter wel een oplossing. Laten we een serie gaan opzetten met 600 of 675 motoren en die in de replica kleuren waarmee de coureurs destijds reden te spuiten – Kevin’s #34 Suzuki, Wayne’s en Freddie’s Rothmans Honda’s, Christian’s blauwe Sonauto Yamaha, enzovoort. En dán gaan racen – het zijn moderne motoren, maar in echte retrokleuren, dus zie je de legendes tegen elkaar in actie op machines die zo nodig kunnen worden gerepareerd. Daarnaast hebben we dan de korte demo’s op de 500GP machines waarmee ze vroeger raceten. Er zijn twee soorten legendes hier, machines en mensen – en op die manier zie je ze allebei in actie.”

Dat klinkt als plan A, en eentje die de goedkeuring van onder andere Kevin Schwantz heeft. Laten we zien wat de toekomst ons brengt.