Verslag Bikers Classics

Tekst: Peter Aansorgh
Foto's: Bart en Peter Aansorgh

Oude meuk, of…

Voor de meeste motordealers is het gewoon oude meuk. Motoren die zou oud zijn dat je de klant er niet eens de weg mee op durft te sturen. Maar de een zijn rotzooi is de ander zijn schat. Veel mensen vinden het geweldig, die oude motoren. Vroeger was immers alles beter! Behalve de frames, de banden, de remmen, de betrouwbaarheid, de vermogensafgifte en de vering dan, maar wat zou het? Je bent ermee opgegroeid en menigeen verlangt terug naar de tijd dat hij nog zonder krakende knieën zijn bed kon uitkomen en de krant kon lezen zonder glasrek op zijn neus. Belangrijker is dat het er gaaf uitzag en dat motoren toen nog niet klonken als een natte scheet in een pluche kussen. Je kon de verbrandingsklappen horen en vooral: voelen! Het wonder van de overwonnen natuurwetten, van de ingedamde explosies, die beleefde je echt. Voor een techneut als ik is dat alleen al genieten. Maar voor mij is het ook de techniek van toen. Elk merk had zijn eigen oplossingen, zijn eigen ideen en zijn eigen constructies. En daarmee zijn eigen karakter. Je kon het zien, voelen en zelf repareren met een hamer, een schroevendraaier en een voelermaat. Heel anders dan de motoren van nu, die langzaam veranderd zijn in rijdende computersystemen. Tegenwoordig moet je geen monteur meer zijn, maar IT-specialist als je je motor wilt repareren.

Betaalbaar racen

De oude techniek is zeker iets dat veel mensen aantrekt. Voor anderen speelt er echter nog iets heel anders. Racen is leuk, maar het is een dure sport. Wil je een beetje meekomen, dan heb je de laatste supersport of superbike nodig. Daar moet dan uiteraard betere vering op, betere remmen, een snellere nokkenas en natuurlijk een motortuningpakket. En dan elke race een voor een halve meier aan supersportbanden. Of zoals ze bij ons zeggen: Je kunt aan dat racen een klein boerderijtje overhouden, maar dan moet je met een hele grote boerderij beginnen... Voor wie met een klein boerderijtje of een huurhuis begint, is er echter een andere optie: classic racen. Je koopt voor een paar honderd euro een youngtimer of een klassieker, die de dealer uit schaamte in zijn kippenschuur heeft gezet. Je vervangt de lekkende keeringen, stelt de contactpunten en zet er een paar betaalbare bandjes op. En dan zoek je de classic evenementen op en geeft lekker gas. En laten we eerlijk wezen: het gaat om de kick. En met de frames, de banden en de remmen van toen krijg je die kick zeker. Of, zoals een collega ooit zei toen ik op een oldtimer in de bergen reed: als je maar laat genoeg remt, bijft het spannend. En als je het ravijn inrijdt, val je even diep als met een R1...

Bikers Classics

De classic racescene is in de loop der jaren enorm gegroeid. Dat bleek eens te meer op de Bikers Classics, die jaarlijks in juli door DG Sport op het Belgische circuit van Spa-Francorchamps wordt georganiseerd. Een evenement dat is uitgegroeid tot een driedaags mega-event, waar bijna 700 oldtimerliefhebbers komen om hun klassieker op het legendarische circuit in de Ardennen de sporen te geven. D
a's knap veel en de paddock puilt dan ook uit van de racecaravans, aanhangers, tentjes en campers, waarvan een groot deel trouwens een rechtreekse aanklacht tegen de kwaliteit van de APK is. Maar het is net een oude racecamping en dat alleen is voor de duizenden bezoekers al een reden om er rond te darren. Lekker kijken naar mooie, oude motoren en naar de deelnemers, die voor hun caravans staan te sleutelen om de verloren pk's van weleer weer terug te vinden.

Oordoppen

Het mooiste is echter om de klassiekers daadwerkelijk de baan op te zien gaan. En, laat ik dat heel duidelijk maken, er rijdt zeker niet alleen maar "oude meuk" rond. Er rijden ook echte, waardevolle klassiekers. Nortons, Aermacchi's, MV Agusta's, Guzzi's, BSA's Seeleys, Triumphs, noem maar op. Sommigen zien er ook verdacht nieuw uit. Niet voor niets, want er zijn zelfs bedrijven zoals de Appingedamse BSA Fabriek (ABSAF), die complete nieuwe oldtimers bouwen voor dit soort races. Nou ja, races, eigenlijk zijn het regelmatigheidsritten, dit met het oog op verzekeringskwesties. Het gaat bij dit soort ritten doorgaans om wie de meest regelmatige rondentijden rijdt. Maar iedereen die wel eens op een circuit rijdt weet: er is maar één manier om constant te rijden, en dat is met het gas tegen de stuit! En dat geeft een ware symphonie van motorgebrul, van een- twee- drie- en viercilindertonen die het begrip interferentie naar nieuwe hoogten tilt. Vooral in de hoofdtribune neemt dat geluid trommelvliesbedreigende vormen aan, terwijl het gedreun en getril tot in je gewrichten voelbaar is. De goedkoopste en mooiste fysiotherapiebehandeling ooit!

Overigens valt wel op dat sommige Classics op verdacht brede banden rijden. Ook zie ik wat jaren-zestig Honda's waar een blok en een frame in zit dat verdacht veel lijkt op dat van mijn eerste Honda CB550 Four. En met een schijfrem meer dan ik had. En zo zie je nog een heleboel stukken huisvlijt, waarmee meer-of minder klassieke onderdelen op Frankensteinse wijze bijeen zijn gebracht om een snelle klassieker met een oud uiterlijk neer te zetten. Maar dat lijkt allemaal niet uit te maken. Het gaat om de lol, niet om de winst...

Grand Prix-motoren

Dat de Bikers Classics werkelijk zijn uitegroeid tot een evenement van naam en faam zie je aan het feit dat ook kopstukken uit de GP- of Superbike racerij van weleer tijd vrij maken om naar Francorchamps te komen. Soms met eigen GP-motoren, maar meestal met motoren die door verzamelaars ter beschikking worden gesteld. En het zijn niet de minste die naar Spa kwamen. Natuurlijk waren Marcel Ankonee en "d
e Witte Reus" Wil Hartog van de partij, die laatste rijdend op een Suzuki RG500 Mk. Mile Pajic reed rond op de Yamaha TZ500 Bakker van de in 1984 verongelukte Jumping Jack Middelburg. En Freddy Sheene was er om rondjes op de Suzuki XR45 van zijn aan kanker overleden vader te rijden. En dat ging best hard ook! Maar niet zo hard als Wayne Garder. De grijze Australier bewees dat het leven niet voorbij is als je de 50 bent gepasseerd en bond de strijd aan met een andere grijze duif, Christian Sarron, die de ankers van zijn Yamaha YZR ook beslist geen centimeter eerder inkneep dan strikt noodzakelijk was. Ook Didier de Radiques was het nog niet verleerd, terwijl ook Roberto Anelli nog best van gasgeven wist. Een prachtig spektakel voor de toeschouwers, dat zeker. Sommigen deden het echter wat rustiger aan en maakten er echte demonstratierondjes van. Zoals de 71-jarige racelegende Giacomo Agostini, wiens MV Agusta 3, voor de hoofdtribune een geluid uitbraakte waar het mannelijke deel van het publiek spontaan een "staande ovatie" van kreeg...

Superbikes

De Superbike scene heeft natuurlijk veel minder historie dan het GP-circus. Dit kampioenschap is pas in 1988 opgestart, terwijl er al vanaf 1949 GP's worden gereden. Toch is spreekt het WK Superbike veel mensen zeer tot de verbeelding, omdat hier gereden werd met viertaktmotoren als de Honda RC30, de K
awasaki ZXR750, de Yamaha OW01 en de Ducati 888. Motoren waarvan je gewoon een straatversie kon kopen, vaak ook nog zonder dat je die boerderij moest verkopen. Helaas liet Terry Rymer het afweten, maar er waren toch wel wat "namen" uit de scene: Stéphane Mertens, Rob Phillis, Piergiorgio Bontempi, Peter Rubatto. Ze gaven allemaal een mooie show weg, keer op keer! Stephane Mertens reed daarbij overigens niet op een Honda RC30 superbike, maar op een GP500 machine, de prachtige Chesterfield Yamaha YZR500 van Olivier Jaques. Een andere opvallende verschijning was motordealer André van Andel uit Kerkdriel. Hij racete vroeger wel, maar niet in het WK Superbike. Hij reed op een Bimota YB4ie van Alfret Colet. Ook een vreemde eend in de bijt was een Dikke BMW Butler & Smit Replica, bemand door niemand minder dan collega-testrijder Harry Corrino: "Jan Gol en ik zaten in pitbox 23", vertelt Harry later. "En tsja, na het debacle van 2012 hebben we het opnieuw geprobeerd met de Butler&Smith replica en deze keer stonden we er dus wel. Met alle support van de Bikers Classics organisatie. Ik heb de start meegemaakt, ik heb er gestaan! Helemaal achteraan, dat spreekt vanzelf, maar toch, we stonden er wel! En na een rondje, helemaal alleen aan de staart van de kudde, kon ik net op tijd weer de pitbox binnen vluchten voor de Grote Mannen langskwamen. Want het spreekt natuurlijk vanzelf dat je met dit ding hopeloos in de weg rijdt en dat heb ik dat weekend al genoeg gedaan. Moet wel zeggen dat de Superbikers, op twee uitzonderingen na, wel rekening met me hielden."

Zijspannen

Wie vroeger naar de TT ging, ging niet alleen voor de motoren, maar zeker ook voor de zijspannen. Wat heet, "we" waren nogal succesvol in deze klasse. Nou ja, goed, Egbert Streuer was dat. Samen met bakkenist Bernard Schnieders werd hij driemaal wereldkampioen en is zonder twijfel de meest succesvolle Nederlands motorcoureur aller tijden. Hij zou er zijn met zijn zoon Benny, die tegenwoordig in het WK zijspannen rijdt. Helaas hadden ze elders verplichtingen, maar Egbert zelf was er wel en vond het duidelijk leuk om zijn opponenten en kameraden van vroeger te zien. Jörg Steinhausen, Steve Abott... En ook zij maakten er een show van in hun laaggebouwde racemonsters. Net als sommige van de echte krasse knarren, die met Kneeler BMW's uit de jaren zestig over de baan denderden, met het bakkie nog voor het achterwiel. En dan eruit hangen met de bejaarde kont op het asfalt. Een pracht gezicht...

4-uurs race

Niet iedereen kwam om te racen, sommigen kwamen puur om vrij te rijden

Hoewel de meeste klassen van de Bikers Classics puur voor de lol ronddenderden, was er ook een raceklasse waarin het echt om de prijzen ging: de 4-uurs "Spa Classics" endurance race, meetellend voor een nieuw kampioenschap dat onder auspiciën van de European FIM wordt georganiseerd. In die klassen komen allerhande machines van tussen 1961 tot 1985 aan de start in vier klassen: de Maxi Classic (motoren voor 1982), Classic 1000 (1000cc voor 1981), 750 (ook voor '81) en 750TT (tot eind 85). Om de amateurstatus van dit evenement te garanderen mogen de teams niet uit louter toptalenten bestaan. Niet louter, dat betekent dat ze wel mee mogen doen. Zo kwam bijvoorbeeld Henk van de Mark aan de start samen met Dirk Brand, uitkomend voor het Road Runner team met een Suzuki Pecket & MC Nab. Ook zagen we Ron van Steenbergen, die samen met Jeroen Versteeg voor Trackdays 4All uitkwam met een stevig getunede Suzuki XR69. Het mooie van deze klasse is dat ze niet alleen bij daglicht rijden, maar ook in het donker. "Op zich valt dat wel mee", aldus Van Steenbergen. Op een gegeven moment ken je het circuit enorm goed en je bent niet alleen op de baan, dus er is altijd wel wat licht". Ik zag verder niemand aan de wortels knagen, UV-brillen zag ik ook nit. Dus zal het wel zo zijn. Maar toch: respect...

Le Mans start

Echte endurance races gaan van start met een Le Mans start. De 4-uurs race van Spa was daarop geen uitzondering. Toch blijkt het rennen van de ene kant van de baan naar de andere niet zo eenvoudig als het lijkt. Zelfs in deze vier uursrace schijnt elke seconde te tellen, zodat enkele coureurs besloten om de winst al voor de startvlag te pakken. Vanwege de valse start werd de boel afgevlagd en er w


erd opnieuw gestart. Dat ging iets minder vals, zodat het spul doormocht. Tot de eerste bocht, want de Scource hairpin is scherp en dat was voor enkelen het Waterloo. Zo kon het hele gebeuren meteen een aantal ronden achter de pacecar aan totdat de slachtoffers van het biljartspectakel licht gehavend in de ambulance waren gehesen. Toen ging het gebeuren echt van start. En ik weet niet of je zelf wel eens op Spa hebt gereden, maar bij daglicht is het al een kunst om hard door Eau Rouge de Radillon op te rijden. Het is niet alleen een behoorlijke knik, die je op hoge snelheid moet nemen, maar rijdt ook nog eens door een scherpe "vouw" in het landschap, de helling van de Radillon op. Je motor wordt in de vering geduwd en je maag hangt ergens waar je nieren zouden moeten zitten, terwijl je hard omhoog de blinde bocht doorstuurt en hoopt dat er boven over de bergtop ook nog asfalt in de door jou gekozen richting ligt. En zo zijn er nog een paar interesante uitdaging op het circuit, mede dankzij de enorme hoogteverschillen. De heren tijdens de 4-uursrace doen dit bij nacht. De Radillon is dan nog enigzins verlicht door de stadionlampen op de hoofdtribunes, maar daarachter rijdt je een donker gat in, waarin je geen andere hulp hebt dan de lampjes voor op je motor. Leuk als je met 80 door een bos rijdt, maar wat weinig als je met 250+ door de knikken bij Blanchimont scheurt en hoopt dat je de Bus-Stop op tijd ziet om te remmen...

Benzineperikelen

De mannen in de koeievellen lijken er niet zo mee te zitten. Ze bleren ronde naar ronde door en komen om het half uur binnen om van rijder te wisselen. Snel wordt de motor volgetankt en weg zijn ze weer. Als er tenminste niet iets mis is. Keer op keer wordt er haastig gesleuteld bij het licht van een paar schijnwerpers en zaklampjes. Prachtig om te zien, frustrerend om mee te maken. Het gebeurt ook het Trackdays 4ll team. De motor begint in te houden en er wordt hevig gesleuteld. Uiteindelijk wordt de tank vervangen. Achteraf blijkt dat het anti-explosieschuim, dat iedereen verplicht in de tank moet hebben, oplost in de ethanol, die in moderne benzine zit. Een mooie 4e plaats wordt ingeleverd voor een 27e plek. En zo vergaat het meerderen. Van den Mark wordt 43e, ook na technische problemen. Beste Nederlanders zijn Ron Schoens en Donny Jansen van het Motorservice Spanjer Classic team. Zij worden achtste. Peter Jansen en Martin van Ruitenbeek van het Van Dijk Laverda Racing team volgen op een negentiende plaats, maar werden wel winnaar in hun klasse. De winst gaat naar het Duitse Kaiser Classic Endurance Team met Kaiser Manfred en Achim Steinmacher.