Moto Gymkhana: de finale

Wie dat zou worden lag meer en meer voorde hand, maar theoretisch viel er heel misschien nog een kleine eer te behalen. Bovendien was de strijd nog niet gestreden en kon er voor alle resterende plaatsen nog hard gestreden worden. En zo geschiedde.

Geen gedoe meer met andere motoren of tijdelijke oplossingen. De trouwe Fireblade heeft definitief het veld moeten ruimen (ja, dat had ik ook liever anders gehad) en de CB500 kon de honneurs waarnemen. Eindelijk, want de motor was er al tijden klaar voor en nu beter dan ooit. Met zonnig weer en droog asfalt kon er dan ook eindelijk –met de juiste banden- voor de laatste milliseconden worden gevochten.

En nog maar een keertje... route lopen, proberen, onthouden...De parcoursdesigners zouden ons er niet eenvoudig vanaf laten. Speciaal voor de finale was nog even alles uit de kast gehaald en was het parcours langer, voller en ingewikkelder dan ooit, wat dan ook goed te merken was. Het gebruikelijke half uur verkennen leek haast niet genoeg, plus dat er nog enkele geniepige meerkezeopties in verwerkt waren die nog wel even slim –als in zo min mogelijk tijd kostend- aangepakt dienden te worden. Wel zeer smakelijk vermaak: in het parcours waren ook meerdere oefeningen verwerkt die in een standaard Rijexamen voorkomen. Alleen zou hier de snelheid ongetwijfeld iets hoger liggen.

Normaal gesproken sta ik niet te juichen als één van de eersten ingeloot te worden, maar met zoveel deelnemers als bijna laatste maakt het wachten toch een lichte kwelling. Niet als eerste hoeven heeft als voordeel dat het parcours nog een of meermalen voorgereden wordt, maar na drie of vier anderen is dat ook wel duidelijk. Opvallend: eerdere genoemde keuzeopties worden door iedereen anders ingevuld. Ook dat is wel eens anders geweest. Het wachten duurt zodanig lang dat het warmrijdparcours inmiddels met gesloten ogen gereden kan worden en ik stop er dan ook maar mee op het moment dat de ventilator van het CB’tje aangeeft het warm te krijgen. Dan maar een beetje kijken, wachten, nog wat rondjes rijden om de banden op temperatuur te houden en dit meermalen. Totdat eindelijk de beurt is aan nummer dertien, oftewel ondergetekende.

En dan rijden. Nu gaat het nog...

Van de eerdere deelnemers was al duidelijk dat het begin van het parcours aardig krap was, maar zelf doen maakt het altijd een factor tien erger. Dus zomaar ineens worstel ik met stuuruitslag, koppeling en rem en heb ik al kramp voordat ik het startpoortje uit ben. Vreemd. Maar uiteindelijk weet ik – veel te langzaam- het eind van knoop één te halen en…
Ligt er plots tweehonderd kilo staal op mijn linkerpoot. Daar is toch iets niet helemaal goed gegaan…. Linkerpoot weet zich kranig te weren maar geeft al snel aan het niet comfortabel te vinden maar voor ik er zelf aan toe kom wordt de CB weer opgeraapt en kan ik me weer vrij bewegen. Tenminste, dat zou kunnen als ik niet knap veel pijn aan het avontuur over had gehouden en dus blaas ik al strompelend de aftocht.

..en dat is dus net even té

en zo zit je dus aan de kant... te balenGeen goede zet dus… niet alleen is nog onzeker of ik nog een tweede poging kan wagen, maar als dat al lukt moet het ook meteen de beste zijn.. er komt geen derde kans. En dat is toch niet de finale die ik in gedachten had. Tijdens de pauze annex lunch zit ik voornamelijk te denken wat ik zal doen. Rijden of niet, wel, niet, wel, niet… ik besluit er van uit te gaan wel te rijden, mits de pijn niet erger wordt. En ik mijn laars weer aan krijg, maargoed.. dat komt overeen. En nadat de tweede ronde is gestart en er in mijn situatie niets is veranderd, trek ik met veel moeite mijn laars aan en strompel naar mijn motor. Ik rij toch nog een paar opwarmrondjes op het oefenparcours, maar wel met de uiterste vorzichtigheid. Als het nu linksom mis gaat kan ik het shaken.

Uiteindelijk kan ik opnieuw naar de start en is het mijn beurt om te rijden. Vanzelfsprekend gaat het eerste stuk van het parcours nu nóg minder goed, maar doordat ik minder verbeten ben op een snelle tijd gaat het toch knap soepel. En eenmaal het eerste stuk gehad is de rest iets ruimer en makkelijker. Iets, niet veel. Zoals gezegd is het parcours echt het meest ingewikkeld van alle dit jaar en is het dus nog zaak goed de kop er bij te houden. En na wat lijkt op een eeuwigheid weet ik de streep te halen. Mijn tijd is niet belangrijk, als ik maar af kan stappen en mijn poot weer omhoog kan doen. Ik hoor straks wel of ik nog strafpunten gescoord heb ook.

Poging twee, nu maar gewoon zo hard rijden als verantwoord geacht en hopen op een soort van acceptabel resultaat

Toch blijkt dat ik verder foutloos gereden heb, wat op zich al scheelt. En op het beginstuk na lag mijn snelheid niet eens veel lager dan het gemiddelde, dus eindig ik alsnog op een heel nette plaats. Maar wat meer is: na optellen van de scores blijk ik uiteindelijk gedeeld vijfde te staan in de eindstand. En gezien mijn wisselende optreden (of misschien had het meer te maken met het wisselende voertuigenpark) en vooral de sterkte van de hoger geëindigde vier is dat helemaal geen slechte eindscore. Eentje die blijft staan ook: ik ben zwart op wit vijfde in ’s lands allereerste Gymkhanakampioenschap. Daar doet mooi niemand meer wat tegen.

Zelfde plek, véél voorzichtiger

Tekst: Vincent Burger
Foto's: Daphne van Elswijk

De finale

Gezien zijn resultaten gedurende het jaar en zijn enorme voorsprong ten opzichte van de rest qua tijden is het niet minder dan volledig terecht dat als eerste Gymkhanakampioen Kristian Eekhof de champagnefles mag hanteren. Daar gaan we nog veel van zien…

Felicitaties voor de winnaar. En een grondige belofte het volgend seizoen een stuk moeilijker te maken

Eindstand 2014 Gymkhana competitie:

Zes wedstrijden, zes keer puzzelen

Al die zes keren heeft de 'parcoursdokter' zijn stinkende best gedaan om een origineel en uitdagend parcours uit te werken. Aan creativiteit alvast geen gebrek... en mocht je denken 'ziet er uit als een makkie', neem dan vooral contact op met Gymkhana Nederland, dan kunnen ze je heel goed gebruiken.