Me and my Morini: het fabrieksbezoek

Me and my bike

Mission Impossible

Welgeteld 44 uur resteren ons tot onze afspraak bij de Moto Morini fabriek, waar mijn Corsaro zijn eerste servicebeurt zal krijgen. Vierenveertig uur waarin volgens Garmin 1.356 kilometer moeten worden afgelegd. Een monstertrip die ik me op voorhand toch geheel anders had voorgesteld. Vanaf het moment dat de kogel door de kerk was en de deal met de nieuwe Corsaro beklonken was, was het een race tegen de klok. Allereerst moest alles op alles gezet worden om de motor tijdig rijklaar te krijgen en daarnaast moest ook nog een kenteken worden aangevraagd. Normaal gesproken is dat binnen een dag geregeld, maar uitgerekend deze keer gaat het mis. Net wanneer we het niet kunnen gebruiken, de afspraak bij de Morini fabriek is immers gemaakt en daar kunnen (en willen) we absoluut niet onderuit. Daarbij wilde ik zo min mogelijk snelweg rijden, aangezien de fiets wel goed moest worden ingereden.

Bron van veel ellende: een eigenwijze Garmin. Of was het toch een eigenwijze bestuurder? 

Het is uiteindelijk al na vijven in de middag als we vanuit Rijkevoort aan de monstertrip gaan beginnen. We zijn: Peter Beljaars, Arco van Akkeren en ondergetekende. Ons oorspronkelijke doel van deze dag, het plaatsje Wolfach in het Duitse Schwarzwald, is inmiddels onhaalbaar geworden. We richten onze pijlen nu op het plaatsje Schonecken, wat inmiddels onze vaste stek in het Eifelgebergte is geworden. Volgens Garmin 229 kilometer te rijden en dat moet toch wel te doen zijn. Dat het uiteindelijk 22:30 uur is als we ons moe maar voldaan melden bij de Bikerstube heeft alles met de erbarmelijke omstandigheden te maken. De combinatie regen én rijden in het donker maakt deze etappe alles behalve aanbevelenswaardig. Eten, bier en dan op tijd naar bed, de volgende dag zullen we per slot van rekening voorbij Milaan moeten zien te komen...

Volgens Garmin zijn er nog 865 kilometers te rijden tot het eindpunt van dag 2, dus is het zaak om vroeg op te staan. Net als de eerste dag blijkt ons vertrek te worden vertraagd. Ditmaal is het Peter Beljaars, die de combinatie van een fikse verkoudheid én wat drank van de vorige avond niet te boven wil komen. Hij voelt zich alles behalve fit, wat maakt dat we uiteindelijk pas om half elf wegrijden richting Italie. En alsof dát nog niet erg genoeg is, is het Eifelgebergte die ochtend gevangen in een dichte nevel. Als we twee uur later nog maar amper honderd kilometer verder zijn besluiten we over te stappen op plan b: de snelste route richting Zwitserland, om van daar uit de oorspronkelijke route weer op te pakken. Hierdoor hopen we minimaal twee tot drie uur tijd te winnen, maar helaas voor ons heeft Garmin andere plannen voor ons in petto. Allereerst maakt een verbroken geluidsverbinding met de speaker dat een cruciale afslag wordt gemist waardoor ons einddoel ineens veertig minuten naar achteren is geplaatst. Daarna blijkt Garmins "snelste" route ons over de Franse N62 te sturen. Als je alle tijd van de wereld hebt is het een prachtige weg om te rijden, maar als je - net als ons - juist tijd wilt inlopen is het een ware hel. Eenmaal terug op de snelweg maakt een losgetrilde Garmin dat een zoveelste onvoorziene stop moet worden ingelast, ditmaal in hartje Strasbourg. Meer en meer begin ik het navigatiesysteem te vervloeken en verlang terug naar de oude tijden van Michelin landkaarten, zeker als het systeem in de stad meermaals het spoor volledig bijster is.

Uiteindelijk weten we "s avonds rond een uur of negen aan de voet van de St. Gotthard pas een overnachting te scoren. Wederom zijn we er niet in geslaagd om ons einddoel van de dag te bereiken.

Tekst & Foto's: Ed Smits