Eerste bevindingen 2021 KTM 1290 Super Adventure S

Hebben wij weer. Anderhalve dag in de weer geweest voor alle vereiste documenten in orde te maken om te mogen vliegen, inclusief het lekker in je neus laten porren met een extralang wattenstaafje voor de verplichte PRC test, om gearriveerd in een zonovergoten Fuerteventura te vernemen dat het weer de volgende dag - onze rijdag - toch echt anders zal zijn. 

"Er is voor morgen regen voorspeld, maar volgens de lokale bevolking is het moeilijk te voorspellen en zijn het normaal altijd maar buitjes van een kwartier", aldus een optimistisch gestemd KTM. "Het waait over." Dat regen inderdaad moeilijk te voorspellen is op Fuerteventura wordt ons de volgende dag wel duidelijk. Volgens de lokalen regent het maar twee dagen per maand, maar terwijl het water aan alle kanten binnendringt krijg ik het idee dat die regen van twee dagen ditmaal in één dag is gestopt.

Voor de nieuwe KTM 1290 Adventure S hadden de weersomstandigheden echter niet beter kunnen zijn. In uiteenlopende omstandigheden variërend van droog bij vertrek tot extreem noodweer met een zicht gereduceerd tot nul komma nul dankzij een compleet beslagen crossbril en alles dat daar zo'm beetje tussenin zit heeft de KTM ons van de eerste tot de laatste meter aangenaam verrast. 

"We zijn met de ontwikkeling van de 1290 Super Adventure S eigenlijk met een blanco stuk papier begonnen", legt Adriaan Sinke uit. "We wilden de Super Adventure nog scherper laten sturen, het comfort verbeteren, baanbrekende elektronica implementeren, maar 'm vooral ook toegankelijker dan ooit maken."

Wat heeft geresulteerd in een derde generatie 1290 Super Adventure S die nog maar een handjevol onderdelen overeen komt met z'n voorganger. "De wielen en wat schroefjes, meer is het niet." Het blok is compleet vernieuwd, waarbij enerzijds gewicht is bespaard en anderzijds veel aandacht aan de performance is besteed om het blok met name van onderuit en in het middengebied sterker te maken, bij behoud van het maximum vermogen van 160 pk. 

Naast het blok is ook het frame en subframe vernieuwd, dat laatste zal met name kleinere motorrijders tot vrolijkheid stemmen. Door het vakwerk buisframe in te ruilen voor een aluminium box exemplaar kon de zithoogte worden verlaagd zonder inbreuk te doen op het comfort van het zadel zelf. Bovendien is het zadel aan de voorkant versmalt, waardoor je in combinatie met die lagere zit nu veel, heel veel gemakkelijker je voeten aan de grond kunt krijgen. Met mijn korte beentjes werd ik er in ieder geval wel vrolijk van.

Meest indrukwekkend is echter hoe ontzettend gemakkelijk de 1290 Super Adventure rijdt, hoeveel compacter je op de motor zit en hoe ontzettend veel vertrouwen de motor je vanaf de eerste meters geeft. Zoveel, dat eenmaal in de bergen we al heel snel vergaten dat het eigenlijk best wel kutweer was. De Zuid-Afrikaanse voorrijder zette een tempo in alsof de zon vol aan de hemel stond, terwijl Pluvius toch echt aan het uitpakken was, "het asfalt heeft hier supergrip" en wij deden daar vrolijk aan mee. 

We kunnen ons niet herinneren zó extreem te hebben gereden in soms wel erbarmelijke omstandigheden en alleen al dat is een enorm compliment aan de 1290 Super Adventure S en de Mitas banden die KTM als eerste montage heeft geselecteerd. Maar da's niet het enige wat ons de eerste dag heeft geleerd. 

In de bergen heb je aan de Rain modus al genoeg om menigeen het achterlicht te laten zien, terwijl de Sportmodus op geen enkel moment als te veel van het goede voelt, om even kort twee dingen te benoemen. Dan de vering, die compleet naar een hoger niveau is getild en je nu meerdere opties biedt: Sport, Street, Comfort, Offroad en Auto, al dan niet met andi-duik. 

In de Auto modus wordt via de 6-assige IMU de demping en veervoorspanning continue op je rijstijl aangepast, wat superhandig is voor wanneer je geen zin hebt om dat zelf te doen, maar vooral de verschillen tussen de settings waren we nog het meest van onder de indruk. Selecteer Sport en je voelt precies wat er onder je gebeurt, selecteer Comfort en het is alsof alle oneffenheden in het wegdek zijn gladgestreken. Hoe slecht de weg ook is. 

Dan het blok, dat voor ons gevoel van onderuit inderdaad een flink stuk soepeler is dan z'n voorganger. Waar je de tweede generatie in 5e en 6e versnelling toch echt boven de 3.500 toeren moest houden vindt deze 3e generatie het geen enkel probleem wanneer je 'm tot 2.500 toeren afknijpt. In zes. 

We ronden het af met de ACC Adaptieve Cruise Control waarmee KTM had gehoopt een primeur in handen te hebben. Dat leek lange tijd ook zo te zijn, totdat Ducati besloot om de Multistrada V4 nét effe wat eerder op de markt te zetten. Echter, waar Ducati het ACC in een optiepakket heeft ondergebracht dat alleen maar bij de luxere S-versie kan worden besteld behoort het ACC bij de Super Adventure tot de standaard uitrusting. 

KTM's ACC kan op twee manieren worden ingesteld: enerzijds de afstand tot je voorligger (5 standen) en anderzijds de manier waarop de snelheid wordt aangepast (sport of comfort). Van ons had de afstand van 'ultra-short' best wat minder mogen zijn, en KTM kennende hadden ze dat zelf ook best willen doen, maar iets zegt ons dat die 0,85 seconden afstand een wettelijke eis vanuit Brussel is. En bij tempo 150 per uur heb je dan al 35 meter afstand te pakken.

Een uitgebreide test van de 2021 1290 Super Adventure S zal binnenkort op Motorfreaks.nl te lezen zijn, maar daarin ook het uitgebreide verslag van het offroad deel van de test (met straatbanden door modderklei) en onze ervaringen van dag 2.