V-Strom Adventure Tour

Toeschouwers

Eenmaal weer compleet gaan we in twee groepjes aan het offroad gedeelte beginnen. Aangezien veel van de gebergtes – en zeker de offroad paden – gelegen zijn in beschermde dan wel nationale parken, wordt ons benadrukt dat je niet van de paden af mag. Dit offroad pas is behoorlijk breed en het gaat nog steeds omhoog. Kenmerkend voor deze ‘weg’ is dat het voornamelijk bestaat uit (grote) stenen. Desalniettemin zit het tempo bij ons in het groepje er behoorlijk in. De V-Strom voelt zich hier nog goed thuis en ook ik voel me persoonlijk zelf goed op mijn gemak. Het gevoel van offroad rijden - wat ik jaren geleden regelmatig deed op mijn Transalp -komt weer helemaal terug en ik besef tijdens dat eerste stuk al gelijk dat ik het offroad rijden ook behoorlijk heb gemist. Die ervaring heeft de motorrijder voor mij niet. Een paar keer laat hij het gas los, terwijl je het juist dan vaak lastiger krijgt. Met de brede weg kan ik er op een gegeven moment voorbij en kan ik weer in eigen tempo rijden. Ook als we omlaag gaan blijft de V-Strom op haar taak berekent. Nu is de V-Strom uitgerust met ABS – iets wat bij offroad rijden niet altijd wenselijk is – maar tot nu toe is dat nog geen belemmering gebleken.

Ondertussen rijden we vaker en vaker door de mist en behalve de paar V-Strom rijders is het verder zo goed als uitgestorven. Zo goed als... want in de Pyreneeën loopt veel vee los rond en paarden en koeien staan dan ook vaak langs of op de weg te kijken als onze enige toeschouwers als we voorbij rijden. Halverwege stoppen we op een hoog punt. Even napraten en genieten van het uitzicht. Uitzicht? Ja, toen we stopten nog wel. Niet dat het zonnig was, maar tussen de mist door was er toch een redelijk mooi uitzicht. Al snel staan we in behoorlijke mist en beginnen de eerste druppels te vallen.

Niet veel later begint het ook nog te onweren en bliksemen en veranderen de regendruppels in kleine hagelstenen. Het wordt nu écht een Adventure op deze manier.

Snel vervolgen we het offroad pad en het rijden we nog een stuk geasfalteerd naar het eerste hotel. Nat, maar zeer voldaan komen we daar en worden we al opgewacht door de mensen van CROM die onze kamersleutels – van een overigens zeer mooie hotelkamer - uitdelen. Na een heerlijk warm bad drinken we eerst een biertje aan de bar alvorens het diner aan te vangen.

Na regen komt ....
Als we - ruim voordat het ontbijt zal worden geserveerd - wakker worden, regent het nog behoorlijk. Bij vertrek voor de route van de tweede dag, is het gelukkig gestopt en begint de bewolking te breken. Het lijkt er op dat de weergoden ons gunstig zijn gezind. De route van vandaag zal ons via Frankrijk naar Andorra leidden om vervolgens in het gebied van Val d’Aran – om precies te zijn in Arros – de tweede nacht door te brengen. Voordat dát zover is, zal er eerst de ongeveer 290 kilometer moeten worden afgelegd.

Als eerste staat de beklimming (en afdaling) van de Collada de Toses het programma. Een brede, bochtige doorgaande bergweg brengt ons naar 1800 meter hoogte. Met het zonnige weer is er ook nu mogelijkheid om van de Pyreneeën – en de vergezichten - te genieten zonder nevel. De nevel heeft ook zijn charmes maar zonder is er op een hele andere manier de mogelijkheid om te geniet van het prachtige gebied.

Zwitsers
Op de top van de Collada wordt er gestopt om wat foto’s maken. Via een snelle afdeling wordt er dan koers gezet richting Frankrijk, waar de Col de Puymorens met een hoogte van ruim 1900 meter wordt genomen. De nevel en mist zijn ondertussen al regelmatig rond de bergtoppen te zien. Via de Pas de la Casa (2085m) rijden we Andorra binnen zonder dat we gelukkig hoeven te stoppen voor de douane. De grens geeft ons eenzelfde gevoel als wanneer je Zwitserland binnenrijdt. Het komt erg ‘streng’ over met douaniers die je met eenzelfde autoritaire blik aankijken.