Test: Honda CB1000R

Tien jaar na de lancering van de CB1000R heeft Honda haar sportieve naked een flinke update gegeven waarbij de focus op de essentie van het motorrijden is gelegd: een minimalistisch design voor een heerlijke motorrit. Of, zoals ze het in Japan zeggen: Genten Kaiki.

Ten opzichte van pk-monsters als de Tuono V4 en de 1290 Super Duke komt de CB1000R misschien vermogen te kort, maar ondanks ‘slechts 144 pk’ hoef je je geen enkel moment te vervelen. Zeker niet wanneer het is verwerkt in een motor die super gemakkelijk te rijden is op een manier zoals alleen Honda dat kan (hij rijdt als een Honda), van alle elektronische hulpjes is voorzien en ook nog eens is verpakt in een supersexy uiterlijk als deze CB1000R. Tel daar z’n scherpe prijskaartje van nog geen zestienduizend euro bij op en je kijkt naar een serieuze concurrent voor die Super Nakeds, eentje die d’r retro-cool uitziet bovendien.

Dus...

Lust voor 't oog, heerlijk middengebied, stuurt als een kogel en gaat als de brandweer (of zoiets)

quickshifter niet helemaal vlekkeloos, geen IMU en dus geen bochten-ABS, Spaanse trajectcontroles