Zoeken

Test: Kawasaki Ninja 650 Touring

Z650SX

24 juli 2017

Dat de term Z650SX eigenlijk veel beter de lading dekt dan Ninja 650 wordt blijkt eigenlijk al vanaf het moment dat je op het zadel plaatsneemt. Waar je op een supersport met opgevouwen knieën voorovergebogen zit en ’t pas comfortabel wordt als je écht hard aan ’t knallen En dat op slechts een paar uur rijden van bij ons. Vooral niet verder vertellen, ditbent is de zit van de Ninja 650 een verademing. De clip-ons zijn boven de kroonplaat geplaatst, waardoor je veel minder extreem voorovergebogen zit, en ook de positie van het zadel ten opzichte van de voetsteunen is goed gekozen. Hoog genoeg om ook in van-dik-hout tempo over genoeg grondspeling te beschikken en laag genoeg om niet voor je gevoel je knieën in je nek te voelen. Bovendien zit het zadel met 790 mm lekker laag, waardoor in combinatie met z’n smalle bouw je met gemak beide voeten plat aan de grond zet. Wat zithouding betreft voelde die vijfhonderdenzeven kilometer komma zeven nog maar als een opwarmertje en hadden we d’r met gemak nog eens vijfhonderdenzeventien komma zeven kilometer aan vastgeplakt.

Vanuit het zadel kijk je uit op een compleet nieuw ontwikkeld display dat bestaat uit een analoge toerenteller in combinatie met een digitaal display, dat er stukken beter en frisser uitziet dan dat duffe compleet digitale display van de ER-6f. Totdat je de Ninja op contact zet en constateert dat Team Green heeft gekozen voor een LCD scherm met donkere achtergrond en witte cijfers en letters. Superfijn als je in het donker aan het rijden bent, maar overdag – en dan zeker in schittering van zonlicht – is afleesbaarheid niet z’n sterkste punt. En dat is jammer, want buiten dat is het display wel overzichtelijk en compleet, met twee tripmeters, verbruiksmeters (gemiddeld en actueel) en het aantal restkilometers, wat trouwens niet tot aan de laatste kilometer nauwkeurig blijkt te zijn. Bij nog ongeveer 50 te rijden kilometers – en het laatste blokje van de tankindicator knipperend – switchte ‘ie naar - -, Wat mij betreft doen we dit elke week. Kan dat?waarna ongeveer 15 kilometer later er slechts 12,85 liter kon worden getankt en er dus nog altijd meer dan drie liter reserve was. Geen slechte verbruikswaarde trouwens op 286 kilometer.

Het bizarre gemak waarmee de Ninja 650 zich rijden laat heeft de fiets voornamelijk te danken aan het nieuwe rijwielgedeelte met compleet nieuw ontwikkeld trellis frame (dezelfde technologie als de Ninja H2 en H2R), waarmee Team Green maar liefst 15 kilo aan gewicht heeft bespaard ten opzichte van de oude ER-6f. En niet alleen het frame, ook de compleet achterbrug is een flinke afslankkuur ondergaan en weegt nu slechts 4,8 kilo, waar de oude brug van de ER-6f 7,5 kilo op de weegschaal bracht. Minstens net zo belangrijk als de gewichtsreductie is echter dat er geen sprake van functie over vorm is geweest. De achterbrug alleen al is een lust voor het oog om te zien. Het enorme gewichtsverschil – in totaal is de Ninja 650 bijna 20 kilo lichter dan de ER-6f –
Overduidelijk ZX-10 genen. Display is overzichtelijk, alleen jammer van de donkere layout

Is dit mooi of is dit mooi? Hij klinkt trouwens 't mooist ergens tussen de 3 en de 6 duizend toeren. Zadel (en zit) is niks op aan te merken
heeft op alle fronten z’n vruchten afgeworpen. Het gemak waarmee de van strak asfalt voorziene slingerweg met onafgebroken snelle rechts/links combinaties, soms afgewisseld met een blinde doordraaiers die tegen het einde gaan knijpen, richting Sankt Goarshausen kan worden afgeragd is op z’n zachtst gezegd indrukwekkend te noemen. Denk niet dat we ten tijde van onze Naked Superbike test met de Tuono V4 1100, S1000R en 1290 Super Duke hier op exact dezelfde weg toen veel sneller zijn geweest. Wat de Ninja 650 ten opzichte van pk-kanonnen aan acceleratie en remkracht ontbreekt wordt meer dan gecompenseerd door een bizar licht stuurgedrag en hoge bochtensnelheid. Trouwens, ook wanneer je niet in Lightweight TT tempo aan het knallen bent (mocht het je zijn ontgaan, op de Britse eilanden wordt in de Roadracing scene volop geracet met de Ninja 650) zal je het enorme verschil met de ER-6f goed merken. Wat zeg je, over een paar weken naar Schotland? Klinkt als een planHet gemak waarmee de Ninja 650 te rijden is zet de ER-6f ver in z’n schaduw, zoals ook door Belgische collega Sarah wordt bevestigd. Zij heeft toevallig thuis een ER-6f in haar schuur staan.

 

Toch, hoe knetterhard je ook met de Ninja 650 rijden kunt en hoe knetterveel lol je ermee hebben zult, hier in het Taunusgebergte is het vooral z’n veelzijdigheid waarmee de Ninja in het – buiten dat ene uitstapje – meer toeristisch tempo uitblinkt. De vering, die strak genoeg is voor die snelle rit, weet ook op wegdek van soms Belgische kwaliteit de oneffenheden zo mooi te absorberen dat het op geen enkel moment oncomfortabel voelt. De 180° Twin bouwt z’n vermogen mooi op, kan zelfs in zesde versnelling probleemloos tot 3.000 toeren worden afgeknepen. Vooral in het gebied tussen de 5.500 en 8.000 toeren voelt de 649 cc Twin ontzettend sterk. Daardoor kan de fiets best schakellui worden gereden, meer dan eens betrapte ik me erop met een snelheid van 45 km/u in vijfde versnelling door dorpjes aan het tokkelen te zijn. Naast dat het blok een brede powerband heeft en mooi lineair z’n vermogen opbouwt is het voor wat de toereigenschappen betreft minstens zo interessant dat er tijdens het rijden amper iets van trillingen te voelen zijn. Zelfs niet op de monotone snelwegrit als de Ninja 650 enkele dagen later bij de importeur moet worden ingeleverd voor een eerste servicebeurt.