Test: Ducati 1299 Superleggera

Hoe hard het extra vermogen en koppel van deze EVO-motor ook niet te negeren is, het is vooral de verfijnde handling van de 1299 Superleggera die echt indruk maakt. In het begin maakte ik de fout om te vroeg in te sturen, waardoor ik met regelmaat de Ducati weer moest oppakken om mijn lijn te corrigeren. Ik heb al sinds 1994 met carbon wielen gereden, toen ik Dymag hielp met de ontwikkeling ervan, en weet dus als geen ander hoeveel invloed ze hebben op het stuurgedrag en kan daar normaal gesproken altijd op anticiperen, maar had nu geen rekening gehouden met het lichtere gewicht van De krachtigste productiemotor ter wereldhet carbon fiber chassis evenals de andere zwarte magische onderdelen op deze über-Desmo V-Twin. 

Dankzij deze lichtgewicht onderdelen stuurt de Superleggera nog lichter dan de Chaz Davies superbike die ik voor het laatst 18 maanden geleden in Imola reed. Ik dacht dat ik me dat aan het verbeelden was, totdat Ducati testrijder Alessandro Valia mijn ervaringen naderhand bevestigde. Het carbon fiber chassis en alle andere carbon onderdelen hebben ervoor gezorgd dat de Ducati lichtvoetiger en actiever van richting te veranderen is, vooral bij lage snelheid waar ‘ie supergemakkelijk stuurt. Deze fiets stuurt sneller en lichtvoetiger dan alle Desmo’s die ik tot op heden gereden heb – inclusief de huidige factory Superbike. Jammer genoeg kan de Superleggera niet voor het WK Superbike worden gehomologeerd – te exclusief. Ze bouwen d’r niet genoeg om aanspraak op homologatie te kunnen doen. 

Toch is dit het chassis concept waar Rossi in z’n twee seizoenen bij Ducati niet mee om kon gaan en waarvan hij zei dat hij geen gevoel met de voorkant had – en erop stond dat werd geswitcht naar een meer conventioneel aluminium chassis dat afgaand op z’n resultaten niet veel beter was. Terwijl Casey Stoner met het carbon chassis in 2009 nog meteen de eerste race in Qatar won, gevolgd door nog drie overwinningen en een vierde plek in de eindstand, maar ook een aluminium frame had getest en zei dat het carbon frame veel beter was. Het schijnt dat hij ervan overtuigd is dat het tegen eind 2010 zo goed was doorontwikkeld dat hij er elke wedstrijd mee had kunnen winnen, als hij niet naar Honda was geswitcht.

Nu ben ik geen Valentino Rossi – maar we kunnen dromen – maar met een tijd die me op de derde plaats van de grid van de Italiaanse Superstock had gezet had ik echt vertrouwen in de manier waarop de voorkant van de Superleggera met me sprak, waardoor ik in Mugello’s vloeiende bochten de snelheid erin kon houden. Daar komt bij dat de manier waarop Ducati het gewicht heeft gecentraliseerd heeft geresulteerd in een motor die erg lichtvoetig en voorspelbaar van richting te veranderen is, de ietwat scherpere stuurgeometrie ten opzichte van de 1199 heeft daar ook zeker aan bijgedragen. Het betaalde zich uit om de Pirelli voorband te maar dankzij MotoGP elektronica super gemakkelijk te rijdenvertrouwen en momentum te houden door de chicanes of naar beneden slingerend door Ravelli en omhoog weer naar Arrabiata 1, omdat de voorkant zelfs op de zijkant van de band goede feedback gaf en het daardoor mogelijk was om diep de bocht in de remmen en de bochtensnelheid hoog te houden. En dankzij het stijve edoch lichte chassis wordt agressief van richting veranderen beloond, omdat je de snelheid kunt opvoeren zonder dat ‘ie nerveus wordt. De Superleggera was ook erg stabiel op het lange rechte stuk, met de kin achter de hogere ruit die speciaal voor deze test was gemonteerd.

De Brembo remmen zijn absoluut superlatief, ik kwam tijd tekort om de grenzen van de remmen te verkennen. Door het TFT display bladerend zag ik een topsnelheid van 295 km/u op het kilometer lang recht stuk met downhill entry – dit is een SNELLE fiets, voordat ik bij het 200 meter bocht hard moest remmen en terugschakelen naar tweede versnelling voor de San Donato rechterbocht. Toch moest ik me elke keer weer mentaal aanspreken omdat het leek dat ik te vroeg remde, zó effectief als de radiale remmen zijn en ‘grote-ballen-vertraging’ combineren met veel gevoel en goede dosering. En dan was er nog veel meer motorrem beschikbaar in de race-modus die ik had geselecteerd dan tegenwoordig gebruikelijk is, zonder dat daarbij de stabiliteit in het gedrang komt. Magisch. Drive uit een bocht was ook verbeterd – ik kon de Superleggera agressief uit een tweede of derde versnellingsbocht voelen schieten, daarbij nog steeds controleerbaar met uitstekende grip dankzij het Pirelli rubber, de Öhlins achtershock en die nieuwe DTC EVO software. Acceleratie is werkelijk fenomenaal – maar niet explosief omdat het zo mooi lineair wordt afgegeven.