Zoeken

Test: Ducati 1299 Superleggera

Uitverkocht

5 juni 2017

Met een prijskaartje van € 88.000 (€ 80.000 BE) zou je denken dat het niet stormloopt, maar wie zoveel geld in een oude sok had liggen had er afgelopen jaar rap bij moeten zijn om de deksel niet op de neus te krijgen. Binnen no-time waren de 500 exemplaren die er van de 1299 Superleggera zullen worden gebouwd al uitverkocht, wat moederbedrijf VW/Audi een nette 40 miljoen extra omzet heeft opgeleverd. De 500 klanten vertegenwoordigen 42 landen, van Noorwegen tot Zuid-Afrika en Chili tot Koeweit. De Verenigde Staten voert de lijst aan met 91 stuks, 20 exemplaren gaan naar de Benelux.

De 1299 Superleggera markeert een significante mijlpaal in de geschiedenis van Ducati, buiten de pure en ongeëvenaarde excellentie in ontwerp en creatie waar de Italianen om bekend staan. Want met de komst van Ducati’s eerste V4 superbike volgend jaar is dit de laatste in de lijn van Desmo V-Twin straatlegale superbikes, de ultieme evolutie van dit unieke format waarmee tot op heden 14 rijders titels en 15 constructeurstitels in het WK Superbike zijn behaald, door in de afgelopen 30 jaar 329 wedstrijden (and counting…) te winnen. Een lijn die in 1974 begon met de 750SS met groen frame als replica van de Desmo V-Twin waarmee Paul Smart de Imola 200 race won en waarvan er slechts 401 werden geproduceerd, tot aan deze 1299 Superleggera als straatlegale replica van de F17 Superbikes die door Chaz Davies en Marco Melandri in het WK Superbike worden gereden. Sterker, wat chassis betreft is de Superleggera zelfs beter, met een carbon fiber Hier begon 't dus allemaal meemonocoque frame dat 1,7 kilo lichter is dan het aluminium exemplaar van de fabrieksracer en qua topvermogen met 215 pk bij 11.000 toeren – 15 pk meer dan de Panigale R die momenteel het Superstock kampioenschap leidt – aardig in de buurt komt.

Mijn racecarrière destijds begonnen als een van de 401 gelukkige eigenaren van een groen-frame 750SS die ik in 1974 nieuw had gekocht race ik nog steeds in Classic F750 events met wat klaarblijkelijk de laatste van die serie is waarmee nog wordt geracet. Voor mij had de eer – een ander woord is niet van toepassing – een van de 9 journalisten te zijn die waren uitgenodigd op het circuit van Mugello te rijden met de Superleggera dan ook een extra betekenis. Dit uit magnesium, titanium, aluminium en carbon fiber getrokken tweewieler desmodromisch kunststuk op wielen, met een vedergewicht van 156 kg droog of 178 kilo met volle 17 liter benzinetank, was een waanzinnige ervaring. “Gecreëerd om de meest vooraanstaande performance te bieden” – dat is Ducati’s axioma over de ontwikkeling van deze fiets en na een dag Als de grote baas zelf zegt dat 't goed is, dan zal 't wel zo zijn. Toch?rijden moet ik zeggen dat de engineers de spijker op z’n kop hebben geslagen. Dat is een mening die misschien onvermijdelijk werd gedeeld door de firma’s CEO Claudio Domenicali, die de Superleggera de dag ervoor had gereden en verklaarde trots te zijn op wat zijn mannen hebben bereikt. Beter dan dit wordt het niet.

Neem plaats op het goed gevulde 830 mm hoge zitje van de Superleggera en je wordt geconfronteerd met een onmiskenbare race-zithouding, met veel van je lichaamsgewicht op je armen en schouders. Druk op de startknop en laat de donderklanken uit de als accessoire meegeleverde tubone (big pipe!) raceuitlaat vrij, waarmee het vermogen met nog eens 5 pk toeneemt, selecteer de eerste versnelling en weg ben je. Dat is trouwens meteen voor het laatst dat je de koppeling hebt gebruikt, totdat je weer terug bent in de pits, want de Superleggera is met een quickshifter met autoblipper uitgerust.
Van welke kant je de 1299 Superleggera ook bekijkt, je blijft je verrassen over de overvloed aan carbon

Veel plastic zul je dan ook niet ontdekken

Zelfs de wielen en de achterbrug zijn van het exotische goedje gemaakt
De quickshifter is weliswaar uitschakelbaar, maar je zou wel gek zijn om dat te doen, zo perfect als ‘ie z’n werk doet. Terugschakelen doet ‘ie moeiteloos, waardoor je volledig kunt concentreren op je rempunt voordat je de motor de bocht instuurt.

Hoewel, echt veel hoef je de schakelpedaal nou ook weer niet te gebruiken op de Superleggera, dankzij de indrukwekkende extra hoeveelheid koppel die deze laatste versie van de Superquadro motor heeft. Het is niet meer strikt noodzakelijk om op elk punt van het circuit precies de juiste versnelling te hebben geselecteerd, zoals bij de 1199 Panigale het geval was. Sterker, het is op veel plekken zelfs beter om een versnelling hoger te selecteren dan je normaal zou doen en die versnelling van laag naar hoog aan te houden. Ik ontdekte dat ik het hele 5.245 meter lange circuit vanaf het einde van het 1 kilometer lange rechte stuk tot aan de start/finish met slechts 3 versnellingswisselingen kon doen, ondanks het kwartet aan chicanes en de steile klim naar Arrabbiata 1 & 2. Ik gebruikte de tweede versnelling voor San Donato aan het eind van het rechte stuk, daarna kortschakelend naar 3 voor de klim naar de Luco chicane – en vandaaruit kon die derde versnelling de rest van het circuit houden tot het korte rechte stuk na de Biondetti chicane, waar ik snel opschakelde naar 4 voordat ik weer terugschakelde naar 3 voor de lange, lange naar beneden lopende Bucine linkerdraai naar het rechte stuk.