Test: Aprilia Dorsoduro 900

De eerste rit vanaf de importeur in Breda naar huis valt meteen op hoe ontzettend mooi deze 900 90° V-Twin loopt. De rijmodus staat in Touring en de tractiecontrole op 1 en eerlijk gezegd heb ik geen enkele behoefte dit aan te passen. In het bochtenwerk voel ik dat de tractiecontrole onder hellingshoek ingrijpt, maar doet dat niet té opdringerig. En eigenlijk is dat prima zo, je voelt dat het werkt, maar ondervindt er geen hinder van. Ook standje 2 is nog prima te doen, pas bij de meest interveniërende stand 3 wordt de pret wel Lange veerwegen, dus wat nou drempel in de bocht?heel erg snel de kop in gedrukt. Voor alle drie de standen geldt dat de manier waarop het systeem ingrijpt heel rijdersvriendelijk is. Geen vermogen dat abrupt wordt afgekapt door de ontsteking te onderbreken, maar gewoon heel subtiel de gasklep ietwat smoren. Switchen van Touring naar Sport levert een meer directe gasrespons op, wat als je lekker aan het sturen bent zeker aan te bevelen is, maar maakt de Dorsoduro als je met constante snelheid met het verkeer meerijdt (en dan met name bij snelheden tot 60 km/u) wat nerveuzer op het gas. Zeker binnen de bebouwde kom heeft de 900 dan een ietwat zeurderige loop, maar door weer terug te switchen naar de Touring rijmodus werd dat probleem grotendeels weer opgelost.

Doordat de Dorsoduro ook best vlakke koppelkromme kent en ook nog eens kort is gegeard licht voordat je het weet een kersenboom aan verlichting boven het TFT display op om je te melden dat het tijd is geworden om te schakelen. Standaard staat de schakelindicator op 8.000 toeren ingesteld, maar dat kan in het display eenvoudig worden aangepast. Opmerkelijk hoeveel gebruiksvriendelijker de bediening is geworden dankzij het TFT display, de knopjes aan het stuur zijn namelijk nog steeds gelijk aan die van de Dorso 750. Wat topsnelheid betreft houdt de Dorsoduro 900 het bij exact 205 kilometer per uur voor gezien, maar die snelheid kon in eerste instantie bij lange na niet worden gehaald: bij een snelheid van 172 km/u ontplooide zich een pracht van een speedwobble. Op de van korte bochten voorziene, maar plaatselijk best hobbelige lokale dijk voelde met name de voorkant niet 100% en voelde het alsof de voorvork te weinig veervoorspanning had. Ook voelde de vork met aanremmen ietwat stroperig.

In tegenstelling tot genoeg fietsen in het middenklasse segment heeft de Aprilia Dorsoduro 900 echter instelbare vering, waardoor eenmaal thuis naar hartenlust kon worden geëxperimenteerd. De veervoorspanning voor met 1 ring te verlagen leverde al een verbetering op en daarnaast werd zowel voor als achter de uitgaande demping (het enige wat qua demping in te stellen is) wat stugger gezet (voor van 6 naar 5 en achter van 18 naar 9), wat al een verbetering opleverde,
Voorvork alleen instelbaar op de rechterpoot. Instelbare ingaande demping was wenselijk geweest, evenals een groter instelbereik van met name de veervoorspanning voor

Geen agressieve bijters, maar wel serieus goede vertraging, met ABS aan achterwiel gewoon in de lucht. Supermoto ABS (alleen op 't voorwiel) was voor het speelkwartier wenselijk geweest

Bagagerol achterop en op naar de Dolomiti. De bak schakelde in het begin stroef, maar dat werd gaandeweg wel beter

Hadden we al gezegd dat 'ie d'r begeerlijk uitziet? Tank is met 12 liter aan de kleine kant maar het speedwobble probleem werd pas echt opgelost toen de bandenspanning werd verhoogd. Aprilia geeft voor de Dunlop Qualifier banden een spanning van 2,3 bar voor en 2,5 bar achter op, maar pas nadat de bandenspanning op 2,5/2,7 was gezet was de rechtuitstabiliteit 100% en kon de Dorsoduro tot z’n max op z’n staart worden getrapt. Trouwens, over banden gesproken, het is onvoorstelbaar dat Aprilia heeft gekozen voor een oeroude band als de Dunlop Qualifier. Zeker te weten dat de Dorsoduro van moderner rubber er zeker niet slechter op wordt.  

Net als bij het motorblok en de injectie zitten bij het rijwielgedeelte de verschillen ‘m in het detail. De nieuwe 41 mm Kayaba upside down voorvork is 2 mm kleiner in diameter dan de oude 750, maar is in combinatie met de aluminium kroonplaten wel 450 gram lichter. Ook de nieuwe driespaaks wielen zijn maar liefst 2 kilo lichter en dat voordeel telt op meerdere fronten mee. Naast reductie van het onafgeveerde gewicht is er ook minder roterende massa en dus een kleinere middelpuntzoekende kracht, ofwel een lichter stuurgedrag. Nu was het al weer aardig wat jaartjes geleden dat wij voor het laatst de oude Dorsoduro op de redactie hadden gehad, dus moeten we dat voor waarheid aannemen, maar om nou te zeggen dat ‘ie vederlicht stuurt…nou, nee. Een Z900 (komt ‘ie weer met z’n Kawa) stuurt veel lichter, maar de Dorsoduro doet wel precies wat je van ‘m verwacht. Het 870 mm hoge, vlakke zadel geeft de Dorsoduro een écht supermotard gevoel en dat is ook de manier waarop ‘ie het best te rijden is. Zolang ze niet zegt dat het erop staat, gaan we gewoon doorDus niet er als een aap langs gaan hangen, maar lichaam rechtop, poot van de step en de motor onder je wegdrukken. Het brede stuur licht daarbij heerlijk in de hand en ook de voetsteunen (waar de rubbers uit te verwijderen zijn, mocht je d’r ooit écht Supermoto mee willen doen) zitten precies waar je blind zou vermoeden waar ze zitten.

Net als een échte Supermotard is de Dorsoduro ontzettend smal gebouwd, waardoor ik ondanks het 870 mm hoge zadel best gemakkelijk een voet aan de grond krijg. De smalle bouw is ook in de tank doorgevoerd, wat qua zithouding en gevoel weliswaar best lekker is, maar de Dorsoduro wel een kleine tankinhoud van slechts 12 liter geeft. Met als gevolg dat je zo’n beetje elke 150 kilometer wel bij de benzinepomp staat. Als het al niet eerder is. Een keer lichte bij ons het benzinelampje al bij 100 kilometer op, wat zich vertaalde naar een verbruik van 1 op 12, de andere keren lag het verbruik ergens rond de 1 op 15 en ging het lampje zo’n 25 kilometer later branden. Totdat het lampje begint te branden dan, en dat is best wel rap...Nu heeft de Dorsoduro 900 het bij ons aardig te verduren gehad en zal bij een meer agent-vriendelijk tempo een verbruik van 1 op 17-18 zeker wel haalbaar zijn, maar dan nog zal het benzinelampje nog voor de 150 kilometer al gaan branden. En dat is toch wel het allergrootste minpunt.

Juist omdat de Dorsoduro 900 als een échte Supermotard aanvoelt is het ontzettend jammer dat Aprilia geen Supermoto ABS optie heeft voorzien. In het menu valt (bij stilstand) te kiezen uit ABS aan of ABS uit, het zou mooi zijn geweest als het ABS alleen op het achterwiel uit te schakelen zou zijn geweest, om de achterkant bij het aanremmen van de bocht in supermoto stijl helemaal dwars te zetten. Als je dat kunt, of anders je het idee te geven dat het kan. De remmen zijn geen overdreven bijters, maar grijpen goed aan en het ABS is zo sportief dat zonder problemen het achterwiel in de lucht kan worden geremd. Ze doen hun werk vooral onopgemerkt goed en misschien is dat wel beter, nu zal niemand onaangenaam verrast worden door een (te) giftige rem.