Test: Aprilia Dorsoduro 900

De middenklasse is zich steeds meer richting de éénliter fiets aan het verschuiven en ook Aprilia heeft met de lancering van de Dorsoduro 900 als opvolger van de Dorsoduro 750 zijn steentje bijgedragen aan deze trend. Afgaand op de specificaties lijken de verschillen klein, maar wie de Dorsoduro daar op afrekent doet ‘m enorm tekort. Natuurlijk, 125 pk zou voor Aprilia geen Nog geen elf ruggen, da's toch geen geld voor Italiaans speelgoed?enkel probleem zijn geweest, maar dat had de Dorsoduro – zeker in combinatie met z’n korte gearing – tot een onrijdbaar wheeliemonster gemaakt. Vet binnen een hele kleine kring, maar veel té intimiderend voor het grote publiek.

En dus is de zet van Aprilia om die extra 146,2 cc longinhoud om te zetten in meer koppel over het hele bereik (en ‘m daarmee een stuk soepeler te maken) misschien wel veel slimmer geweest, het blok is nu een toonbeeld van souplesse en voelt over de hele linie sterker aan. Door het vermogen te beperken tot ‘slechts’ 95,2 pk kan de Dorsoduro bovendien voor het A2 rijbewijs geschikt worden gemaakt.

De Dorsoduro 900 heeft voelt, oogt, stuurt en rijdt als een échte Supermotard –  zeker in deze kleurstelling loopt het water je uit de mond, maar zal in tegenstelling tot die échte Supermotard nooit gemeen bijten. Tel daar nog de – voor middenklasse begrippen – uitgebreide elektronica met goed afgestelde tractiecontrole (niet té ingrijpend en daarmee pret verpestend) en de uitgebreide uitrusting met TFT display bij op en het is haast niet te geloven dat je voor deze Italiaanse schoonheid slechts € 10.994 betaalt. Alleen dat tanken bij 135 kilometer, kan daar echt niks op worden verzonnen?

Design, elektronica, Supermotard die niet bijt, prijs

actieradius, Dunlop Qualifier banden, geen supermoto ABS