Dubbeltest: Honda CB650F en CBR650F

Daar krijgen we gelukkig ook uitgebreid de kans voor. Na gedane zaken voor de fotografie geeft onze voorrijder ons een paar simpele instructies: ‘ik ga alvast en wacht jullie bij de volgende rotonde op. Dat is een paar kilometer gewoon de weg volgen, kan niet misgaan. Als jullie nou een voor een vertrekken met een minuutje ertussen, kan iedereen op z’n eigen tempo rijden’. Andere woorden voor ‘scheuren maar’, Werkelijk helemaal niks mis met de good old CBR. Wat was het probleem ook alweer?wat niet tegen dovemansoren is gezegd. En dan komt de CB ook in z’n element. Wat nou, ‘geen Hornet meer’, kan met niet herinneren dat het met de laatste Hornet ooit beter gegaan is. De motor stuurt, remt, accelereert –zo lang je ‘m aan de kook houdt- als de beste, raakt daarbij nooit in de knoop en de vering reageert adequaat zonder ooit het idee te geven dat het te gek wordt. Wel merk ik dat er nog aardig wat hoogfrequente trillingen door het stuur komen, ik heb in no time gevoelloze handen. Maar daar heb ik altijd wel een beetje last van, alleen is het op de ene motor wat meer dan de andere. De CBR is daar bijvoorbeeld alweer een stuk beter in. Het andere kritiekpuntje, de achterrem die weinig sjoege geeft, is op de CBR die ik later rij al een stuk beter. Zullen we dat maar op een anomalie gooien.

Die CBR rijden we nog dezelfde middag mee. Zelfde blok en rijwielgedeelte, dus we kunnen direct aan de slag. De zit is net wat anders door de plaats van de clipons, de kuip biedt wat meer windbescherming, maar eigenlijk is er niet eens zoveel anders. Dat betekent dus dat we meteen aan de slag kunnen en dat doen we dan ook. Alles voelt wat meer op z’n plaats, het plaatje klopt ook wat beter, het idee dat je hier al lang mee rijdt is wat meer aanwezig. Toch weer typisch Honda; laat het heel even op je inwerken en je weet niet beter. Wij hebben net een lunch achter de kiezen en zijn dus onbewust helemaal ingesteld op CBR rijden. Of het is net het sportievere randje van de CBR dat beter aansluit bij z’n hoogtoerige aspiraties, want het klopt gewoon. De CBR is iets zwaarder op de neus, wat geen verrassing is omdat die vier kilo extra ook zijn geconcentreerd rond de voorzijde. Maar dat dat helemaal geen straf hoeft te zijn bewijst de motor het liefst zelf.

Nope..... echt helemaal niks mis mee

Sta je het ene moment tijdens de verplichte fotosessie te wachten op je beurt, leer je min of meer bij toeval dat de voorrijder, die rare Brit op z’n Africa Twin, in een vroeger leven bij Performance Bikes heeft gewerkt. Klein beetje heldenverering ter plaatse, gevolgd door het besef dat het soms raar kan lopen. Als student verslond je blaadjes waar je helden maand na maand de meest bizarre dingen deden op nieuwe motoren, overal ter wereld, zoveel jaar later zijn de rollen vrijwel omgedraaid en doe je zelf exact dat, Het is dat we steeds langs die fotograaf moesten rijden, ik was liever in één ruk doorgeredenmet zo iemand als begeleider. Dat hij het nog niet verleerd is blijkt direct ná de fotosessie als hij er opnieuw vandoor knalt zoals hij (dus dát was het) eerder ook met de Rebel 500 deed. Het tempo is nu echter ietsjes aangepast en in plaats van een 500cc twin mag hij nu een roedel 650cc viercilinders achter zich zien te houden. Lukt ‘m nog heel aardig trouwens, maar niet met zoveel marge als hij toen had. De arme Africa Twin moet tot het laatste draadje uitgemolken worden en het hebben van z’n koppel om de bocht op tijd uit te accelereren en zo het gat keer op keer weer op te rekken, totdat het als de CBR’en op stoom komen weer wordt dichtgereden. Ook in de bocht is de CBR merkbaar in het voordeel ten opzichte van de lange veerwegen en hoge zwaartepunt van de Adventure, maar na een klein half uurtje sturen verdienen beide motoren het respect dat ze verdienen; de Africa Twin voor z’n aanpassingsvermogen, de CBR voor wat ‘ie nog in huis heeft. Op een openbare weg kun je niet veel sneller zonder onverantwoord te worden.