Test MV Agusta Brutale 800

Niks schrikken en schokken, maar voorspelbaar en soepel

Bizar veel opties dus. En als je weet hoe, is het meeste bovendien ook onderweg nog in te stellen.. Afrader, maar het kán. Gelukkig heeft MV daar nog wat extra bij bedacht: zo zijn de mappings te kiezen met de rechterduim en alle randzaken met links en bovendien alleen als je in de ene ‘user’ mapping staat. Zomaar je hele motormanagement overhoop gEr is ook een vervangingsuitlaat....ooien gaat dus niet per ongeluk en als je gewoon alleen je rechterduim gebruikt, is er weinig aan de hand. Moet je alleen met links wel opletten dat je bijvoorbeeld bij het kiezen van je display (resterende kilometers, buitentemperatuur of dergelijk) niet per ongeluk toch in een submenu terecht komt en de snelheidslimiter inschakelt.

Da’s ook weer zo’n dingetje. Omdat een cruisecontrol niet ‘des MV’s’ is maar ze wel iets willen bieden voor een trajectcontrole hebben ze uitgevonden dat je een maximumsnelheid kunt inschakelen… maar uit is weer een heel ander verhaal. Enfin, genoeg om mee te spelen dus. En daar blijft het voor deze keer bij, want onderweg alle opties uitproberen zit er nu effe niet in, daarvoor moeten we te goed op de weg letten.

Dat kost al moeite genoeg, maar tussendoor lukt het nog wel de standaardsettings van de verschillende mappen uit te proberen. Het goede nieuws: als je de vorige Brutale wat scherp vond, is er nu ruim voldoende vrijheid om ‘m zo zacht en romig te maken als je zelf wilt. Zelfs tot het bijna té wordt, de regenmodus wordt toch maar snel weer ingewisseld voor een andere map. En het kan zelfs ouderwets keihard, in sportmodus. De tractiecontrole is op elk moment, onafhankelijk van de mapping, te selecteren, maar in regenmodus staat deze standaard in standje acht en dat is te merken. Gelukkig werkt dat dankzij ride by wire zo soepel dat je er goed op zult moeten letten wil je weten dat het razendsnel aan het rekenen is, maar werken doet het. Alleen het regent niet, integendeel. H 
Laat het maar aan MV over om alle details te laten kloppen
 
Nieuwe inlaatroosters voor optimaal geluid, nieuw subframe, nieuw zadel (pakje brood kun je vergeten)
 
nieuwe uitlaat, nieuwe voorkant... alleen de remmen zijn volgens mij wel hetzelfdeoewel het ook hier in zuid-Spanje ’s ochtends en in de schaduw van de bergen nog knap koud wil zijn, weerhoudt dat onze voorrijder er niet van te laten zien wat zo’n Brutale allemaal kan. Laten we het zo zeggen: die nieuwe Diablo Rosso III doen het priiiima.

Toch is het geen opstappen en wegwezen, daarvoor is het toch net niet gemiddeld genoeg. De zitpositie is wat gewijzigd, de zitpositie is erg naar voren gericht en ik krijg er vaag Buell-dejá vu’s bij. Alleen is dat nog net wat extremer, die kant lijkt het wel op te gaan. Bovendien zit ik met m’n knieën tegen een uitstekend stuk buis en staan de voetsteunen dankzij de uitlaat ook redelijk naar buiten… en is er met name voor de hakken geen bewegingsruimte. Dat alles gezegd hebbende is er ook een andere kant: de Brutale schreeuwt namelijk ‘Aanvallen’ uit al z’n poriën. Juist door die zitpositie zit je er helemaal klaar voor… en zo voelt ’t ook. Als je denkt dat je al bijna met je ellebogen door het grind aan het harken bent, begint de Brutale pas te leven en weet je dat je nog veel verder moet. dat heeft ook wel een oorzaak, de motor staat wat hoger om dieper te kunnen sturen.. Om dat in goede banen te leiden is de wielbasis voor de stabiliteit verlengd met twintig millimeter. En om dat dan weer te compenseren is de balhoofdhoek gewijzigd naar 24,5 graden en is de naloop toegenomen van 95 naar 103,5 millimeter. DHad ik toch iets met kneesliders aan moeten trekken?at het werkt blijkt, want zelden heb ik zo het idee gehad de wereld afwisselend over links danwel over rechts een kwartslag te draaien. En met verve, want van instabiliteit is geen sprake. Wat we al wel dachten: de vering is standaard dik in orde. Voor een Spaanse bergpas dan, wat het op een Nederlandse dijk doet moeten we ook nog maar afwachten. Toch bekruipt me wel het gevoel dat het wel veel sensatie is. Of de MV daadwerkelijk zo schunnig stuurt als ie je wil laten denken of dat je bijvoorbeeld met een Speed Triple (het toonbeeld van onverzettelijkheid) moeiteloos in z’n spiegels blijft, is iets wat we nog een keer zullen uitzoeken. Graag zelfs.

Serieus, dit is een privéweg. Bij ons zou het een karrespoor zijnZo links en rechts heeft MV nog steeds z’n eigenwijsheden. Zoals bijvoorbeeld het display, wat nog steeds doodleuk lcd is en geen hip TFT of nog wat anders. Wel prima afleesbaar overigens, zo lang je genoegen neemt met ‘ongeveer’ zoveel toeren als je daar op letten zou. Ach, we hebben een driecilinder, who cares? De knopjes op de linkerkant zijn nog steeds dezelfde, verstopt onder een rubbertje wat niet het eeuwige leven kan hebben en de remmen worden nog altijd bediend door een axiale pomp. Maar goed, ze werken prima en aan vermogen ook geen gebrek. Heus.
Van alle driecilinders waar iedereen zomaar ineens mee aan komt draven is de MV naar alle waarschijnlijkheid wel de meest sexy uitspatting. Het blok gilt dat het een lieve lust is door z’n nieuwe luchtinlaten zo je oren in en van enige tamheid is dan ook weinig te merken. Wat nou, negen pk minder? Italiaanse pk’s dan waarschijnlijk, je mist er nergens een. qua smerigheid heb je ook niks te wensen, zoals gezegd is dit blok opnieuw een verbetering ten opzichte van de vorige. Samen met de nieuwe gasrespons heeft MV echt stappen vooruit gezet op het gebied van toegankelijkheid.

Net het moment waar de tractiecontrole je behoedt voor een dikke slide over een druppel diesel... en maar goed ook