Test: Kawasaki Z300

Als we na de middag verrast worden door droge wegen is het hek dan eindelijk van de dam en kan er naar hartenlust gereden worden. Daarbij valt ook op dat de gearing voor hier nog best goed gekozen nis; er kan lange stukken in eenzelfde versnelling gereden worden. Dit komt ook doordat het bokje een nog knap breed uitgesmeerde powerband heeft en ook bovenin nog aardig wat toeren kan maken voordat de toerenbegrenzer er ratelend (tja, open demper) een eind aan maakt. Vaak is het net genoeg om de volgende bocht weer te halen zonder schakelen. Daarbij is het ook nog eens zo dat precies bij de overgang van afremmen op de motor naar opnieuw de klep open er nog leuk geploft wordt uit de uitlaat… het is allemaal net echt.

De bandjes worden nu wél warm en dus kan het tempo hoger en kunnen de bochten nu eens wel goed aangesneden worden, wat niemand dan ook durft na te laten en als een groep adolescente horzels jaagt de roedel Kawa’s door de heuvels. Waarom zou je in hemelsnaam iets zwaarders nodig hebben? Je bent weliswaar misschien net iets eerder bij de volgende bocht, maar daar zul je dan ook weer net zoveel harder voor in de ankers moeten. Momentum behouden en profiteren van flitsend stuurwerk, dat is het devies en daar haal je je grootste kick uit. Klinkt bekend? Zoiets hebben we inderdaad al meerdere keren eerder gezegd. Alleen heb je er nu dus een recht stuur bij om ’t allemaal net nog even een stapje nóg leuker te maken.

• Tweecilinder, afwerking, 'volwassenheid', pretletters
• Snel andere bandjes en misschien een beurtje bij de veringboer zouden 'm voor weinig nog beter maken

Ja sorry... maar 't is zo leuk!