3D: Dragracen met Diavel en Dragster

We rijden naar Drachten. Dat kan maar één ding betekenen: dragracen! Of sprinten, hoe je het noemen wilt. Daar is overigens wel verschil in, maar dat is op ons niveau nog verre van belangrijk. Ons niveau, dat is dus zo groen als gras. Omdat dat niet lekker bekt heeft de organisatie dat de Street Legal klasse genoemd en dat komt goed uit, want veel meer voorbereiding dan onze rugzak aan de zijlijn laten l 
Dat frame! Dat kontje! Die achterlichten! Die uitlaat! Dat blok! Dat...
 
Die luchtinlaten! Die kleurstelling! Die rondingen! Dat verstelbare stuur! Die stuurdemper! Die...iggen hebben we niet. Die organisatie is het nieuwe ESLA events, waarbij de letters staan voor European Street Legal Association. Klein beetje een weggevertje natuurlijk, maar het komt ons wel zo goed uit. In het leven geroepen om de bekende illegale straatraces wat in goede banen te leiden door de mensen die dat zo graag doen een legaal alternatief te geven. En daarbij een veel beter alternatief, want: officiële timing, kale dragstrip, ambulance, noem maar op. En daarbij: alles zo legaal als maar kan. Wat wij daar tussen doen vragen we ons al snel af als we blijken de enigen te zijn die daadwerkelijk met enkel een rugzakje hierheen zijn gekomen. Je valt wat weg naast een nitrogestookte V8, zeg maar. Die zijn er namelijk ook: in totaal rijden een tiental (zo niet nog meer) verschillende klassen achter elkaar, een vol programma voor een heel weekend vol vertier. En de sporadische sprint, aldus. Omdát Drachten de enige permanente locatie is, wJa hoor, geen probleem. Strakker dan strakordt elke gelegenheid die zich voordoet aangegrepen en dus is het ook nu gezellig druk en omdat wij op een trainingsdag komen hebben we blijkbaar nog maar een schijntje gezien van wat er op ‘raceday’ aanwezig is. Tof.

De race

De keus wie waarop rijdt is niet moeilijk, de keus wie in welke baan rijdt is lastiger. Je wilt toch het beste effect hebben en dat haal je werkelijk overal vandaan. Man, we weten nog maar net hoe die kerstboom werkt: oprijdenr tot eerste streep is ‘prestage’, nog niks aan de nahd, tweede streep, nog veel gevoeliger, is ‘stage’. Pas als beide rijders exact goed staan zet de starter de procedure in werking en is het geel, geel geel en groen. En dan moet je al weg zijn. Niet wachten tot je het groen echt bewust ziet, maar zorgen dat je óp groen weg bent. Daar zijn dus de gele lichten voor, die helpen je aftellen.

We zijn er klaar voor. Nee, we zijn er zo klaar mogelijk voor. Oftewel: pak aan, helm op en sleutel omgedraaid. Weel meer hebben we niet, dus veel meer kunnen we niet. En nou hebben we gewoon wegrubber en bovendien nog tractiecontrole die roet in het eten zou kunnen gooien (alhoewel je hier zoveel grip hebt dat dat echt heel vergezocht is, maar het kán) dus of het nut heeft of niet weet ik niet, maaar iedereen doet het dus wij ook. Effe burnen om het rubber nog een tikje plakkeriger te maken en een klein beetje meer warmte in het loopvlak te krijgen. Het zijn echt de allerkleinste beetjes, maar wie weet helpen ze. Opstellen nu.

 
'Joh, je doet er toch geen rare dingen mee?' Wie, wij? Zou niet dúrven

Pre stage oké
Stage oké
Alles in de houding en op scherp, toch maar ietsje meer gas, maar blijf angstvallig op je plek
Geel
Geel
Geel
Groen.

Nul tot 300 slagen per minuut in tien seconden en dan sta je nog steeds stil...

En met het loslaten van de koppeling doet de MV van alles tegelijk. Geen idee wat het precies is, maar behalve vooruit schieten lijkt er ook een slingertje in te komen, waardoor ik een fractie afgeleid ben en de koppeling heel even niet verder oplaat komen. Direct vervolg ik mijn plan, maar het is al te laat. Ed is in beeld en dat betekent dat hij niet pal naast me zit. Ik ben weg, het grootste wheelierisico is vermeden en dus het gas kan er vol op, de quickshifter mag laten zien waar ie voor gemaakt is, maar de Diavel is met geen mogelijkheid meer terug te halen. DKijk, zo ziet 't er dan weer wel heel vet uit. Beetje boven de wereld zweven, niks aan 't handje. Ijskoude resultaten laten dat ook goed zien, hoe verder over de strip we komen, hoe groter het verschil in tijd, afstand en topsnelheid, allen in het voordeel van de Diavel. Verduiveld. Grootste schok is nog het eerste cijfer, dat van de reactietijd. Scheelt zomaar enkele tienden en dat is in Dragraceland echt een eeuwigheid.

Toch kunnen we voorzichtig al enkele conclusies trekken. Ondanks de naam op de tank lijkt de Duc namelijk de betere papieren te hebben: meer vertrouwen door de grotere lengte en het hogere gewicht. En je zit lager, drie redenen die de motor een stuk beter in bedwang houden bij een sprint. En dat beetje wheelie wat er over blijft, houdt de motor al een stuk minder lang vol. De MV daarentegen, als die gaat… dan gaat ie. En met de hogere zit, kWist iemand dat Ducati hier een gele veer onder monteerde? Wij eigenlijk ook niet...ortere wielbasis en lagere gewicht is de kans daarop toch echt aanwezig. En we weten uit ervaring dat de elektronica van MV heel veel toelaat op verticaal gebied voordat er aan een alarmbel getrokken wordt. Kortom, harder werken en meer fingerspitzen op de Dragster.

Dat deze eigenschappen van groter belang zijn dan het wel of niet hebben van een quickshifter bewijst de volgende run. Officieel een ‘testrun’ om afstelling te checken, maar aangezien elke run getimed wordt kunnen we net zo goed gewoon zien hoe goed we het doen. en dat blijkt al een stuk beter te zijn. veel snellere reactietijd en een iets betere eindtijd. Ook blijft de Diavel veel dichter in de buurt, maar ligt nog steeds voor. En daar kan een derde, ultieme poging ook weinig meer aan veranderen. VJe moet gewoon weten waar z'n sterke punten liggen en daarop concentrerenolgens Ed speelt de korte gearing van de Duc hem parten, maar ook dat is niet genoeg om ‘m klop te geven. Hij lanceert beter en dat is bepalend voor de hele sprint. Die derde keer spant het er om, maar de tijdmeting liegt niet. De Duc een halve lengte voor zien liggen overigens ook niet.

Op straat is het een ander verhaal. Daar zul je, behalve bij het enkele rode licht dat je in Friesland treft, weinig aan je sprintcapaciteiten hebben en komt het op rijden aan. Niet vreemd dat de MV dan ineens een stuk hoger scoort. Eenmaal rollend heeft de Dragster het voor het zeggen; de motor is zoals gezegd lichter, stuurt flitsender en hoeft nauwelijks onder te doen voor het beetje extra vermogen dat de Duc heeft. En toch knaagt er iets. Dat blijkt nog maar eens tijdens de fotosessie, als er zoals gewoonlijk telkens hetzelfde stukje langs de camera gereden wordt, inclusief eindeloos keren en terug… de Ducati straalt hierbij het vertrouwen uit wat je bij de MV precies mist. En het is dat kleine beetje wat het verschil maakt. Anders gezegd; wat je op de MV mist, heeft de Duc er bij. En dan is er nog het sturen, wat de Diavel zoals we weten doet alsof ‘ie minstens honderd kilo minder weegt en een halve meter korter is, terwijl de MV juist meer moeite kost dan je ‘m op z’n uiterlijk zou geven. Dat was vooraf al gegeven, maar juist met deze twee naast elkaar valt het extra goed op. Nogmaals, de MV is niet echt slécht, maar is wel net wat minder dan de gewone Brutale door de keuzes die men gemaakt heeft. En tegelijkertijd is de Duc juist zoals het altijd al geweest is, een verrassing voor wie ‘m niet serieus neemt.