Vergelijk kleine twins: Vakantie zonder ouders

Eenmaal gearriveerd op Texel kan het feest beginnen. Ons onderkomen ligt in het pittoreske Oosterend; via de hoofdweg en de bewegwijzering eenvoudig aan te rijden maar met een windrichting ‘daar ergens moet ’t zijn’, de zon in de rug en de onmogelijkheid te verdwalen is de eerste zijweg slachtoffer voor drie motorrrijders die minstens zo enthoudisast zijn als die pubers op hun eerste vakantie. Het kan ook echt niet makkelijker; tussen waddenzeedijk en doorgaande weg kaatsend verloopt de route ‘hier links-hier maar weer rechts’ totaan Oosterend. Deze methode heeft nog een neveneffect: de status en locatie van de collega’s wordt slechts kort gecheckt bij een richtingsverandering. En al heeft de Yamaha moeiteloos de overhand, de verschillen worden nooit écht groot. Dat heeft nog een andere reden namelijk: al is de MT-07 op vermogen heer en meester, qua wegligging kan de motor nog iets afkijken van zijn concurrenten. De vering is aan de zachte kant, resulterend in een weliswaar comfortabel maar ook minder strak stuurgedrag. Hierdoor is de motor minder exact in te sturen dan de andere twee en houd je dus als vanzelf een iets bredere marge aan. Daar spinnen de andere twee garen bij en vooral de Kawa geniet bijvoorbeeld bij Ed de voorkeur. Kan ook best, het ding is levendig en fris zoals het een ER-6 betaamt. Daar hebben de jaren niets aan afgedaan en het ding staat er dan ook weer fris bij. De Honda kan het trouwens ook, maar valt hierbij opnieuw terug in zijn rol: het moet allemaal liefst ongemerkt gaan. Niet dat dat slecht is, maar het is weer het bekende liedje: als je nergens in uitblinkt loop je het risico vooral erg saai gevonden te worden. En dat is de CB toch allerminst. Integendeel, we hebben al meermalen uitgevonden dat ook de kleine 471 twin een pretfiets tot en met is. De precies 35kW zijn voor elke motorrijder prima in de hand te houden, zonder enerzijds overweldigend te zijn of je voor een verrassing te zetten, of anderzijds als té weinig aan te voelen. Ja, het blokje moet hard werken, maar dat is niet erg en prima te doen. Spontane wheelies zoals de Yamaha kun je vergeten, maar doe goed je best en het lukt evengoed prima. En houdt je scherp: lukt het op een CB500, dan heb je skills. En skills zijn master en maken jou eindbaas. Simpel toch?

Nou moest er hier ergens 'typisch Texel' te vinden zijn, maar waar...?

Na ons onderkomen kortstondig te hebben geïnspecteerd en onze ballast annex bagage verspreid over de vloer te hebben uitgestald kunnen we direct weer verder. Oosterend blijkt weliswaar oostelijk, maar in lengerichting nog aardig in het midden van het eiland te liggen, wat ons nog meer dan genoeg ruimte geeft voor een uitgebreide inspectie van het wegennet. Door uitvoerige verkaveling in de tijd dat dat hip was is een aanzienlijk deel van het eiland overzichtelijk en polderrijk, maar –het is net zeeland- nog steeds niet volledig zonder leuke plekjes. Onze strategie volgend belanden we gestaag keer op keer op andere leuke en onontdekte lokaties. Het eiland ontpopt zich tot een soort openluchtmuseum annex levend aardrijkskundeboek, want niet alleen de duidelijke ruilverkaveling is goed zichtbaar, ook de terpen, typische bouwstijlen en ouderwetse dorpsopbouw zijn hier op steenworpen van elkaar en d  
Twee maal digitaal, een maal digitaal met analoge toerenteller. 
  
471cc, 649cc en 689cc, goed voor 48 pk, 72+5 pk en 75 pk. uidelijk herkenbaar. Zo is er ook een duidelijk verschil tussen het ‘oude eiland’ -datgene wat niet ingepolderd is- en de rest, alles daar tussen. Bijna alle dorpjes dateren van meerdere eeuwen geleden en tonen dat vol trots. Allen Den Burg, stedelijk centrum van het eiland, is voor een klein deel slachtoffer geworden van noodzakelijke uitbreiding. Ook het aan de westkust gelegen De Koog is een typische badplaats met bijbehorend gebrek aan authenticiteit, maar niemand die daar van op kijkt.

De afstanden blijken zodanig klein dat deze motoren meer en meer als ideaal bestempeld kunnen worden. Ze kunnen met gemak veel te hard, maar voelen niet aan als overkill. Stel dat je hier woont en werkt dan zijn deze drie stuk voor stuk een betere keus dan een GS, FJR of Fireblade. Zijn op andere eilanden de all terrain voertuigen nog dik in zwang, Texel kent weinig plaatsen die niet over de verharde weg bereikbaar zijn, dus waarom zou je? En deze brommers zijn daarbij wel zo licht dat ook dat niet eens echt een probleem zou zijn.

Ja eh, polder heb ik thuis ook...

Is de MT-07 nog de meest ‘volgroeide’ machine van de drie, opvallend is dat uitgerekend de echte Bambino van dit drietal het meest solide aanvoelt. De CB lijkt zodra je in het zadel ploft enkele maten te groeien waarbij handen, knieën, voeten en bovenlijf allen in een ideale positie komen om je het idee te geven met een vergelijkbare motor als bijvoorbeeld een Hornet onderweg te zijn. Een totaal ander effect heeft de Kawa, die je toch precies dat zou geven als de motoren stil naast elkaar staan. Maar juist die ‘valt’ dan weer opvallend klein. Wel uiterst hanteerbaar, maar het is weer duidelijk waar de ER zijn reputatie als ‘damesbrommer’ vandaan heeft. Ergonomie is een kunst en Honda blijft daarin grootmeester. Ook op remgebied loopt de CB helemaal niet eens zo veel achter als je zou denken. Met slechts één s  
Een maal enkele schijf versus twee maal dubbel. Wave is helemaal de trend
  
Creatief met licht, of zoiets...chijf in het voorwiel tegenover twee per stuk voor de ER en MT lijkt de strijd vooraf al gestreden, maar een goede balans geeft ook de CB een fair pak vertraging. Toch is het de MT-07 die hier met de eer strijkt, niet alleen remmen de bekende Sumitomo’s beregoed, het ABS is daarbij ook nog eens zodanig dat je met enig oefenen het achterwiel toch fors in de lucht weet te krijgen. Dat lukt je op de andere twee alleen als je eerst het ABS weet te foppen, met alle gevolgen voor de veiligheid van dien.

Met alle systemen op groen brengen we nog een bezoekje aan ‘de Hoge Berg’, het oudste deel van het eiland en met een pak fantasie nog een kleine hint van een heuvellandschap (is Ed ook weer blij), kunnen we opnieuw wachten op een selfie van een voorbijganger met de MT-07 en vinden we uiteindelijk dé perfecte weg. Éénrichtingsverkeer, door duinen en bos en strak geasfalteerd. Het zou alleen niet met een snelheidsbeperking (van 30 km) in een natuurgebied moeten liggen. Maar ja, je moet toch iets. Sprintjes trekken langs het vliegveld gaat al heel snel de lol vanaf.

't Is net de dijk bij Wijk?