Vergelijk BMW K1600 GTL Exclusive en Ducati 1199 Panigale R

Dit is hét moment voor de BMW, maar stiekem ook een beetje voor de Ducati als we geluk hebben. we blijven ver van de doorgaande weg en proberen ons een weg te banen over slingerende routes langs vergezichten en pittoreske ansichtkaartplaatjes. Maar hoewel we vurig hopen dat de Duc zich meer in z’n element kan voelen is het vooral aan de K1600 om te laten zien waar z’n echte kwaliteiten liggen. En toegegeven, er is weinig wat je je nog zou kunnen wensen. De meeste features hebben we reeds genoemd en hebben hun nut inmiddels bewezen. Het enorme laadvermogen is te gek en stoort de motor geenszins. Je merkt het verschil niet eens, deels door het stevige eigen gewicht. Dat komt ook de wegligging ten goede en laat de rest maar aan BMW over, die pakt dat aan met zwaar geschut in de vorm van Duolever, ESA II en rondt het af met Metzeler Roadtec Z8: banden met een enorm breed werkgebied.  Ook het Keyless systeem heeft z’n nut al bewezen. Of liever: het werkt en werkt daarbij probleemloos. BMW is zelfs zo slim geweest om de koffers een dubbele sluiting te geven zodat ze zowel op de motor als los afgesloten kunnen worden. Dit laatste dan wel met de sleutel, maar het kan ook te gek. Het systeem zelf is zo gevoelig dat mocht je vergeten zijn de koffers te ontgrendelen, je vergeefs aan de topkoffer staat te peuteren totdat je terug richting het contact loopt, waar de zender wél werkt. Eenmaal los is het ouderwets openen met de sluiting. Het laadvermogen zelf hoeven we niet eens meer over te spreken. V*ruimte voor grapje over scheepvaart en vaargeulen*eel leuker is het Hill assist systeem: parkeer op een heuvel, knijp de voorrem in en de motor houdt deze vanzelf vast totdat je wegrijdt. Dit geeft je de vrijheid met twee voeten aan de grond te staan en met je rechterhand alleen het gas te hoeven doseren. Kikadewado noemen we dat en eh.. dat is het ook. Dit zullen we waarschijnlijk nog wel vaker tegen gaan komen op de zware machines, het werkt en de doelgroep is er bij gebaat.

Toch is het hier verre van ideaal. Weliswaar hebben we een bocht en een setting die op de foto leuk staat, maar no way dat het hier ooit opdroogt. Verkassen dus maar en dat schijnt te werken. Snel even de raceoverall opgepikt en door. En warempel, zodra we het bos uit zijn klaart het op en kan er gas bij. Ietsje te enthousiast blijkbaar, als we plots half verblind worden door een stevige flits, maar zo lang we nog geen kenteken aan de voorzijde hebben kunnen we dat niet echt erg vinden. Het landschap verandert, de heuvels verdwijnen en het land trekt open.. en nog iets anders valt op: vooral in de dorpjes is aan alles te zien dat je niet in Kansas bent. Of in het Duitsland dat je zou kennen. Het verval, de leegstand en vooral de oude reclames, bouwstijl en andere details verraden dat het hier ooit DDR heette.. en het is prachtig. Waar anders zou je achteloos langs een park rijden met een enorme gietijzeren rode ster in het hek? Armoe alom ja, maar fotogeniek! Hier is de tijd stil blijven staan. En wij scheuren er onopvallend doorheen. Onopvallend, omdat de motoren uiterlijk niet veel afwijken van hun goedkopere tegenhangers, maar vooral ook omdat de diversiteit hier ook zonder ons al groter is: de laatste Trabantjes zijn allemaal opgekocht door rijke westerlingen, maar alles van toen rijdt gebroederlijk samen met de duurste SLK’s, RS’en en M zoveels alsof het niets is. Tegelijkertijd bizar, schrijnend en verbazingwekkend.

Wat mij betreft blijf je nog wat langer op die Duc rijden Ed... ik meen het, ga vooral je gang!