Test Harley-Davidson Street 750

Laag, licht, wendbaar. En dat voor een Ha- ..eh, laten we lief blijven

Daarvoor heeft de R&D afdeling overuren gedraaid. Niet alleen voor het mooie marketingwerk, dat komt pas achteraf. Maar eerst voor de vraag ‘wat wil men nou eigenlijk en waarom’? Nou, daar zijn aardig wat kreten uit voortgekomen. De basis: steeds meer mensen wonen in stedelijk gebied. Dat komt enerzijds door het migreren naar de stad – daar zijn de kansen, de banen, het uitgaansleven- maar ook simpelweg doordat die steden steeds verder doorgroeien. Zo beland je zelfs automatisch in dichtbebouwd gebied.  Daar is op zich niks mis mee, maar het verandert wel je perspectief. Die kansen en mogelijkheden, daar gaat het ze bij Harley-Davidson om. De jeugd van tegenwoordig zit niet meer gevangen in een keurslijf, maar voelt zich juist in deze omgeving vrij om te doen en laten wat ze willen. Sterker nog, de stad geeft nog méér opties dan je ergens anders kunt krijgen. Dan volgen nog meer scherp gesneden oneliners van het marketingbureau, maar de laatste werkt het allerbest: het is niet “vrijheid van”, maar “vrijheid om”. Dus geen escapisme van het dagelijks leven maar juist de vrijheid om te doen waar je zin in hebt. En met dat idee in het achterhoofd bouwt Harley-Davidson de Street 750.  En dan zijn wij aan de beurt.

Denk niet dat de Street gewoon een kleinere motor is, alles is nieuw. Álles, dus ook de twin. Deze nieuwe weg werd al ingeslagen met het mooi gepresenteerde ‘Project Rushmore’ en de invoering van waterkoeling op de dikke toermachines, deze kleine 750 is óók watergekoeld. Maar behalve dat en ‘twee cilinders, twee wielen en een frame’ zijn er maar weinig verdere overeenkomsten. Het kleine blok heeft om te beginnen al een blokhoek van 60 graden in plaats van de 45 graden waar het merk groot mee is geworden en loopt dan ook volgens zeggen totaal anders. En het wordt nog gekker: bovenin vinden we namelijk kettingaangedreven nokkenassen en vier kleppen. Ja, vier ja. En dan hebben we de geïntegreerde zesbak of de wet sump smering nog niet eens genoemd. Dit is écht een afwijkend ontwerp.

Samen met de relatief kleine cilinderinhoud geeft dat dus een totaal anders lopende motor, in weinig meer vergelijkbaar met de Potato waar iedereen de motor blind van zou kunnen herkennen. En toch beweert men dat de motor echt wel aanvoelt als een échte Harley. Interessant.

 Voedingsbodem

Dat komt natuurlijk ook wel door de rest van de machine, waar overal is gezorgd dat de motor degelijk aanvoelt. Dus geen plastic, maar gewoon mannelijk staal waar je maar kijkt. Er is niet bezuinigd op de lak (alhoewel.. zwart… echt moeilijk is dat ook weer niet) en dan is er, ondanks het gewichtsvoordeel en de aangepaste geometrie, nog steeds ruimte gevonden voor een authentieke look en zit. Laag zadel, breed stuur, dat idee. Verder is er nog het concept ‘dark soul’, wat inhoudt dat alle onderdelen in stemmig zwart zijn uitgevoerd: vorkpoten, uitlaatlijpen, blok, nog wat rubbers om de vorkpoten noem maar op. Een dankbaar uitgangspunt natuurlijk, het is geen Harley als je er niet mee kunt customizen. Vandaar dat de catalogus aan Genuine parts al enorm is, laat staan de uitwisselbaarheid van andere Genuines en vanzelfsprekend nog de mogelijkheid de Aftermarket leveranciers aan te spreken. Maar dat moet niet eens nodig zijn. Om dat duidelijk te maken heeft men een paar mensen van de designafdeling vrije hand gegeven ‘iets leuks’ met de nieuwe Street te doen. Met zéér uiteenlopende resultaten.

Wat jij maar wilt.. het zou allemaal moeten kunnen, volgens Harley

Allemaal om aan te tonen wat je er mee zóu kunnen, als je je fantasie de vrije loop laat. Harley nodigt je daar expliciet voor uit, om aan te tonen dat ook een ‘kleintje’ als dit een ideale voedingsbodem is voor een compleet persoonlijke custom of wat je maar zou willen. Al is de basislook natuurlijk ook al overduidelijk Milwaukees.