Test: Yamaha MT-01

Nu kun je natuurlijk stellen dat de MT-01 zijn tijd ver vooruit is geweest, dat het accent in 2005 nog volledig op het supersport segment lag en cruisers fietsen waren waar je nog niet dood op gezien wilde worden. Behalve dan die veertiger in midlife crisis die met de aanschaf van een Harley zijn ultieme jeugddroom zag uitkomen. (Wat, gezien de verkoopcijfers van het eeuwenoude merk, er nog behoorlijk wat zijn geweest, maar dat even terzijde.) Maar dan ben je er niet, Yamaha had nog geen voet aan de grond in het sportieve naked segment, er gingen volop geruchten omtrent een nieuwe –ultieme- V-Max en met de komst van de MT-01 leek het merk met de gekruiste stemvorken dáár invulling aan te hebben gegeven. Een übervette sportief georiënteerde roadster waarmee de Japanners een flink stuk marktaandeel zouden kunnen wegsnoepen bij Ducati, wiens Monster inmiddels ver was afgezakt van de oorspronkelijke, indrukwekkende en spraakmakende verschijning van de Argentijnse ontwerper Miguel Angel Galluzzi en steeds meer als ‘leuke vrouwenfiets’ werd gezien. Met bijbehorende kekke kleurtjes en design. Met Kodo als lijfspreuk deed Yamaha in Zuid-Afrika een ultieme poging de MT-01 vooral als uniek te positioneren, maar het kwaad was al geschied.

Voor de geschiedenis van de MT-01 moeten we trouwens nog verder terug in de tijd. De motor werd voor het eerst als prototype gepresenteerd op de Tokyo Motor Show in 1999 en trok, net als vele andere conceptmodellen, meteen de aandacht van het grote publiek. In plaats van een motor te ontwikkelen die het gevolg was van een uitgebreide marktanalyse was die MT-01 het resultaat van een ontwikkelingsteam dat als doel had iets ‘anders’ te bouwen, een motor die tot de verbeelding van menig motorrijder zou moeten spreken. De meeste aandacht trok het concept bij de ervaren motorrijders, die het unieke rijgevoel dat de dikke V-Twin zou moeten kunnen bewerkstellen wel wisten te waarderen. Toen de ontwikkelingsafdeling van Yamaha groen licht kreeg voor uit uitwerken van het concept tot productiemodel werden voor het project een aantal speerpunten ten doel gesteld. Zo moest de MT-01 worden aangedreven door een uitzonderlijk laagtoeringe V-Twin met grote cilinderinhoud, waarbij de rijder elke slag van de zuiger zou moeten kunnen voelen. De motor moest verder beschikken over een indrukwekkend koppel in elke versnelling (wederom: vooral bij lage toeren), sportieve stuureigenschappen die naadloos moesten aansluiten bij de dikke V-Twin pulsen, oogverblindende looks hebben en bovenal zijn opgebouwd uit high-spec kwaliteitsmaterialen die de trots van de eigenaar zouden moeten versterken.

Tot zover deze korte les in motorgeschiedenis, terug naar de fiets die al in alle zaligheid (we zijn per slot van rekening in Limburg, en dan past dat beter in het beeld) ons al pruttelend aan het verwelkomen is. Bombom…bombom…bombom… als de slagen van Japanse grote drums, wiens intense ritme en ziel resoneren met de gedachte van de luisteraar. Ofwel, met Kodo, zoals de Japanners het vijf jaar geleden bij de introductie van de fiets probeerden uit te leggen. De 1.670cc dikke V-Twin draait het indrukwekkende stationaire toerental van amper 700 toeren, waarbij donkere ploffen uit de gedempte dikke uitlaatdempers klinken. Ah, natuurlijk, Euro III, 80 dB en meer van dat geneuzel hebben hun weerslag gehad op deze dikke V-Twin, die desondanks de aandacht van de massaal naar Echt gekomen motorliefhebbers weet te trekken voor de jaarlijkse Kyro Verstreaten Memorial toerrit waar deze MT-01 onze metgezel zal zijn. Met bijbehorende – en uiteenlopende meningen, van ‘toch wel gaaf’ en ‘jammer dat je ze zo weinig ziet’ tot ‘wat moet je ermee?’

Hoewel de door de organisatie uitgezette toerrit van bijna tweehonderd kilometer zeker geen uitje met de GoldWing club is en onze voorrijder het tempo er redelijk in weet te houden is het niet van het ‘vandikhoutzaagtmenplanken-niveau’ wat meestal door ons wordt gebezigd en waarbij de MT-01 ons vijf jaar geleden toch enigszins teleurstelde. Vette remmen: check... Vet motorblok: check... Hetgeen de dikke V-Twin alleen maar ten goede komt, dit is precies het tempo wat de heren engineers bij Yamaha voor ogen hadden bij de ontwikkeling van de machine. Geen stop-en-go werk van de hoogste plank, maar in toeristisch-sportief tempo de motor vooral laten rollen en onderwijl genieten van de prachtige omgeving die ondanks het dreigende onweer als in een prachtige film voor ons wordt afgespeeld. De goed schakelende maar wel luidruchtige versnellingsbak zo snel mogelijk in vijfde versnelling trappen en vervolgens de motor bijna stationair laten ploffen is de fiets op het lijf geschreven. Ter illustratie: bij een snelheid van 100 km/u maakt de motor in vijfde versnelling slechts 2.300 toeren en dat is gewoon griezelig weinig, een gemiddelde dieselauto draait bij dat tempo al meer toeren. De acceleratie is voor je gevoel tegenstrijdig en daardoor in het begin zeer zeker een kwestie van wennen; terwijl het dikke tweecilinder motorblok met de snelheid van een bejaarde schildpad in toeren klimt gaat de motor er in werkelijkheid vandoor als een jonge haas die net een lekker konijn heeft gezien en de kilometer teller in illegale sferen brengt Verbruik

Tijdens dit korte maar wel leerzame rendez-vous hoefden we slechts een keer te tanken, waarbij bij een kilometerstand van dik 180 kilometer er iets minder dan elf liter nodig was om de 14 liter benzinetank weer gevuld te krijgen. Hetgeen omgerekend een verbruik van  1:17 is, en dat is zondermeer netjes voor een 1.670cc dikke V-Twin als deze MT-01
nog voordat je rabarberpap hebt kunnen zeggen. Hetgeen nog eens wordt bevestigd als tegen het einde van de rit 2009 600cc supercup kampioen Tjalling Elzinga het stuur van de MT-01 overneemt en mij op een toch niet bepaald misselijke FZ1N het nakijken geeft. Om eenmaal bij het thuishonk te zijn gearriveerd mij de sleutels van de MT-01 met een 'wat een funbike is dit' weer teruggeeft.

Perfecte bocht toch, zegt de fotograaf dan. Knal maar op en neer, dan zorg ik voor mooie beelden. Erm... die borden misschien gezien?