Test Buell XB12 duo: Roll with it

Buell is gestopt, wist je dat? Niet al te lang gegelden kondigde moederbedrijf Harley-Davidson aan haar verliezen te moeten beperken nu het nog kan, haar eigen wonden te likken en vooral geen gekke dingen te moeten doen. Nog niet lang geleden gedane andere aankoop MV Agusta staat ook alweer even te koop. Helaas voor Buell was dat met MV wél en voor hun niét mogelijk. ‘te verweven’ is het officiële relaas. Niet getreurd echter, want behalve de gestopte productie verandert er niets. De motoren zijn nog steeds leverbaar, onderdelenvoorziening loopt nog als voorheen, service, garantie…alles. Dus zolang ze er nog zijn (en betrouwbare bronnen weten ons te melden dat de voorraad momenteel nog aanzienlijk genoeg is) is er niets aan het handje. Het ‘alles moet altijd anders’-merk (erg Rock ’n Roll) zal nu moeten teren op reputatie en ‘good times’. Over zwarte rand gesproken. Maargoed, zoveel eigenwijsheid als ze altijd tentoon spreidden is een rocker waardig, compleet met tragedie en wat daarbij hoort. Krijg je tenminste rimpels van en rimpels zijn niet alleen –met een directe evenredigheid tussen diepte ervan en grootte van je status- goed voor je rockpunten, ze zijn –althans volgens sommigen- ook onweerstaanbaar sexy en begerenswaardig.  Buell zal dan ook de eerste zijn om een hotelkamertje extra kort te maken, bastaardkind als het bij voorbaat al is.

Met de rouwranden nog onder de Pirelligeschoeide nagels zijn het de broeders XB12 die nu in stemmig zwart hun opwachting maken. Zo gekleed voor iedere gelegenheid is het maar bijzonder moeilijk te onderscheiden of de nachtrust nou wel of niet voldoende was en ook dat hoort erbij. Maar op het eerste gezicht is ook van geen kant te zien tegen wie we het nou hebben. Het afgelopen jaar –en zo lang de voorraad strekt dus ook komend jaar- stonden ze nog gebroederlijk naast elkaar; de XB12Ss en XB12Scg. Zelfs de benamingen zijn moeiteloos uitwisselbaar. Maar neen, hoezeer ze op eerste gezicht en tot op sommige hoogte ook technisch op elkaar lijken, identiek zijn ze in het geheel niet. Meer nog dan op papier zal dit juist in de praktijk blijken. Er is maar één zanger en maar één gitarist en vergeet dat vooral niet.

Eigen weg

Beide afstammend van dezelfde oervader; de XB12S, hebben deze twee ieder hun eigen pad gekozen. Zo zal de extra ‘s’ wel voor… ‘short’ staan, nietwaar? Nou, nee dus. In tegenstelling tot de populaire perceptie is juist de ‘s’ versie degene die ten opzichte van de standaarduitvoering is voorzien van extra Pokon en zich dus mag beroepen op zowel een lichtelijk langere wielbasis als ook een groter wolkenkrabbergehalte in de vorm van zithoogte. En veerweg, overigens.  Da’s dan weer mooi. Deze verhevene heeft, overeenkomstig aan een van de kwalitatief betere vertellingen des broeders Grimm, Dahl of consorten, echter ook een keerzijde, een kloon, een ‘evil twin’. Zo’n kleine huichelige nageboorte die volgens goed gebruik zich al handenwrijvend bedient van een slinks ineengedoken stance, intussen beide ogen samenknijpend tot kraalachtige proporties, begeleid door een welhaast duivels gegrinnik. De slechterik. Het andere broertje, in dit geval in de vorm van de XB12Scg.

‘CG’ voor, in dit geval, ‘Center of Gravity’. Of dat denken we althans, want dat zou nog enigzins kloppen. Deze jongen is namelijk juist extra laag, met kleinere veerwegen en een nog net even extra scherp uitgesneden zitting.  En verdomd als het niet waar is; hoe langer je naar de twee relschoppers kijkt, hoe meer je zult zien. Da’s mooi, daar doen ze het toch een beetje voor.  Maar de echte omvang van het hele project ontdek je pas wanneer je nog dieper gaat. Het échte verschil zit van binnen. Wisten we al dat Buell het zich graag moeilijk maakt, dan kun je eigenlijk ook wel verwachten dat het voor een ogenschijnlijk zo eenvoudige ingreep –beetje andere veertjes, het mes in de zitting en klaar. Toch?- toch wat ingewikkelder ligt.  Wat, rijden ze dan zoveel anders? Jawel, natuurlijk, (duh! Logisch!) maar dat straks. Min of meer bij toeval komen we tijdens de fotosessie tot de ontdekking dat hier niet zomaar twee motoren staan; we hebben zelfs te maken met twee volledig andere machines. En daar kom je pas achter als je na het schieten van de foto’s en dus eindeloos op, over, om en onder de motoren te klauteren, in al je onschudigheid de zadels verwijderd hebt en deze weer terugplaatsen wil, daarbij de vergissing makend welk zadel afkomstig is van welke machine. Pas dan – en alleen dan- sta je dus ineens met je bek vol tanden als blijkt dat deze niet wil passen. De reden? Álles is anders. Nee, dat zeg ik verkeerd. Álles is anders! Eenmaal aanmorrelend blijkt dat het zitkussen dus niet enkel is voorzien van meer danwel minder comfortvulling, ook de lengte blijkt niet te kloppen. En alsof dat nog niet genoeg is; ook de bevestigingspunten zijn volledg anders. Huh? ‘Waarom in godsnaam’ zul je je dan afvragen; wat is er zo belangrijk anders dat zelfs iets eenvoudigs als de zadelophangpunten overhoop gegooid moet worden?

Als je goed kijkt zou je zeggen: links de kleine en rechts de grote. Maar andersom zou ook kunnen