Introductie Kawasaki ZX-10R

Na een ronde of twee voor het verkennen van de baan en opwarmen van behalve banden ook lijf en leden kan rustigaan het gas wat verder opengedraaid worden. Zoals het een dikke superbike betaamt –wat er ook op de tank staat- ben je dan in voor een stevige hoest acceleratie. Hoe kan het ook anders met dik 180 pk aan boord. Daarom is het dan ook verre van vreemd dat de ’10, heel kalmpjes de neus licht over het hobbeltje aan het begin van het rechte stuk. Bijzonder kalmpjes. En hoewel de tweede helft van de toerenschaal, daar waar een groene streep bij staat, alle registers worden opengetrokken en je inderdaad ook voor je het weet alweer remmen moet, is het nog verbazingwekkend hoe goed de hele sensatie te behappen is. Met dank aan BMW helaas (waarvan een uitgebreid vergelijk binnenkort ook op deze site te vinden zal zijn). Hoe gek kan het lopen; het kanon van nog niet eens al te lang geleden nu door een machine die er vandaag niet eens bij is gedegradeerd tot ‘snel…maar acceptabel’. Aan de andere kant, de scherpe rand mag er dan vanaf zijn, dat komt wel op rekening van een machine die er eventes dik twintig pk bij gooit en bovendien enkele járen nieuwer is. Da’s geen vergelijk. In zijn eigen perpectief is de Kawa nog altijd de raket die het was. Uitermate handelbaar bij lage toeren, gaat af als je meer gas geeft. Ook de gasrespons geeft uiteraard geen enkele reden tot klagen. Zoals al eerder gemeld is de tank redelijk breed en dat soort zaken komt op een circuit als dit goed aan het licht. De driedubbele rechter aan de onderzijde van het circuit gunt je zodanig veel tijd op één kant dat je gaat zoeken naar een ander soort comfortabele zithouding en in dat geval begint de tank een beetje op te spelen. Nooit eerder last van gehad. Onder dergelijke omstandigheden begint ook ineens de slag van de gaskraan een rol te spelen, maar zit je eindelijk zoals je zou willen, kun je alweer oprichten en licht dichtdraaien voor de laatste fase van deze sectie en het opvolgende recuituit accelereren. Uitdagend circuit voor elke motor, iets aan de krappe kant voor de ZX-10 die nergens verder dan de vierde versnelling opgeschakeld wordt. Da’s waar ook, de bak was anders. Voor sneller en soepeler schakelen toch? Zoiets? De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het me nauwelijks is opgevallen; die bak is niks mis mee. Het vergt een direct vergelijk om überhaupt verschillen te kunnnen waarnemen, als dat al zou lukken. Maar het moet gezegd worden, er is niet één keer misgeschakeld. Missie eh…geslaagd dus?

Dubbel Bubbel. Wereld van verschil. Kleine knippers ook

Knopen

Het ehm…enigszins uitblijven van een echte kanonskogelsensatie zou in eerste instantie nog toegeschreven kunnen worden aan het aftermarket ruitje wat op nummer 238 gemonteerd is. Dubbel bubbel, voor datgene waar je denkt dat het voor is: uit de wind zitten. Werkt enigzins, maar een latere sessie met een standaard exemplaar brengt alsnog weinig echt grote verschillen aan het licht. Het grote voordeel hiervan is dan voornamelijk op snelwegen en lange snelle stukken te vinden…waar op dit circuit dus maar bijzonder weinig sprake van is. Daarnaast heeft de importeur dit exemplaar nog voorzien van de optionele kleine knipperlichtjes en duocover, welke allen tevens zijn opgenomen in het Performance pakket. Dat omhelst nog een paar zaken, samen verkrijgbaar voor een scherpe pakketprijs, maar dat terzijde. Met de leidsels stevig in de hand is de Kawa redelijk goed daarheen te dirigeren waar je heen wilt. De kleine marge die in die zin staat bewaren we nog voor het geval dat; het wil in de krappe chicane na de Sacramentsheuvel maar niet lukken een lijn naar volle tevredenheid uit te stippelen. Maar zelfs dat was een jaar geleden niet anders; het is gewoon een lastig stuk. Vol over curbstones boenderen vreet de Kawa overigens zonder morren; ook op andere plaatsen waar dat wensbaar is (of gewoon een keer uitgeprobeerd wordt) maakt het de motor bar weinig uit. Dat de voorzijde onder vol accelereren, met het wiel nog in contact met moeder aarde of niet, gewoon recht doorboendert is een leuke bijkomstigheid en het idee dat er een werkende stuurdemper dwars over de bovenste kroonplaat gemonteerd zit stelt zodanig gerust dat hiervoor geldt ‘lekker laten zitten’. Wel bekruipt je het gevoel dat het nog een stuk strakker kan, maar zonder deskundige veringsadviseur binnen bereik houden we het op een klein tikje meer demping aan de voorzijde. Het instelbereik is nog groot genoeg voor meer radicale aanpassingen, maar dat is voor een andere keer. Het is wel goed zo. Slechts één keer weet de voorzijde me bij omgooien in nog maar weer een chicane kortstondig te verrassen en dat mag netjes heten. En dat met de standaardbanden, op nagenoeg standaard spanning. Niks aan de hand.

Vechten met de beer; altijd al zo geweest. En terecht