Test: Moto Morini Corsaro vs. KTM Superduke

Heerlijk zeg, wat een onvoorstelbaar mooie tijd was dat geweest. Gewoon ongegeneerd tekeer gaan, op het asociale af. Genieten met een hoofdletter G, en niets om ons druk om te maken. De olieprijs stond dan wel op ’t punt de legendarische 100 Dollar grens te doorbreken, maar buiten de gebruikelijke klaagzang aan de pomp om was er niemand die daar écht wakker van lag. Zo ook wij niet, en zeker niet met deze twee motoren. Toen voor de zoveelste keer een ongeplande stop moest worden ingelast ten einde de fietsen van het broodnodige sap te voorzien, waren ongecontroleerde wheelies en vette slides dan ook méér onderwerp van gesprek dan de vette bonuscultuur binnen het -internationale- bankwezen. “Zeg, dat ging zojuist ook maar nét goed, zo sprak Vincent me destijds half corrigerend, half bewonderend toe tijdens een van die stops. "Eh ja, sorry, ik was even verrast door het brute vermogen van de Corsaro, en ik had ‘m nochtans in z’n derde versnelling staan." “Ja, maar leer nou eens je achterrem erbij te gebruiken, da’s veel mooier én beter voor ’t materieel. Al zag ’t er wel vét uit.” Opmerkelijk hoe sommige dingen je na lange tijd zo bij kunnen blijven.

“Het blijft telkens weer oppassen zodra je van de Superduke overgestapt op de Corsaro,” zo lees ik in het logboek van destijds terug. “Ondanks dat het op papier twee nagenoeg dezelfde motorfietsen betreft, blijken ze in de praktijk alles behalve dat. Het mogen dan wel beide motorfietsen zijn uit de categorie ‘sportieve naked’, over de invulling hiervan blijken de Oostenrijkers en Italianen een totaal verschillend gedachtegoed te hebben gehad. Natuurlijk, beide fietsen zijn op de markt gezet als échte motorfietsen voor mannen met ballen, maar daar waar de Corsaro vooral erg puur en dus bruut is, is bij KTM duidelijk te merken dat het om een tweede generatie betreft waarbij. Een tweede generatie waarbij vooral veel aandacht werd besteed aan de rijdbaarheid van het geheel.” Het was destijds in ieder geval met regelmaat onderwerp van gesprek, waarbij de meningen wel eens flink uiteen konden lopen.

“Zeg, weet je dat beide fietsen op papier eigenlijk best wel veel overeenkomsten hebben,” vraag ik aan Vincent terwijl hij de KTM aan het aftanken is. “Allebei hebben ze een tweecilinder als krachtbron, 75º voor de KTM en 87º voor de Morini. Bij beide fietsen is het motorblok is als dragend deel opgehangen in een trellis buizenframe, en zijn de uitlaten onder het kontje geplaatst.” “Da’s waar, maar de insteek van beide fietsen is toch duidelijk anders,” aldus de Burger. “De Corsaro is om te beginnen qua vormgeving naakter dan de Superduke, waarbij radiateur en oliekoeler dankzij panelen en onderkuip aan het oog onttrokken worden. Beide motorfietsen mogen misschien over een agressieve uitstraling beschikken, maar daar waar de Corsaro is bedeeld met fraaie Italiaanse ronde vormen heeft de Superduke veel meer een ‘smack my bitch up’ gehalte.”

De herinneringen van weleer komen nu in rap tempo weer bovendrijven. Hilarisch was de discussie over welke fiets nu het meeste vermogen had. Een discussie waarbij uiteindelijk de zakjapanner uitkomst moest bieden. “De Morini mag met z’n opgegeven topvermogen van 140 Pk absoluut gezien over het meeste vermogen beschikken, maar hij heeft met 1187cc ook de grootste cilinderinhoud,” was Vincent’s reactie op mijn uitspraak dat de Corsaro de sterkste van de twee was. “Ga je omrekenen naar vermogen per liter dan blijkt de KTM met 119,8 Pk/liter de boventoon te voeren. Nipt inderdaad, maar toch. Alleen qua koppel heb je gelijk, dan weet de Morini zowel absoluut (123 Nm om 100 Nm) als relatief (103 Nm/liter om 100 Nm/liter) de KTM achter zich te houden.” Nog een rekensom? De KTM wordt opgegeven voor een gewicht van 186 kg rijklaar zonder benzine, beduidend minder dan de Morini die volgens opgave 198 Kg moet wegen, droog. Tel daar een kilo of vier voor vloeistoffen en accu bij op en je zit op 202 kg, maar liefst 16 kg méér dan de KTM. Omgerekend naar vermogen per kilo is de KTM goed voor 0,64 Pk per kilo, maar moet – helaas voor de Oostenrijkers – nog steeds het onderspit delven tegenover de 0,69 Pk per kilo van de Morini. Pfff, waar een mens zich druk om kan maken zeg.