Test: Honda SW-T400 Silverwing

Motorscooters. Met regelmaat al aangekaart en beschreven: er is in ons eigen kikkerlandje een positieve ontwikkeling gaande in dit segment. Niet alleen afgaand op de verkoopcijfers die de laatste jaren – en ondanks de economische recessie – een forse groei hebben gekend, maar ook binnen onze eigen redactie. Werd het vijf jaar geleden de vraag ‘wie wil er een motorscooter testen’ beantwoord met vooral ontwijkende blikken en moest tijdens de redactievergadering nog iemand als vrijwilliger worden aangewezen, anno 2009 is het steevast de vraag ‘wanneer gaan we weer een motorscooter testen?’

Toch moet ik eerlijk bekennen dat ik altijd wel iets met motorscooters heb gehad. Een interesse die alleen maar werd aangewakkerd nadat de rest van de redactie naar Parijs was geweest en ik nog maandenlang de spannende avonturen van mijn collega’s in die wereldstad aan moest horen. En dat terwijl ik destijds eigenlijk mee had moeten gaan, maar te elfder ure werd geveld door een ischias.

Ik was dan ook bepaald niet rouwig toen de chef mij belde met de vraag of ik de voor hem ingeplande test van de Honda Silverwing 400 wilde overnemen. Met een genezingsproces dat nog trager is dan de democratische revolutie in Cuba zag hij die scootertest niet eh… zitten, maar zoals de Amerikanen het zo mooi weten te zeggen: his loss was my gain. De een z'n dood.. Hoedanook, een uitgesproken kans voor mij kennis te maken met dit segment en aan den lijve te ervaren waarom iedereen binnen de redactie zo lyrisch over motorscooters is geworden. En, nog belangrijker, hoe Honda’s Silverwing 400 zich in dit segment houdt.

Tekst: Arco van Akkeren
Foto’s: Anita van Rooijen