Zoeken

Test: Honda SW-T400 Silverwing

4: En hoe rijdt dat nou?

7 mei 2009
Inhoudsopgave
Test: Honda SW-T400 Silverwing
2: Een rijke historie
3: Nieuwe styling
4: En hoe rijdt dat nou?
5: Conclusie
6: Technische gegevens

En hoe rijdt dat nou?

Honda_SW-T400_9830.jpg

Het eerste wat me opvalt zodra ik met de Silverwing op pad ben is hoe gemakkelijk de scooter zich laat rijden en hoe wendbaar hij is, ondanks de toch wel forse afmetingen en wielbasis van 1.600mm. Per slot van rekening was de eerste Silverwing 400 puur en alleen een ‘zeshonderd met minder cilinderinhoud’ en werd bij de ontwikkeling van deze tweede generatie het Honda_SW-T400_9879.jpgrijwielgedeelte qua afmetingen ongemoeid gelaten. Toch heb je niet, zoals bijvoorbeeld bij een Burgman 650, het idee met een gigantisch forse motorscooter onderweg te zijn. De scooter mist het flitsende wat de meer stadsgerichte lichte motorscooters hebben, maar weet zich zonder problemen bij het verkeerslicht altijd naar voren te wurmen.

Nu was het voor Honda geen al te grote uitdaging om een leek als ondergetekende op dit gebied te overtuigen, maar binnen de redactie was iedereen het ditmaal unaniem met mijn oordeel eens. Het tweecilinder motorblok is aardig potent, maar net als bij elke andere motorscooter maakt de automatische transmissie dat je elk gevoel voor snelheid mist. En dus altijd harder rijdt dan je in de gaten hebt. In hoeverre je met dit tweecilinder concept dus rapper van de plaats zult zijn dan met een ééncilinder, zat zal een toekomstige vergelijkingstest uit moeten wijzen. Vergeleken met een gewone motorfiets ging de Silverwing steevast rapper van z’n plek, maar een bepaald niet meer ‘jong en frisse’ lichtere motorscooter van Italiaanse makelij gaf ons daarentegen het nakijken. Pas boven de 80 km/u wisten we langszij te komen én van onze tegenstander weg te rijden, maar waarschijnlijk wilde de desbetreffende man wél ’s lands snelheidslimieten respecteren. Voor je het in de gaten hebt wijst de snelheidsmeter richting het getal 140, maar vanaf dat moment gaat het wat langzamer met de acceleratie. Het drukke verkeer maakte dat we niet boven de 160 km/u uit wisten te komen, maar dat is absoluut geen schande. Feit is dat de SW-T400 snel genoeg is om ook op de snelweg vlot mee te komen en je niet 'strategisch' hoeft te gaan rijden om boven de 120 km/u te kunnen inhalen, en dat is voor een 400cc motorscooter meer dan voldoende.

Nadeel op de snelweg was wel het windscherm, dat niet instelbaar is en ik precies met mijn kop in de turbulentie en – dientengevolge – windruis zat. Het hoofd vijf centimeter naar beneden trekken was voldoende om qua geluidsbeleving van straaljager naar hybride niveau af te zakken, en dat is toch wel jammer en een gemiste kans voor Honda_SW-T400_9912.jpgHonda om de ruit niet in hoogte instelbaar te maken. Vreemd trouwens ook, een Deauville (om maar eens een woonwerkfiets te noemen) heeft dat bijvoorbeeld wél. Daar stond als pluspunt dan weer tegenover dat zelfs de meest extreme voorjaarsbuien mijn kleding niet nat wisten te krijgen, maar datzelfde zou volgens de collega’s ook het geval zijn bij andere motorscooters.

Eenmaal de snelweg verlaten is met de windruis aardig te leven en laat de scooter zich van zijn betere kant zien. Even een dijkje pakken draait de Silverwing zijn hand niet voor om, enkel bij het op supersport-achtige wijze snel van het ene op het andere oor omgooien is te merken dat je met een lange wielbasis en een voor supersport begrippen ‘frame van elastiek’ onderweg bent, maar daar zijn motorscooters – en dus ook deze Silverwing – niet voor op de markt gezet. Waarmee trouwens niet is gezegd dat de Silverwing geen strak rijwielgedeelte zou hebben, met 120+ de hoek om is geen enkel probleem. Sterker, menig op- en afrit werd met deze scooter harder dan gemiddeld genomen, zonder de vaak voorkomende vergezellende schraapgeluiden trouwens. Compliment voor de grondspeling van de Silverwing, compliment ook voor de Bridgestone Hoop B02/B03 banden die hun naam ondanks de zeker ’s ochtends nog koude weersomstandigheden meer dan waar maakten.

De Silverwing is qua vering redelijk comfortabel afgesteld en voldoet onder normale omstandigheden prima aan de verwachting, het enige wat ons in negatieve zin opviel was de toch wel gevoelige voorvork die redelijk hard de informatie van het asfalt doorgeeft. Prima als je op een sportieve motorfiets onderweg bent en je precies wilt weten wat er onder je gebeurt, maar minder als je met een comfortabel voertuig als een motorscooter onderweg bent. Iets wat ons eerder bij de Vectrix VX-1 bijvoorbeeld ook al was opgevallen. Het meest ging het bij ons opspelen zodra we met de Silverwing over kinderkopjes moesten rijden, en laat menig binnenstad daar tegenwoordig weer naar terug willen gaan. Het voorwiel heeft - zeker bij standje volgas - dan moeite het wegdek te volgen, hetgeen ook te merken is als onder die omstandigheden het anker wordt uitgegooid en je het ABS duidelijk voelt ingrijpen.

Honda_SW-T400_9779.jpgVerbruik

Qua verbruik stelde de Silverwing ons toch ietwat teleur. Positief was dat stevig doorrijden het verbruik amper in negatieve zin beinvloedde, maar daar stond tegenover dat rustig rijden eveneens werd beloond met een gunstiger verbruik.

Gemiddeld kwamen we uit op een verbruik van 1 op 22, en dat is voor scooterbegrippen toch niet echt superzuinig te noemen.


Gemiddeld: 1:22,4
zuinig: 1:23,6
zuipen: 1:21,4