Vergelijk KTM RC8 en Yamaha R1: tweede kans

Qua remmen is de zaak ook dik in orde; wat wil je ook anders. Brembo Monoblocs op de één, radiale zeszuigerjetsers op de ander. Als je het niet al zou weten zou het een leuk raadseltje zijn. Over de Brembo’s vanzelfsprekend niets dan lof, we gaan ze steeds meer waarderen. Behalve ‘gewoon’ bizar remvermogen beginnen ze eigenlijk pas echt op te leven als je dóórremt; het geluid wat detwee muntjes dan produceren is ongehoord. En toch lijken ze minder asociaal dan die van een 1098, wat voor behoud van lijf leden en glimmende kant een plus is. De zeszuiger japanners echter lukt het maar niet om echt te overtuigen. Natuurlijk, het zijn zespotters en de gezamelijke remkracht is meer dan genoeg om je Dame Blanche van de dag ervoor nog eens te proeven, maar het blijft ze, evenals in Albacete, ontbreken aan gevoel.

De vering op zich is weinig zo niet niets op aan te merken; alle hobbels worden netjes geabsorbeerd om je een zo comfortabel mogelijke rit te geven zonder op precisie of controle in te boeten. Het duurde niet eens lang om dat nog eens te benadrukken, toen tijdens het proefdraaien van een mogelijk geschikte fotolokatie het niet de KTM’s Dunlop maar juist de R1’s achterste Pilot Power was die onvrijwillig een stevige stap opzij zette. De daarop volgende slowmotion en het besef van “dat gaat knaken kosten…” werd wonderwel gepareerd door de motor zelf die eenvoudigweg weer terug in het gelid stapte (meestal zijn dat juist de gevaarlijkste momenten…zie dan namelijk je eigen trage massa maar op tijd tegen te houden) en zijn weg weer vervolgde. Alsof er niets gebeurd was. Gelukkig voor ondergetekende werd het geheel vanaf de eerste rij gadegeslagen door de medereizigers die op  hetzelfde moment juist in tegengestelde richting aan kwamen. Zo heb je nog eens wat na te vertellen.

Als het later op de dag wat droger wordt is er meer mogelijkheid af en toe eens het volle potentieel van de motoren af te tasten. Maakt het er niet makkelijker op, want waar de R1 eenvoudig doet waar hij goed in is en dat doorzet als de snelheid stijgt, is de KTM er een van het slag ‘hoe harder hoe liever’: hoe meer je ‘m op z’n kloten geeft, hoe gesmeerder alles begint te lopen. Al kan je zo af en toe nog steeds knap in de knoop komen als je een minder dan fraai stuk asfalt treft; je hebt het nog steeds niet echt naar je zin op de RC8. Maar ja; ook dan zit je met de Yamaha niet bepaald in zijn werkgebied. Zou jij een brok vermogen als dit aan een net geslaagd 25 kw-er geven? Dát kan dus makkelijk; onder de 4000 toeren draait de R1 weliswaar soepel, de echte powerband zit zo mijlenver verwijderd dat het beestje uit je hand eet. Draai het gas open en er gebeurt niets wat je niet zou willen. Dat je tegelijkertijd in de eerste versnelling je rijbewijs kwijt kunt raken lijkt ineens een totaal andere wereld, maar niets is minder waar. Dat de R1 een ander koekje is dan de eerder aan de tand gevoelde ZX-10 blijkt nog eens duidelijk als de blauwe rakker bij acceleratietests keer op keer gehakt maakt van de Oranje blaag. Het kán dus weldegelijk.