Vergelijk KTM RC8 en Yamaha R1: tweede kans

Wat een last valt er dan van je schouders zeg, in plaats van continu jagen om maar dat allerlaatste streepje op de teller te krijgen staat een gezellig weekendje toeren op het programma. Uiteraard weer naar Hollands best top euh..vakantiebestemming; de Eifel. Natuurlijk een paar treden minder glamoureus als de Cote d’Azur, maar hier moet het toch ook kunnen. Het is alvast geen twee volle dagen rijden en dat heeft toch ook wel wat. Al zie ik niet in wat dag mag zijn op het moment dat we de aatste kilometers richting pension binnendoor afleggen. Daglicht is inmiddels ver te zoeken, straatverlichting is nooit uitgevonden of nodig geacht door de Bondsrepubliek, ik heb geen flauw idee welke kant de weg opbuigt, zelfs niet of dat horizontaal of verticaal gebeurt want ik heb m’n vizier dicht tegen opspattend water van overig (vracht-)verkeer. En dat vizier is uiteraard, heel optimistisch, diepzwart. Het is namelijk zómer en dus rijden we met  donker vizier, punt. Helder meenemen doen we niet aan, we reizen licht. Gezeten op de KTM heb ik de mazzel dat de Oostenrijker gezegend is met een ruime zit en zelfs met aanzienlijk soepeler afgestelde vering dan het vorige exemplaar, maar evengoed kan ik me niet echt happy voelen. De collega’s hebben me zojuist bij de pomp weer in mijn regenpak gehesen – uiteraard is dat pak vijftien jaar oud en was ik als puber nog niet geheel uitgegroeid…noch heeft toen ook maar iemand rekening kunnen houden met het hippe aerodynamische bultje wat op mijn rug prijkt – en de mouwen snijden zodanig in mijn schouders dat er van bloedsomloop nog slechts een vage herinnering over is. Vingers? Ze zouden ongeveer daar moeten zitten… aan de andere kant van mijn lijf hebben mijn tenen eenzelfde keus gemaakt, ditmaal door kou en nattigheid veroorzaakt door enerzijds de iets beperkte lengte van de pijpen van datzelfde regenpak en het feit dat racelaarzen nou eenmaal niets te zoeken hebben in een kano-excursie als deze.  Ach ja, de KTM… hoe anders verging het nog slechts een week geleden. Dit exemplaar is weliswaar zeker anders – zowel de geometrie is rondom anders als de vering die ditmaal niet op standje ‘genadeloos plankhard’ staat – evengoed is de RC verre van een vliegend tapijtje te noemen. Het gevoel in het zitvlak is alweer angstvallig bekend, een ieder die eens heeft geprobeerd een paar uur op een stoel bij de Mac of op een bierbank door te brengen weet ongeveer waar het over gaat. Hard is ok, maar het kan altijd té. Niet dat je daar op standje ‘rode waas’ nog wat op aan te merken hebt, de enige rode waas die ik nu voor me…o wacht even. Dat is écht een rode waas…dat zijn remlichten, en veel! Om de nu snel naderende vrachtwagen uit mijn voorgevel te houden spreek ik de rem maar eens aan en ik zal moeten doorremmen ook, verdorie! Niet dat de Monoblocs daar wakker van liggen, maar ik zou wel graag krasvrij bij het hotel aan willen komen. De voorste Dunlop Qualifier RR (ook dat nog….) trekt inmiddels een boeggolf die een platbodem niet zou misstaan en….dat is alles. Evenzogoed heb ik het even niet koud meer.

Recapitulerend is het allemaal zo erg nog niet. Voor zover we nu kunnen voelen is deze RC8 inderdaad in beter conditie dan de vorige en dat belooft dus wat. Daarentegen staat de R1 er ook weer volledig aanvalsklaar bij en…lijkt ook deze zijn familie wat vriendelijker te vertegenwoordigen dan tijdens de superbiketest. Alhoewel, wacht even:  er was niets mis met de R1 en er zal ook nooit iets mis zijn aan de R1, laat dat even voorop staan. Er zijn echter meerdere criteria waarmee een motor in seconden tijd gemaakt of gekraakt kan worden en afstelling is daar één van. Om op het asfalt van de omloop van Albacete zo goed mogelijk uit de verf te komen hebben wij de motor direct uit de liefdevolle handen van chef-test Jeffry de Vries meegekregen met maar één doel: knallen. Doe je dat niet, dan zul je dat ook direct merken. Een koud en vochtig ritje onderweg naar het circuit op een fiets die ‘standje Jeffry’ knal- knàlhard staat is dus verre van bevorderlijk voor een eerste kennismaking. Aan de andere kant is de motorfiets van zichzelf ook even wennen; van de Japanners heeft Yamaha wellicht nog het meest voor de ‘vliegende strijkplank’-zithouding gekozen, wat voor de rijder dus een zeer sensationele rit betekent, maar tevens wederom gewenning vraagt. Hoog boven moeder aarde, kont in de lucht en uitgestrekt over de bovenzijde van de machine vlieg je zo over je gekozen pad….als je daar dus klaar voor bent.  De raket zoals we die in Spanje mee hadden daargelaten lijkt ze deze keer toch vele malen meer op een motorfiets als we ze ophalen bij het hoofdkwartier in Schiphol-rijk. Met een Kawasaki ZX-10 nog vers in het geheugen vallen de verschillen pas echt op:  de R1 voelt in ieder geval slanker aan en dat betaalt zich dubbel en dwars terug. Op plaatsen is de motor smaller, waardoor je minder het idee hebt met een dikke 1000 op pad te zijn. Welisaar komt de breedte onvermijdelijk terug op ander plaatsen, de Kawasaki is bijvoorbeeld bij de voetsetunen voor het gevoel smaller dan de R1, maar tegelijkertijd heeft Yamaha, die het spel natuurlijk ook al zo lang meespeelt, gezorgd dat motor en rijder echt één geheel vormen. Slanker is het toverwoord, ook de clipons staan overuidelijk onder een grotere hoek, meer naar elkaar toe gedraaid. Leuk voor het algemene gevoel, of het ook echt ideaal is valt nog over te discussieren. Motorisch valt er uiteraard nog weinig te zeggen, het is een dikke 1000 die zomaar even 180 paarden uit zijn mouw schudt alsof het een crackertje tapenade betreft en dus per definitie sterk genoeg voor élke situatie, maar dat is ook he tgeval voor de andere drie japanse vierciinders, om nog niet eens te beginnen over de twins die zich sterk in de strijd mengen. Is ook nooit iets mis mee geweest; behalve de nieuwe Fireblade en de belachelijk bullige Suzuki loopt de Yamaha nog altijd voorop, een teken dat de GP-technologie er niet voor niets op zit. En die rode streep bij 14.000 toeren zit daar ook niet voor niets…

Maar dán..

De KTM staat er bij zoals KTM het graag ziet: de vering is minder genadeloos dan voorheen – eigenlijk precies als de R1 dus – maar tegelijkertijd staat de geometrie ditmaal in sportsetting wat betekent dat zowel de rijhoogte achter als het subframe in de hoge stand staan. Klinkt vreemd, is het niet. Een eerste indruk geeft aan dat de motor al een stuk beter ‘voor mekaar’ is, al hebben de Bridgestones plaats moeten maken voor Dunlops, met zomer 2008 in gedachte misschien niet waar je op zou hopen. Desondanks is het wederom een feest de KTM te mogen berijden; de ruime zit, het vlotte stuurgedrag, de belachelijk goede remmen… plus de merkbaar verbeterde schakeltrein en een netter lopend blok – is dit dan de machine die de belofte waarmaakt? Evengoed is de KTM in de basis al zo verschirikkelijk veel anders dan we gewend zijn van Superbike-achtige motoren; niks compact en een geheel maar juist ruim en comfortabel. De ruimte tussen voetsteunen en zadel is zelfs in deze hoge stand nog vele malen ruimer dan bij willekeurig welke andere motor waardoor je er al een stuk relaxter op zit en ook de clipons staan ‘ruim’. En deze staan dan nog in lage stand! Mocht je het willen dan kunnen ze nog een dikke centimeter hoger gezet worden. Inderdaad VFR terrein. Tegelijkertijd staat het hele pakket afgeveerd op WP elementen die garant staan voor een bizar goed gevoel van datgeen er onder je gebeurt. Maar dat was nou juist het euvel; een comfortabele rit zat er door dat gehobbel niet echt in.