Vergelijk: Ducati 1098S vs Yamaha R1 2007

Wikken en wegen

Het voordeel van een vergelijkingstest is dat zaken die normaal gesproken niet écht opvallen (in zowel positieve als ook negatieve zin) dat nu juist wél doen. En waardoor je beter kunt beoordelen of iets goed werkt of juist niet. Niet voor niets wilden na de val van het ijzeren gordijn de Oost-Duitsers, eenmaal in een andere auto gereden, direct hun Trabant inruilen. Om enkele jaren later die Trabant maar al te graag terug te willen nadat men de onderhoudskosten en verbruikscijfers van die West-Europese auto's aan den lijve had ondervonden. Bij het van de 1098S weer opstappen op de R1 valt meteen op hoe behoorlijk comfortabel de zithouding is ten opzichte van die Duc. De hele houding is vriendelijker en geeft minder druk op je polsen, zonder dat het "te" comfortabel is. De stand van je benen in combinatie met de vorm van de tank voelt op de Yamaha zeer vertrouwd aan, en dat is zondermeer positief te noemen. Tenminste, in de wereld die openbare weg heet en waar je niet continu de tellernaald richting begrenzer ziet schieten. Sterker, het stadse verkeer maakte dat de R1 rijder zich beter in zijn hum voelde dan de 1098S rijder. Daar waar de Japanners dus kiezen voor een 'verkeersvriendelijke' setup hebben de Italianen met de 1098(S) (weer) gekozen voor een compromisloze setup. En daarmee een streep hebben gezet door het 999 concept en weer terug zijn gegaan naar het 'oude en vertrouwde' 916 concept. Hoe harder er wordt gereden, hoe beter de zithouding van de Duc tot z'n recht komt. En dus gaan in de stad de punten naar de R1.

Nu blijven het uiteindelijk supersports, en dus zullen ze op die manier moeten worden beoordeeld. En dus is de zithouding op de ducati 1098s ten opzichte van zijn voorganger  - de 999  - 200% verbeterd. De 999 was lang en smal met een niet-vriendelijke positie van de armen en pols, bij de 1098 is de zit is veel korter en prettiger geworden en kijk je met je neus - net als bij de 916 weer - op het voorwiel Ook is de positie van de clip-ons weer compromisloos sportief, maar wel veel beter dan zijn voorganger. De zithouding van de Duc maakt dat je ook meteen met je neus op het compleet digitale display wordt gedrukt, en dat is ook wel nodig. In tegenstelling tot de Yamaha blinkt het display namelijk niet uit in duidelijkheid en dus is het wel zo gemakkelijk er met die spreekwoordelijke neus bovenop te zitten. Bij de Yamaha is - gelukkig - gekozen voor een traditionele cockpit zoals we 'm al kenden van de vorige R1's. Een analoge toerenteller in combinatie met een digitaal display, zoals het heden ten dage door bijna alle fabrikanten wordt gebruikt. Duidelijk, overzichtelijk én goed afleesbaar. Zonder meer een streling voor het oog, zeker 's avonds als het display prachtig blauw oplicht.

Volledig digitaal versus gecombineerd analoog-digitaal. Hebben de Japanners eindelijk ingezien dat digitale toerentellers niet werken, komen de Italianen er ineens mee op de proppen. Je zou je afvragen onder welke steen Ducati's Chef cockpitjes vandaan is gekomen.

Is eenvoud het sleutelwoord van Yamaha's display, dan zal Ducati's display een walhalla zijn voor computernerds. Niet alleen is alle denkbare informatie af te lezen, daarnaast is deze 'S' ook nog eens voorzien van een USB-stick mét bijbehorende software, waarmee de telemetrie van de fiets ook nog eens is uit te lezen. Handig als je even in discussie moet gaan met oom Agent. "Nee, écht waar kijk maar, ik reed écht niet hard..." Alleen moet je, wil je daarvan gebruik maken, niet - net zoals wij - vergeten in de boardcomputer annex laptopunit-display de optie 'Data recording' aan te zetten. Anders kom je niet veel verder dan de woorden NODATA, zoals wij zouden ervaren. Da's niet bepaald handig te noemen. Dus heren engineers bij Ducati, de volgende keer gewoon een simpele schakelaar op 't stuur, en niet via een lastig en onhandig menu eerst door 43 functies te moeten scrollen. Aan de andere kant; waar hebben we het over... dit had je nog niet eens echt lang geleden niet eens kunnen verzínnen.