Vergelijk: Allroads op hun paasbest

Geen witte kerst...

Voor het beste gereedschap bij dit soort omstandigheden heb je de keus uit meerdere opties; een groeiend aantal zelfs.  Wij pikken er vier tussenuit voor een ouderwets oerhollands onderonsje: Buell’s Ulysses, Triumph's Tiger, evergreen BMW GS en de nieuwste speler op de markt, Moto Guzzi’s Stelvio. Vooral deze laatste schept veel verwachting, dit is de eerste kans om uit te vinden hoe goed de Italiaan zich houdt in een gezelschap van gelijken. Ontwikkeld om een graantje mee te pikken van de verkoopcijfers in dit steeds populairder wordende segment, dan mag hij ook beter van goeden huize komen.
Het lijkt wel of veel mensen ineens het licht gezien hebben: de Allroad, als concept, is terrein aan het winnen. Niet voor niets staat de BMW GS al jaren eenzaam aan de top van de verkooplijsten, en na de supersports en nakeds lijken de Allroads nu serieus te scoren. En waarom ook niet, je hebt in principe alles wat je nodig hebt: een heleboel comfort, veel motor, ruim voldoende vermogen en je houdt het er erg, érg lang op uit. Hang er een koffer aan (en dat is voor de verandering eens niet lelijk) en je neemt zo je hele hebben en houden mee. GPSje, handkap, handvatverwarming, het maakt ‘m eigenlijk alleen maar af. En wees ook niet bang dat je ineens niet mee zou kunnen komen; menig supersporter is al eens schandelijk de oren gewassen door een allroadbestuurder die ermee overweg kan. Niks om je voor te schamen. Maar met de komst van een nieuw huis, vrouw, kindje en huisdier wordt het misschien tijd om wat verantwoorder motor te gaan rijden. Tenminste, uiterlijk. Want je weet na enkele proefritjes inmiddels donders goed dat je hiermee nieuwe paden betreedt…sommige nog veel ondeugender dan ooit tevoren.

Niet helemaal vreemd dus dat je daar als fabrikant aan mee wil doen, en er zijn er a vele geweest. Van de oer- BMW R80 G/S (toen nog met streep), via  Honda Transalp en Africa Twin, via Yamaha TDM (alhoewel dat toch net nog weer wat anders is) en Ténéré, Suzuki’s DR Big, Moto Guzzi Quota, Cagiva Elefant en Canyon, Aprilia Pegaso en Caponord, Varadero, V-Strom en KLV, KTM Adventure…het zijn er nogal wat. Pogingen iets allrounds neer te zetten wat zoveel mogelijk te allen tijde optimaal ingezet kan worden en dus ook liefst het állerbeste van álle werelden zou zijn. En dat houdt nogal wat in. Nemen we dit illustere viertal, dan valt op dat de term bij de fabrikanten in ieder geval nog vrij staat voor eigen interpretatie. Zelfs op een afstand zijn de verschillen tussen de Buell en de BMW legio, en bij de andere twee al haast niet minder. We zullen ieder dus zeker op zijn eigen kwaliteiten moeten beoordelen en niet (niet altijd in ieder geval) teveel moeten vallen over afwijkende zaken.

Wat ooit begon als een nieuwe manier om een puur Amerikaans tweecilinderblok in te zetten en tot dat moment ongekende mogelijkheden bood, is uitgegroeid tot een op zichzelf staand merk met meer dan voldoende Cojones als het op innovatie aankomt. Buell is lekker bezig. Zeker met de XB-serie zijn serieuze grenzen overschreden; alles vanuit de filosofie er een zo goed mogelijk rijdbaar geheel van te maken. Dus verdween de benzine in het frame en de olie in de achterbrug; dat scheelt alweer tweemaal een tank die je anders ook nog kwijt zou moeten. Enfin, we kennen het verhaal en Buell heeft zo op ongekende wijze een eigen gezicht gekregen. Niet vreemd dus dat de Ulysses op dezelfde voet doorgaat, zij het met wat aanpassingen: de motor staat duidelijk hoger op de poten, is voorzien van wat handige accessoires en moet nu ook op minder strakke wegen zijn mannetje staan. Koffers erop? Ook geen punt. Opstappen, starten, rijden. Net zo makkelijk bij paasweer als onder andere omstandigheden, al wil op de een of andere manier de voorzijde ons maar geen zeker gevoel geven; het blijft een beetje afvragen wat de motor nog wel, en wat niet meer hebben kan. En bij dit weer is dat best lastig van tijd tot tijd. Ach, we rijden op Pirelli Scorpion Sync en daarvan weten we uit eerdere ervaring dat juist dit soort omstandigheden ideaal zijn om te excelleren in een ongekende grip en vertrouwen. Kan dan ook meer hebben dan je denken zou, en ergens is dat ook wel een aardige gedachte. Evengoed gooi je een andere motor sneller achteloos op een oor. Maar dan nog; dit is een Buell en je zal het weten ook. Hou zachtjes je teen tegen de schakelpook en je voelt het blok scharnieren over een hobbel. Waar maak je dat nog meer mee?

Best vreemd is het dan ook dat de Tiger niet alleen net zoals de Buell op 17 inch bandjes staat, maar daarbij ook nog eens geschoeid is met Michelin Pilots. En niets ten nadele van deze band; ook dit is er een die onder bijzonder nare omstandigheden nog verbluffend goed werkt, maar het staat toch een eind van de allroadgedachte af. Niet om even snel een bospaadje mee te pikken dus, terwijl de rest van de motor daar van geen enkele kant een probleem mee zou hebben. Goed, de vering is wat dunnetjes, maar dat valt op te lossen. Gewicht is niet extreem naast zwaarlijvigen als Guzzi en BMW en vermógen, ein-de-loos. Driecilinder he, dan heb je dat. Blijft maar gaan. In de lagere versnellingen is een klein hobbeltje al genoeg om op het gas het voorwiel meterslang van de straat te houden. Wat dat betreft heeft de Tiger als vertegenwoordiger van het Britse eiland een naam hoog te houden. Maar ja; beeld je in: een Speed/Street triple voor slechte omstandigheden….dat moet wel een kanon zijn. Handvatverwarming, ABS op de bijzonder goede remmen, koffertje, áf.

Vier verschillende motoren met vier verschillende remsystemen. Meest opmerkelijk is het systeem van Buell, waarbij slechts één enkele aan de velgrand gemonteerde remschijf voldoende is voor serieus ankerwerk. Voordeel is tevens het lagere onafgeveerde gewicht, wat de motor wendbaarder maakt. Net als Triumph heeft ook Buell gekozen voor een 17" voorwiel, voor straatfietsen de normaalste gang van zaken, maar voor allroads erg ongebruikelijk. Daarnaast is bij beide fietsen gekozen voor gietwielen, in tegenstelling tot de - zoals het een allroad betaamd - spaakwielen die de BMW en Moto Guzzi sieren. Waarbij wél moet worden aangetekend dat de spaakwielen bij Guzzi standaard en bij BMW optioneel zijn.

Zowel Triumph als BMW hebben ABS uitvoeringen, waarbij bij de BMW het systeem uitschakelbaar is. Zeker onder alledaagse verkeers- en weersomstandigheden is ABS gewoon een must, het is ook jammer dat Buell en Moto Guzzi daar nog niet zoveel waarde aan hechten. Per slot van rekening is het domweg veiliger.