Test: Ducati Monster 696+

In schril contrast bevindt zich naast het moderne digitale display de ouderwetse handmatige choke die nodig is om leven in het koude luchtgekoelde blok te blazen. Eenmaal op de startknop gedrukt begint de hoge dubbele uitlaat met een aangename donkere roffel tegen je te praten. Wegrijdend verbaas ik me over hoe klein en licht de Monster aanvoelt. Niet gek ook met een drooggewicht van 161 kg. In combinatie met de sportieve ‘ver naar voren’ zit, het brede stuur en de soepele motor zorgt dit ervoor dat je je binnen 5 minuten helemaal thuis voelt op de Italiaan. Bijna helemaal thuis in ieder geval. Want hoewel de brede tank het ‘streetfighter gevoel’ samen met de sportieve zit accentueert doet de tank voor m’n gevoel ook iets af aan de wendbaarheid van de motor. Met mijn 1m84 vallen mijn benen net buiten de uitsparingen van de tank. Dit doet weinig af aan het comfort van de motor, maar je voelt tijdens het rijden wel de rand waar je knie tegenaan zit.

Als de temperatuurmeter is gestegen tot bedrijfstemperatuur draai ik het gashendel wat verder open om te voelen wat het blok in huis heeft. Onder de 6000 toeren heeft de Monster een gemoedelijk en voor een twin soepel karakter. Als je het gas te bruusk beroerd wordt je niet snel gestraft met een bokkende en tegenstribbelende motor. Wat opvalt is de (waarschijnlijke) milieudip tussen de 4 en 6000 toeren. De motor lijkt hier erg arm afgesteld wat niet alleen leidt tot weinig vermogen, maar wat er ook voor zorgt dat de motor een rommelige loop heeft. Erg jammer want éénmaal boven de 6000 toeren gaat de toepasselijk rode Monster als de brandweer. Van 6000 tot 9500 toeren, waar het shiftlight begint te knipperen, voelt de Ducati zich helemaal thuis. Dit zie je ook terug in de cijfers: het topvermogen van 80 pk wordt behaald bij 9000 tpm en het maximale koppel van 69 Nm bij 7750 tpm.  De motor loopt in deze regionen dan soepel en voelt krachtiger aan dan de opgegeven 80 pk. Krachtig genoeg voor een grote grijns, maar zonder je ooit te verrassen.

In sportief gezelschap van een R1, een ZX-9R en een opvallend Oranje RC8 wordt er via de snelweg koers gezet naar Duitsland. Het is laat in de middag, maar door de donkere wolken en de regen lijkt het al ver in de avond. Omdat dit niet het soort weer is waarin je vrijwillig langer op de motor wilt zitten dan nodig gaat het tempo al snel omhoog. Even ben ik bang om met het gas tegen de stuit, als een vlag in de rijwind m’n best te moeten doen om m’n bekuipte collega’s bij te houden. Maar niks is minder waar. De kleine Ducati heeft vermogen genoeg om zonder moeite een kruissnelheid van 150 km/h vast te houden. Gek genoeg heb ik ook weinig last van de wind. Zou het minuscule kuipruitje dan toch een functie hebben? Gezien het formaat houdt het ruitje misschien wat wind van je navel, maar meer kan het niet doen. Nee, het comfortabele gevoel is toch conto aan de uitgekiende zit op de Monster. Bovenlichaam naar voren, voeten op de sportief geplaatste voetsteunen dwingen je in een actieve, maar niet oncomfortabele houding. Wel moet ik mijn benen flink tegen de tank aandrukken. Omdat mijn knieën net buiten de uitsparingen in de tank vallen heeft de wind hier af en toe vat op. Op de snelweg met serieuze snelheden kan ik het goed volhouden. En dat is maar goed ook, want buiten de motor is het vooral de rest van de wereld die oncomfortabel aanvoelt. Het is gelukkig niet al te koud, maar de onuitputtelijke bak water die over ons wordt uitgestort maakt de rit vooral een gure ervaring. Is het nog hondenweer in Nederland, éénmaal de Duitse grens over is het gewoon richtig scheiße. De reis of de bestemming? Gezien het aanwezige koude bier op de bestemming en het huidige koude water in m’n nek weet ik ’t wel.