Zoeken

Superbikes: het oordeel van..

Pagina 6

1 maart 2008
Inhoudsopgave
Superbikes: het oordeel van..
Pagina 2
Pagina 3
Pagina 4
Pagina 5
Pagina 6

Ed Smits

Het heeft behoorlijk wat voeten in aarde gehad, maar uiteindelijk zijn we er toch in geslaagd als eerste magazine in de Benelux de grote superbike vergelijkingstest te organiseren. We willen je alle telefoongesprekken die hieraan vooraf gingen besparen, maar tot de laatste dag was onduidelijk of het allemaal zou lukken. Ter illustratie: Yamaha had slechts één R1, en die moest met nog 7 dagen te gaan volledig worden ingereden, de ZX-10R was al wél ingereden maar werd pas twee dagen voor vertrek afgeleverd bij de importeur en de 1098S moest stantepede nog zijn eerste servicebeurt krijgen, of we even wilden wachten…

Nadat in 2004 het werkterrein voor onze superbike vergelijkingstest de Italiaanse Dolimieten betrof was de keuze dit jaar op het Spaanse binnenland gevallen, een land met circuits en prachtige stuurwegen in overvloed. Het was indrukwekkend hoe vriendelijk alle vijf de modellen zich lieten rijden. Je zou verwachten dat Pk monsters van dit caliber zich niet als een kat zonder handschoenen laten aanpakken, maar dat bleek verre van waar. Dát alleen al geeft aan hoezeer de Superbikes anno 2008 zijn geëvolueerd. Maar goed, uiteindelijk moest er gejureerd worden voor een persoonlijke top vijf:



Nummer 1
Onomstotelijk de Ducati 1098S. Met ruim 23.000 Euro de duurste motor van dit gezelschap, maar elke Euro dik en dubbel waard. Niet alleen een staaltje Italiaans design, tot in het kleinste detail is goed nagedacht over deze fiets. Zelfs het opbergvak in het kontje is prachtig mooi afgewerkt (en ruim bemeten). Compromisloos tot op het bot, hetgeen zich op het circuit laat uitbetalen. Onvoorstelbaar, niet eerder met zoveel rijgemak zo ontzettend hard gereden. Ik bedoel maar: als je bij een eerste kennismaking op een kletsnat circuit zelfs de nodige ONK jongens achter je weet te laten dan doe je iets goed. Eenmaal gestoeid met deze fiets op het circuit zijn hem alle ongemakken op straat, zoals de krappe stuuruitslag, het nukkige karakter bij koud en regenachtig weer, de te kleine benzinetank en de onbereikbare zijstandaard ‘m al snel vergeven. En al had je nog niet op het circuit gereden: als iets er zó geil uitziet als deze 1098S…

Nummer 2:
Na lang twijfelen is dit toch de Honda CBR1000RR geworden. Als er één motor is waarbij de uitspraak ‘van flop naar top’ van toepassing is, dan is dat deze Fireblade. Vanaf de eerste meters die we op straat aflegden was ik onder de indruk: bye bye Frans Bauer, hello Motorhead. Op papier het minste vermogen, maar met een indrukwekkend koppel dat de rest telkens weer het nakijken gaf. Zeer goede zithouding, ontzettend krachtig motorblok (120 km/u, 3e versnelling, gas en met de mooiste wheelie knalt de fiets richting horizon). Dat de fiets uiteindelijk toch genoegen moet nemen met een derde plaats komt door de tegenvallende resultaten op het circuit, waar we er niet in slaagden de fiets goed in balans te krijgen en gebrek aan grip maakte dat we niet het uiterste uit deze Fireblade konden halen. En, niet te vergeten, zijn looks, want het is en blijft een lelijk ding.

Nummer 3
Op afstand van de Duc, maar nipt achter nummer twee plaats ik toch de groene armada. Ook deze fiets is net als de Ducati behoorlijk met het accent op het circuit ontworpen. Over het ontwerp valt te discussiëren, maar monteer andere blinkers en een andere uitlaat en je hebt meteen een andere fiets. Op straat leek de motor (en met name de vermogensafgifte) in de verste verte niet op de fiets die ik op Qatar had gereden, maar eenmaal op het circuit van Albacete wist ik meteen weer waarom ik zo ontzettend veel plezier met die fiets daar had gehad. Gezegend met een zeer stabiel rijwielgedeelte dat echter wél z’n kop wil schudden, hoewel dit niet verontrustend was. Stabiel bij aanremmen, op de millimeter over het asfalt te sturen én een sublieme tractie bij uitaccelereren. Graag een vermogensafgifte als de Honda en we hebben een winnaar.

Nummer 4:
Ondanks dat de Suzuki GSX-R1000 mij in positieve zin wist te verrassen moet deze Akrapovic uitvoering genoegen nemen met een plaats nét buiten de top 3. Indrukwekkend was het krachtige motorblok dat nog steeds niet onder doet voor de rest (met uitzondering van die vermaledijde Honda dan), maar de fiets is voelbaar zwaarder dan de rest en dat merk je zeker op straat. Als op rails, maar wel met de nodige handkracht, in tegenstelling tot zijn voorganger. Ook op het circuit wist de Soes absoluut zijn mannetje te staan, met dank aan Barry Veneman die een perfecte set-up voor dit circuit had gevonden. Dat hij toch genoegen moet nemen met deze vierde plaats wordt voornamelijk ingegeven door de beduidend ‘toeristischere’ rijkwaliteiten en het plompe uiterlijk: een superbike is om mee te knallen en niet om boodschappen bij Appie Heijn te doen.

Nummer 5:
Nog meer dan de Suzuki doet de vijfde plek de Yamaha geen eer aan. Eigenlijk verdient de fiets veel beter dan een roemloze laatste plek, maar er kan slechts één fiets de beste zijn. Gezegend met een exotisch en ‘ready to race’ uiterlijk laat de YZF R1 onmiskenbaar weten slechts voor één doel te zijn gemaakt: de beste op het circuit zijn. Probleem van de R1 is echter dat, om de beste op het circuit te kunnen zijn, je zelf ook van goede huize zult moeten komen. Hard rijden kan maar op één manier: the hard way. Halfbakken rijgedrag wordt meedogenloos afgestraft en dáár zit ‘m precies de kneep. Rijd hard met de R1 en hij eet uit je hand, ga prutsen en hij stuurt je genadeloos naar huis: “ga jij thuis maar eerst flink oefenen”.

Straat Top 5
1: Honda Fireblade
2: Suzuki GSX-R 1000
3: Kawasaki ZX-10 R
4: Yamaha YZF R1
5: Ducati 1098 S
 

Circuit top 5:
1: Ducati 1098 S
2: Kawasaki ZX-10R
3: Suzuki GSX-R 1000
4: Yamaha YZF R1
5; Honda Fireblade