Ducati GT1000 vs. Moto Morini 9,5

Een klassieke vormgeving...

Dat het juist de Europese fabrieken waren die zich met classic of retro motorfietsen bezig gingen houden is in feite nog geeneens zo vreemd. Immers, trend of niet, het blijven modellen voor een nichemarkt en juist dáár kunnen kleine fabrikanten uitstekend in acteren. Daar hoeven namelijk geen massaproducties te worden gedraaid. In 2000 zette Ducati de trend met de MH900e, een moderne retrofiets op basis van de legendarische Mike Hailwood racer die de fabriek in 1978 van de ondergang redde. De motor, die slechts in een gelimiteerde oplage werd geproduceerd, werd met dusdanig enthousiasme ontvangen dat de fabriek al snel besloot een compleet nieuwe lijn van classic motorfietsen op te gaan zetten, die op de Tokyo Motorshow in 2003 voor het eerst aan het publiek werden getoond. Twee jaar geleden bracht Ducati als eerste de Sport1000 en de daarvan afgeleide Paul Smart Replica in productie, en afgelopen jaar werd de lijn gecompleteerd met de GT1000, die van deze drie fietsen nog het hoogste ´back to basic´ gehalte heeft.

Bij Moto Morini was de weg naar de 9.5 een compleet andere. Het merk, dat pas begin deze eeuw een nieuw leven werd ingeblazen, had met de Corsaro1200 een schot in de roos geschoten en was naarstig op zoek naar aanvulling van de modellenlijn. Dat daarbij zoveel mogelijk onderdelen van die Corsaro zouden moeten worden gebruikt stond als een paal boven water; ontwikkelingskosten drukken een zware stempel op de kosten van een motorfiets, en de eveneens in Bologna gevestigde fabriek wilde absoluut een motor op de markt zetten die goedkoper zou zijn dan die Corsaro. Met de 9.5 maakt Moto Morini een enorme knipoog naar de legendarische 3.5 die in 1973 op de markt werd gezet en destijds van grote waarde was voor de kleine Italiaanse fabriek. Toch is nog maar weinig van dat model terug te vinden in de 9.5, die qua vormgeving dan ook geen enkele link met het verleden lijkt te hebben.

Dit in tegenstelling tot de Ducati GT1000, die zo uit een motormuseum lijkt te zijn weggereden en meer is dan alleen een knipoog naar het verleden. In 1971 was de GT 750 een motor voor dagelijks gebruik. De GT combineerde een sportief karakter met toereigenschappen en een goed uitgebalanceerd Italiaans uiterlijk. Met zijn duozadel en enkele koplamp was het een essentiële motorfiets, een allerdaagse motorfiets, maar met een voor die tijd ongekende schoonheid. Het L-twin motorblok was geheel in het zicht geplaatst om met zijn elegante lijnen te kunnen pronken. Dubbele chromen uitlaatdempers accentueerden het aantrekkelijke lijnenspel van de motorfiets.

Ondanks de klassiek vormgegeven tank, het 'normale' zadel en de spaakwielen die de 9.5 de motor absoluut een hoog klassiek gehalte meegeven kan de motor op nostalgisch vlak niet tippen aan dat andere product uit Bologna. Daarvoor heeft de Morini qua ontwerp te veel moderne invloeden. Of, anders gezegd: bij de GT1000 lijkt het alsof de ontwerpers de tekeningen van die 71´er letterlijk hebben gekopiëerd, terwijl bij Morini de ontwerpen van de 73´er 3.5 werden overgoten met een moderne 21e eeuwse saus. Maar dat beide fabrieken, ondanks de eigen manier van invullen, veel waarde hechten aan een klassieke uitstraling is iets dat als een paal boven water staat. Zelfs voor wat betreft de banden gingen beide fabrieken zover om te kiezen voor een type met een klassieke uitstraling. Bij Moto Morini deed men een beroep op Pirelli, bij Ducati ging de keuze uit naar Michelin voor levering van de klassieke band die bij Pirelli onder de naam Phantom en bij Michelin onder de naam Classic op de markt was gezet. Banden volgens hedendaagse normen, maar met een klassiek afwaterprofiel.

Bij Ducati ging men nog een stap verder door de motor van klassieke tellers te voorzien in een matzwarte behuizing met - hoe jaren ´70 - een mooi chromen randje. Het enige moderne waar de GT1000 in eerste oogopslag op te betrappen is, zijn de twee kleine digitale displays die in beide tellers zijn verwerkt en waar informatie als kilometerteller, tripmeter, klokje en olietemperatuur zijn terug te vinden. Bij Moto Morini deed men geeneens een poging om een klassiek aandoende tellerpartij te monteren; de unit werd regelrecht overgenomen van de Corsaro 1200 en is enkel in detail anders. Voordeel van deze digitale techniek is wel dat een waslijst aan informatie voor de rijder beschikbaar is: koelvloeistoftemperatuur, buitentemperatuur, een klokje, versnellingsindicator, een dubbele tripmeter, gemiddelde snelheid, gereden hoogste snelheid en het gereden aantal rijuren. En het scheelt weer een paar losse ontwikkel-euro's.