Zoeken

Multitest: Toersport

Pagina 8

16 juni 2006
Inhoudsopgave
Multitest: Toersport
Pagina 2
Pagina 3
Pagina 4
Pagina 5
Pagina 6
Pagina 7
Pagina 8
Pagina 9

De mening van...

Robert-Jan Dijkman
Het is zoals een ooit groots cabaretier eens zei: "Ik hou van dikke paarden, dunne paarden, grote paarden, kleine paarden, maar ook van zwarte paarden met een witte punt op hun kop! Ja, daar hou ik van." En dat is waarin ik deze moderne toerbuffels mee ga vergelijken en op één staat de Fazer van Yamaha. Het strijdros van een ridder, hoog edel hard als een rots. Ook in het uiterlijk, machtige voorpoten volledig instelbaar, een hard zadel, goed om op te schuiven in "de strijd" en hard genoeg voor de comfortabele lange ritten. Een alleskunner wachtend op jou, elk commando is goed om de concurentie te verpletteren. Hij heeft alles mee, een goed stijf frame, goede banden om alles in goede banen te leiden en verder heeft hij alle leuke dingen van de R1 meegekregen, zoals de remmen. Een beetje agressief met de sporen maar met een helder hoofd goed onder controle te houden.

Op twee staat de CBF van Honda, de all rounder, het shetland pony"tje, laag bij de grond zodat je niet supersnel de bocht om kan omdat je anders alles aan de grond rijdt, maar sterk genoeg om je overal doorheen te trekken met een machtig koppel zodat je het schakelen eigenlijk verleert op de lange ritten. Net zoals de Shetlander misschien niet het mooiste paard maar wel trouw en goed, met een "stamboom" waar je u tegen zegt. Niet het beste zadel maar wel gewoon goed en ABS om de veiligheid te verhogen. Alles is aanwezig op een goede manier maar zoals alles in zijn stamlijn zonder de echte edge...

En de Bandit op drie, de oudgediende zoals het strijdros van Du Guesclin sterk ervaren en dapper genoeg om zijn kolos van een baas overal heen te brengen. Niet de mooiste, zeker niet de snelste maar wel gewoon goed in alles. Stiekum wachtend om vervangen te worden door het cadeau van de koning, maar zich niet zomaar gewonnen geven, onderwijl alles uit de kast van zijn good old carbs halend. Alles honderd procent in orde maar absoluut niet op de sportieve leest geschoeid.

Arco van Akkeren
Moet ik één van deze drie motoren nou als winnaar gaan uitroepen? Drie motoren in een zelfde segment maar toch onderling zo verschillend met ieder zijn positieve en negatieve aspecten. Een mening over iets hebben is natuurlijk zo subjectief als wat en heeft alles te maken met je eigen smaak of zienswijze. Neem laatst het Eurovisie songfestival. Had iemand ooit verwacht dat een band als Lordi zou winnen? Nee, natuurlijk niet! Maar ze wonnen wel omdat "men" meende dat het goed was. Speelden ze het beste lied, zongen ze het mooist of hadden ze de beste act?

Als ik dit zou betrekken op de drie geteste motoren en ik begin bij de Honda dan heeft die misschien wel de beste act. Een cliché misschien, maar neem plaats op een Honda, ga er mee rijden en je weet direct: dit is goed, hier is over nagedacht. Alles zit waar het hoort te zitten, funcioneert zoals het hoort te functioneren en het rijdt zoals het hoort te rijden. In eerste instantie geen wanklank. Of toch? Ja, natuurlijk, er is altijd wel iets te mekkeren. De zithouding is truttig (maar wel heel lang vol te houden), de zachte vering breekt je op als je wat door rijdt, de snelheidsmeter is niet makkelijk af te lezen (getallen staan aan de binnenkant) en de voetsteunen zitten in de weg als je wat flitsender wilt sturen. En dat is jammer want sturen doet hij prima! Lekker op rotondes aan rijden en vanuit de heupen die "verkeerdoceerpunten" ronden. Oh wat gaat dat makkelijk en soepel. Het uit de Fireblade stammende blok is behoorlijk teruggetuned, zeg maar afgeknepen, ten behoeve van een sterk middengebied. Dat is gelukt, maar van mij hadden ze een paar paarden extra mogen laten zitten want nu is de koek wel erg snel op.

De Suzuki speelt het beste lied en misschien komt dat wel door de carburateurs. Wat een souplesse heeft deze machine! Niet zo gek dat een vijfbak genoeg is. Het blok is natuurlijk een oude bekende en door en door betrouwbaar. Dat geldt in principe voor de hele fiets waardoor het geheel erg vertrouwd over komt. Hij heeft niet het modernste uiterlijk maar ik kan er mee leven. Vooral de update met het nieuwe kuipje en deze kleurstelling doet het goed. Jammer is dan weer dat bijvoorbeeld de voorkant (lees: voorvork) geen update heeft gehad. Als het wat sneller gaat kan de voorkant (samen met de remmen) het niet bijhouden en dat, in combinatie met de gemonteerde banden, schept geen vertrouwen, zeker niet als het nat is. Als hij van mij zou zijn gingen er andere veren in en andere banden om, dat zou helpen de zaak in balans te houden. Verder ben ik positief over de bandiet, zit goed, rijdt goed. Vooraf was ik sceptisch. Zo"n oud beestje, zal wel niet zoveel voorstellen. Maar dat pakte anders uit. Na een aantal malen wisselen stapte ik graag op de Soes en gaandeweg ging ik hem stiekum nog mooi vinden ook.

En dan de Yamaha. Wat een beest, wat een vermogen, wat een huil uit die (naar mijn mening) fraaie uitlaat. De Fazer zingt écht het mooist! Hij heeft de sportiefste zithouding, stoer en actief. En zo moet je hem ook rijden. Is hij dan geschikt voor alledag? Ja hoor, tenzij je zwakke knieën hebt. Hij is zo heerlijk wendbaar, zo flitsend, zo stabiel, je blijft er op rijden. Niet zo gek natuurlijk met een R1 frame (en blok). Dat het verbruik (wat) hoger ligt dan bij de andere twee doet daar niets aan af, fun mag een prijs hebben en ik heb nog nooit motorrijders horen klagen dat hun machine teveel verbruikt. En fun heb je op de Fazer, behalve als je er een circuitdag mee zou willen doen. Het kan exemplarisch zijn maar de aan/uit gasreactie is niet van deze wereld en erg jammer. Op de openbare weg merk je daar trouwens niets van.

Maar om nou een winnaar aan te wijzen? Dat blijft toch een kwestie van smaak, je eigen mening zeg maar. Als geld geen rol speelt (maar dat doet het altijd) zou mijn eerste keus de Yamaha Fazer zijn. Een heerlijke machine met een mooi, modern, uiterlijk met goede vering, remmen en uitstekende stuureigenschappen. En die huil als je de toerenteller richting rood jaagt! Tweede keus zou de Suzuki Bandit worden. Een beetje oud, maar wel lekker. Heerlijk soepel blok en met wat kleine aanpassingen aan vering en banden een prima motor. De Honda CBF1000 blijft dan als derde keus over. Geen slechte motor, zeker niet. Maar hij is mij teveel alledaags, te gewoon. Voor dat doel, elke dag motor rijden, is hij dan weer wel prima geschikt. En Lordi? Ik vond het schitterend, maar dat is mijn mening.

Edwin Loos
Het is wel vaker lastig om een top drie samen te stellen, maar in dit geval al helemaal. Vraag me op een later tijdstip en het kan maar zo zijn dat de volgorde weer veranderd is. Het is maar net waar de nadruk op wordt gelegd, wat de punten zijn waar op beoordeeld wordt. Blijven we in de sfeer van gerechten, dan is er toch al weinig dat ik niet lust en er is veel dat ik lekker vind. Niet voor niks dat ik vaak in een restaurant met een grote kaart moeite heb om een menu samen te stellen.

De eerste keus zal dan waarschijnlijk toch de Bandit worden. Een echte all purpose motorfiets met een zeer aantrekkelijk prijskaartje. Zeker niet de beste van de drie op meerdere vlakken, maar wel degene die bijna voor alles te gebruiken - het all purpose use waar alledrie de fabrikanten zich ook op richten - met daarbij ook nog de nodige beleving. Waar de kracht van het blok onder in de toeren zeker een debet van is. De remmen zouden bij sportief gebruik zeker beter mogen en ook de combinatie van vering en banden heeft het dan wat moeilijker. De banden zou ik toch waarschijnlijk al wat sneller wisselen, vooral door het gedrag in halfnatte omstandigheden.

Voor de tweede plek is het al helemaal stuivertje wisselen, waar de Honda CBF1000 momenteel zich op bevindt. Vergelijkbaar met de Bandit wat betreft het multifunctionele gebruik. Door het gemak waarmee gereden wordt ontbreekt het voor mijzelf net aan de beleving, vooral als er iets sportiever gereden wordt. Wat voor mij wel weer bij de Bandit aanwezig was. Terwijl anderzijds het relaxte karakter wel weer past bij het soort motorfiets. Het comfort van de vering bij oneffenheden was een stuk minder en lekker zitten deed ik op dat soort momenten niet. Ook het doorzitten zorgde dat ik soms blij was als we weer van motor wisselden. Nu heeft de Honda wel de meeste instelmogelijkheden op het gebied van ergonomie dus misschien dat dit vervalt als alles op mijn voorkeur ingesteld wordt. Maar ja, in de testperiode ontbrak het aan de tijd om dat te proberen. Ook de prijs voor de CBF maakt het toch een zeer aantrekkelijke motor.

En dan blijft voor de Fazer de derde plek over. Eigenlijk vreemd want op veel punten was dit toch de beste motor: de remmen, vering, ergonomie, wegligging en sportieve karakter. Niet alleen met de prestaties voert de Fazer de boventoon, ook met de aanschafprijs. Of dit in verhouding staat met elkaar is iets dat persoonlijk is, maar voor mij is het verschil tamelijk hoog. Met de lijn doortrekken van het all purpose use, scoort de Fazer minder in vergelijking met de andere twee. Vooral omdat de Fazer toch om wat meer toeren vraagt en actievere rijstijl. Minder 'gemakkelijk' om relaxed te rijden en daarbij een zeer gevoelige gasrespons. Met de motorfietsen in deze categorie verwacht ik een lager verbruik dan dat de Fazer heeft. Maar als ik morgen weer zin heb in een ander gerecht - iets pittiger - dan staat de Fazer bovenaan.