Test: Triumph Sprint ST

Gentlemen"s Agreement

Wat heeft Triumph het toch ontzettend makkelijk. Nog zelfs zonder ook maar één model te noemen (en daarmee bedoel ik in dit geval élk model), heeft de naam alleen al een bepaald effect. Net als BMW trouwens, en Ducati voor de goede orde. Je weet gewoon van te voren al waar je mee te maken krijgt. Bij Triumph ligt het Britse stempel er zo dik bovenop… en dan mag het 'slechts ' de wederopstanding zijn van het merk dat de legende gemaakt heeft, dan mag het zelfs de enige resterende Britse fabriek zijn, gedane zaken nemen geen keer. Ooit, in een grijs verleden, was Engeland Motorland numero uno. En de motoren uit dat befaamde land per definitie dus de top. Tenminste, voor motoren met 'die stijl' en 'dat sfeertje'. Duitse motoren uit die tijd hebben de naam gemaakt die BMW nog altijd hoog houdt (ondanks uitstapjes naar C1 waar weinigen nog van horen willen,

of een niet-geheel-vlekkeloze eerste K1200 serie) en Italiaanse motoren… ach, dat weten we allemaal. Toegegeven, het imago wat Triumph nu heeft wordt weliswaar geholpen door uitgekiende marketing en uiteraard styling van de producten zelve, desondanks hangt nog altijd een zweem van ‘ruige mannenmotoren' over het merk. Terecht, want dat is exact dat wat van de lijn af rolt. Echter, en dat kan Britten niet ontkend worden, alles met een zekere oerklasse (uit Victoriaanse dagen wellicht) die verzekert dat het nooit té baldadig wordt. Een Triumph zal niet gauw zijn gezicht verliezen, dat is beneden peil. Bolhoed op, paraplu in de hand, dát is de manier. Dat een dergelijke benadering niet betekent dat er dan maar helemáál niks 'speels' van het grote eiland komt, bewijzen zowel de Speed Triple als de Speed Four, om maar wat te noemen. Echter, nog altijd staat op deze motoren groot 'Triumph' op de tank en als gevolg daarvan blijven ze een bepaalde klasse behouden. Stijlvol ondeugend, als het ware.

Tekst: Vincent Burger
Foto"s: Vincent Burger/ Robert-Jan Dijkman