Test: Suzuki Burgman 400

"Hé Capi, wil jij een scooter testen?" klonk het op een redactievergadering. Wat een vraag. Natuurlijk wil ik dat niet. Tenslotte heten we Motorfreaks en geen Scooterfreaks. Ik heb gebeden, gesmeekt, maar uiteindelijk moest ik buigen voor de moordende psychologische druk van een stel complot-figuren die allemaal, niemand uitgezonderd, een valse grijns op het gezicht had. Een meerderheid van stemmen deed de rest. Stomme democratie.

Met lood in de schoenen ging ik richting NIMAG, de welbekende importeur van Suzuki en stapte op de nieuwste Burgman 400 motorscooter. De riante ruimte onder het zadel - gewoonlijk genoeg voor minstens twee helmen en een paar flinke boodschappentassen - was dit keer gevuld met vooroordelen.

Vertrouwd en toch niet
Een fervent motorrijder die voor het eerst op een motorscooter stapt ziet in eerste instantie niets vreemds. Alles lijkt op de juiste plaats te zitten, het dashboard wijkt op geen enkel punt af van een "echte" motor en zelfs met je ogen dicht kun je alle knopjes en schakelaars moeiteloos vinden. Maar dat is slechts schijn. Zo kent de Burgman geen versnelllingen. De linkerhandel op het stuur zit daar niet om te ontkoppelen, maar om te remmen. Met de voorschijf én de achterschijf om precies te zijn. De rechter handel bedient alleen de voorste remschijf. En daar zit "m de kneep, zeker bij de eerste kilometers die je op de Burgman 400 aflegt. Het procedé van ontkoppelen en schakelen zit er bij een motorrijder zodanig ingeramd dat je, ondanks alle voorzorgen en constant geprevel "Denk er aan, het is een rem", geheid een paar keer de fout in gaat

Wagenziek
Een paar kilometer op de snelweg brengen verlichting en wat meer vertrouwen, maar het rijden voelt vreemd aan, een beetje zweverig. Het lijkt wel wat op wagenziekte, maar dan anders. Ik probeer de oorzaak te achterhalen, maar kan weinig meer bedenken dan dat ik het contact met het rijwielgedeelte grotendeels kwijt ben. Geen tank tussen mijn benen, geen voetstepjes, niks. Het voelt bijna alsof je de passagier bent en niet de bestuurder. Waar ben ik aan begonnen?

Beentjes gestrekt
De eerste dagen blijft het een beetje zoeken naar de juiste houding. Het gevoel dat je voeten bij voorkeur ergens onder je kont dienen te bivakkeren ebt maar heel langzaam weg. Pas op dag drie strek ik mijn benen en stel me voor dat ik in een auto zit. Het werkt. Voor deze luie en relaxte zithouding is een motorscooter duidelijk ontworpen. Langzamerhand begint ik de vage signalen van het rijwielgedeelte op de juiste manier te interpreteren. Back in control!

Tekst & foto's: Hans van Rijsse