Eerste test: Honda CBR600RR 2005

Slippery when wet

Christophe Baillieu van Honda Europa weet het mooi te brengen, tijdens de persconferentie. Fun was the main aspect our engineers had in mind by creating the new CBR600RR. Fun to race, fun on the road. En wij zouden het allemaal gaan ervaren. Tenminste, dat was de bedoeling, ware het niet dat Pluvius daar heel anders over dacht. Heb ik weer: vertrokken vanuit een koud, mistig en vochtig Nederland om te arriveren in een klets, maar dan ook kletsnat Portugal. Korte broek en regenkleding zijn dan ook precies op de plaatsen waar ik ze niet wil hebben: dSlippery when wet Het circuit de Estoril, dat onderdeel uitmaakt van het GrandPrix circus dat MotoGP heet, is gelegen aan de Portugese kust. Het heeft een lengte van 4182 meter, met een recht stuk van 986 meter lang. Bij droog weer een mooie, technische baan, bij nat weer een drama. Van glad tot superglad, waarbij die laatste spots door de technici van Honda op bovenstaande kaart waren aangegeven.e korte broek in mijn reistas en de regenkleding thuis in Nederland.

Crashpercentage boven de 50%
Alsof het allemaal niet erg genoeg is, vertelt Christophe dat het tijdens de eerste drie testdagen alleen maar heeft geregend en dat de baan dan een ietsiepietsie glad is. Wat heet glad, van de pak "m beet 20 motoren die Honda voor deze test heeft overgevlogen vanuit Japan zijn er al 11 gecrashed en niet door de minste testers. Het feit dat Naill McKenzie (ex BSB kampioen red.) notabene op het rechte stuk een CBR wist af te schrijven maakt me niet erg vrolijk. Als dit Honda"s gedachte van Fun is... Het enige wat ons rest is bidden en de weergoden verzoeken ons toch maar goed gezind te willen zijn. Bij het eerste ochtendgloren lijken mijn gebeden te zijn genegeerd. Ok, het is droog, maar daar is ook alles mee gezegd. De baan is klets, maar dan ook kletsnat en Christophe doet er tijdens de breefing nog een schepje bovenop. Be very Careful, the track is very slippery.

Overmoedig
Wat heet slippery! Zodra ik vanuit de pitstraat de baan op rijd komt de penetrante geur van diesel me al tegemoet. Zelfs het Thialf stadion bied meer grip dan wat ik op deze baan ervaar. Dit heeft niets meer met Big Fun te maken, dit lijkt meer op een aflevering van Survival of the fittest. Drie ronden later ben ik de "geen grip" gewenningsfase gepasseerd en wordt iets té overmoedig, wat meteen wordt afgestraft. Bij het aanremmen van de eerste van twee rechterknikken voor de scherpe chicane blokkeert het voorwiel en slaat het stuur dubbel, maar nog voordat ik dan denken "O kut, dit wordt crashen" hervindt het voorwiel zijn grip en weet ik de schade te beperken tot schoon ondergoed.

 De balans opmaken
Na een eerste sessie op de CBR600RR is het tijd om de balans op te maken. Wat kunnen we nu in hemelsnaam zeggen over deze motor, behalve dat hij goed glijdt en stevige carterdeksels heeft? Om te beginnen de zithouding: hij voelt heel erg compact aan, als ik voor het eerst op de motor plaatsneem heb ik eerder het idee op een 400cc te zitten, zo compact. Sterker nog, voor het eerst heb ik het idee dat mij wel eens een klein buikje in de weg zou kunnen zitten. En geloof mij, dat doet je ego geen goed. De motor reageert vlot op het gas, maar niet perfect. Tenminste, tijdens het warmdraaien verslikt de motor zich een paar keer. Vreemd, zoiets zou je niet meer verwachten op een injectiefiets. Gelukkig blijft het daar bij en kunnen we de injectie verder niet meer op fouten betrappen. Had het vorige model de reputatie van een nogal erm... nukkige injectie; zeker in deze erbarmelijke omstandigheden is het opvallend hoe soepel deze Honda rijdt. En niet alleen qua motorkarakteristiek, maar zeker ook qua balans en voorpartij. Want zeg nou eerlijk, bij hoeveel motoren wordt een blokkerend én dwarsstaand voorwiel je vergeven? Ik ken er nu maar één.