Test: Vincent Lightning

Daarna ging de motor in diepe winterslaap in een schuur ergens in Sydney terwijl Jack Ehret een nieuw leven leidde als nachtclubeigenaar in de Filippijnen, totdat het in 1999 te koop werd gezet, niet lang voordat Ehret onverwacht overleed op 7 juli 2001 op de leeftijd van 78 jaar. De nieuwe eigenaar werd Franc Trento, eigenaar van het in Melbourne gebaseerde Eurobrit Motorbikes en bekend Vincent enthousiasteling. Franc Trento wist direct dat de motor niet zou worden gerestaureerd, maar gewoon in exact de staat zou blijven als hij ‘m in kocht. De motor was wel teruggebracht naar de originele specificatie met 21 inch voorwiel en 20 inch achterwiel, met een heel zeldzame trommelrem aan de voorzijde en een dubbelzijdige achterkant voor zijspangebruik. En in plaats van te worden weggezet als museumstuk zou de Lightning regelmatig opduiken bij shows en Black Lightningevenementen, inclusief actieve deelname aan circuitevenementen als de Broadford Bike Bonanza in 2009 en 2010. In 2014 verkocht Trento de motor aan Franse verzamelaar Nicolas Dourassoff die ‘m terugbracht naar Frankrijk, waar lokale expert Patrick Godet de motor onder handen nam.

Inn z’n totale 66-jarige bestaan had de Black Lightning F10/AB/1C/7305 met framenummer RC 9205 op dat moment 8587 kilometer  bij elkaar gereden (de teller met kilometeraanduiding was gemonteerd bij de bouw) en bijna elke meter was gereden op jacht naar glorie. En voor zover eigenaar Nicolas Dourassoff er iets over te zeggen had, was 7305 nog niet helemaal klaar voor z’n pensioen in een museum…. Dus vroeg hij mij om er mee te rijden.

Om een motor als de Ehret Vincent te mogen en kunnen rijden is zo’n enorme eer en absoluut een daad van enorm veel vertrouwen. Mijn twintig rondjes gebeurden op Circuit Carole vlakbij Parijs. Een klein circuitje, waar ik de gepokte en gemazelde machine maar nog prachtig lopende motor mocht rijden. Tegelijkertijd had Patrick Godet een andere motor meegenomen, een 100 procent authentieke Black Lightning replica, voor een klant genaamd Peter Fox. Peter had er intussen al zo’n 1500 kilometer op zitten en zei dat het ‘enorm leuk en ontzettend indrukwekkend is, als je ‘m eenmaal op toeren krijgt voelt het alsof je aan een bungykoord voortgetrokken wordt’.

Dat is inderdaad een beetje het gevoel dat je krijgt als je op de Ehret Vincent rijdt zodra je de toerenteller ziet klimmen naar zo’n 3800 toeren, waarna het bungytouw wordt losgelaten en je wordt afgeschoten naar destijds ondenkbare snelheden. Daaronder gebeurt er heel weinig, dus je zult je best moeten doen en de motor aanmoedigen met een klein beetje –opvallend licht bedienbare- koppeling. Snel daarna zie je 6000 toeren in bereik komen, waarop je met een tik omlaag met de
Waarom als fonkelnieuw renoveren, als 't er zó uitziet?

70 pk uit een twin met een compressieverhouding van 13:1... in 1951.

Meer heb je niet nodig, toch? rechtervoet de volgende versnelling inschakelt. Er is zoveel koppel, zelfs voor moderne maatstaven, dat de Vincent gewoon vooruit schiet als je weer terug op het gas kunt.

Bij de werkzaamheden de motor weer fris en werkend te krijgen, heeft Godet er alles aan gedaan niks van de ouderdomsrimpels te beschadigen. “Toen Nicolas eenmaal besloten had de motor in de staat te laten waarin deze was – volgens mij 1000 procent de juiste beslissing- wilde ik er ook écht voor zorgen dat alles wat ik deed niet of nauwelijks zichtbaar zou zijn”, zegt hij. “Aaar om het ook een veilig rijdbare machine te maken was echt een enórme klus. Na zoveel tijd waren veel onderdelen flink versleten en de krukas was op een heel aparte manier gerepareerd. We hebben de motor tot op het laatste boutje gestript en herbouwd met originele delen of exacte kopieën, gemaakt volgens de fabriekstekeningen. Maar alles zit aan de binnenkant waar je het niet kunt zien. Dus bijvoorbeeld: hoewel alle kabels en leidingen er oud uit zien, zijn ze vanbinnen nagelnieuw zodat ze soepel werken. We hebben de motor ook weer teruggebouwd naar gewone benzine in plaats van methanol, voor het gemak en omdat moderne brandstof een stuk beter is dan wat er toen beschikbaar was”.

De carterdelen zijn origineel, met nieuwe hoofdlagers. Nieuwe zuigers, cilinderbussen, kleppen, klepveren, Mark II Vincent nokkenassen, tuimelaars en een oliepomp hebben hun weg gevonden in de motor. De originele onderdelen zijn allemaal bewaard. Het originele 20 inch achterwiel is vervangen door een 19 inch versie omdat 20 inch racebanden niet meer verkrijgbaar zijn. Nu op Avon GP rubber, gematcht aan een 21 inch Avon Racing voorband, rijdt de Ehret Vincent prachtig strak door de krappe bochten van Carole, met prima grip bocht-uit, bochten die voor de meeste machines om de eerste versnelling vragen. Niet op de Lightning echter, dankzij het enorme koppel en de manier waarop het blok loskomt als je gas geeft in tweede versnelling.

Als dat gebeurt merk je ineens dat je de R6 die je net in het krappe gedeelte met reuzestappen voorbij knalt, om bij de volgende hairpin weer teruggeremd te worden. De remmen van de Vincent zijn met voorsprong het slechtste onderdeel en je ontwikkelt snel een reuze respect voor je rempunten, want er is weinig marge. Integendeel, wat in het begin nog gewoon redelijk slecht werkt wordt alleen maar erger als de remmen beginnen te faden met reuzesprongen. Deze remmen zijn voorzien van aluminium Godet replica voering in plaats van de originele magnesiumversie, die gewoon te teer zijn om ook nog een beetje veilig te zijn. Er is waarschijnlijk geen enkel onderdeel zo ver doorontwikkeld in de afgelopen 67 jaar dan remmen en als je zomaar de 220 aantikt met je motor zijn de remmen van de Vincent heel simpel erg zwak.