Reportage: DCT, Ja of Nee?

Tekst: Vincent Burger
Fotografie: Vincent Burger, Ed Smits

Alhoewel, dat verschil ligt redelijk voor de hand. De één heeft een koppelingshendel en schakelpook, de ander niet en heeft een paar extra knopjes aan het stuur.  Het systeem is dan ook bijzonder slim; door de koppeling iets uit te breiden en vervolgens in twee afzonderlijke delen te eh, delen, krijg je in feite twee losse koppelingen die afzonderlijk van elkaar kunnen aangrijpen en loslaten. Zet je vervolgens om en om de eerste, derde en vijfde versnelling aan koppeling één en tweede, vierde en zesde aan koppeling twee, dan kun je dus terwijl je in één versnelling rijdt, alvast de volgende inschakelen. Dan hoeft bij de overgang alleen nog maar de ene koppeling te lossen terwijl de andere aangrijpt en je zit glad als een paar net gepoederde babybilletjes zonder moeite in de volgende versnelling. En bovendien: het is dé manier om met een gewone versnellingsbak met tandwielen tóch (semi-) automatisch te schakelen. En daar gaat het Honda om; de keus om hetzij volautomatisch, hetzij met de hand aangestuurd, op en neer te kunnen schakelen.

Aan het blok te herkennen aan het extra kapje over het koppelingsdeksel

Dat heeft meerdere mogelijkheden: overschakelen gebeurt soepeler en is minder storend voor het rijwielgedeelte; een ieder die ooit ruw heeft overgeschakeld weet hoeveel onrust dit teweeg kan brengen. Doe dat in een bocht en je hebt helemaal de poppen aan het dansen. Daarnaast heb je dus de keus schakelen helemaal aan de automaat over te laten en je daar niet meer op te concentreren. Net als een scooter dus, gas-sturen-remmen en verder niets. Maar als het systeem er dan toch zit, kun je er nog veel meer mee.  Zelf schakelen blijft namelijk een optie. Evenals een meer of minder sportief schakelgedrag, vergelijkbaar met verschillende mappings die menig concurrent tegenwoordig als keus biedt.

  
Aan de linkerzijde ontbreekt er iets... zo ook aan het stuur. Daar voor in de plaats heb je dan wel weer mooie knopjes

Inmiddels zit Honda bij generatie 2, of versie 2.0. De eerste uitvoering van het systeem kende nog enkele haken en ogen die in de praktijk niet echt door iedereen gewaardeerd werden. De automaat kent twee standen, ‘drive’ en ‘sport’, waarbij Drive in eerste instantie bijzonder veel geënt was op een gusntig benzineverbruik met als resultaat dat het wel érg snel overschakelde en de meeste gebruikers dus al snel kozen voor de Sportmodus. Daarbij was het bovendien niet zomaar mogelijk de automaat ‘bij te sturen’ in het geval van bijvoorbeeld terugschakelen voor een bocht of dergelijke.  Daarvoor was dan weer de Manual modus nodig, die je diende te bedienen met de knopen plus en min op de linker stuurhelft. In versie twee is niet alleen het gedrag in Drive modus aangepast en praktischer geworden (lees: bruikbaarder door de schakelmomenten op iets reëler niveau te leggen), maar ook kun je nu in automaatstand te allen tijde de bak aansturen door de plus en de minknop. Een soort constante combinatie van automaat en zelf schakelen dus.

Sowieso als motor best een lekker ding, eigenlijk. Je zou het haast vergeten in alle commotie

Was voorheen de keus dus bepalender, nu zou je het met een optie minder aan kunnen, aangezien Manual als override in principe altijd beschikbaar is. Tegelijkertijd is de keus tussen de autmaat menu’s wel iets praktischer geworden, dus blijven er twee bruikbare keuzes beschikbaar.

Je kunt er dus alles mee wat je met een conventioneel geschakelde motor ook kunt, maar daarnáást is er ook de mogelijkheid de regie wat uit handen te geven. En daar wringt meestal de schoen, want vraag het een willekeurige motorrijder en hij zal bijzonder huiverig reageren. Iets uit handen geven? dat nooit. Schakelen hóort nou eenmaal bij motorrijden en dat opgeven voelt toch als een stukje van je rijplezier weggeven. Maar, weert Honda zich kranig, ten eerste stond de motorrijder vroeger ook bijzonder terughoudend tegenover ABS en zie wat daarmee gebeurd is. Bovendien richt Honda zich niet zozeer op die motorrijder maar gaat het meer om de zij-instromer, de autorijder-met-ooit-een-gehaald-rijbewijs, en de oudere motorrijder die niet zoveel aan zijn kop wil en gewoon zorgeloos wil rijden zonder poespas.

Je ziet 't echt niet... het is dat we twee kleuren hebben, maar anders