Suzuki Track Days per Rizla GSX-R

Hopkins style

Dat gevoel je behoorlijk kan bedriegen zouden we ’s zaterdags echter al snel achter komen. Hoe zeer we ons ook ‘John Hopkins’  voelden op de Rizla GSX-R1000, in volledig standaard – straat – setup konden wij niet vrolijk worden van het stuurgedrag van de fiets. De eerste drie sessies werden we dan ook bepaald geen vrienden: bij aanremmen voor de Tarzan, waar je met lichtsnelheid op afkomt (man-oh-man wat knalt deze Soes er op toeren vandoor), stuiterde de voorkant hevig en wilde de achterkant ons nog sneller voorbij komen dan Vermeulen dat bij Casey Stoner in de regen deed. Uitaccelereren met de honderd-tachtig-plus-pk’s was ook al geen pretje, de standaard straat banden waren na een rondje vier volledig over de zeik, oververhit en helemaal klaar met het geven van grip.

Na afloop van de eerste 20 minuten gingen we dan ook naarstig op zoek naar een betere setup, en werden daarbij geholpen door niemand minder dan ex-Barry Veneman monteur Erik, die ons vanaf dat moment met raad en daad zou bijstaan. Heerlijk, zo’n privé monteur die  je kan helpen om een beresterke ‘ MotoGP replica’ als deze GSX-R hard rond het hobbelige en moeilijke circuitpark Zandvoort te krijgen. Elke sessie werd het beter, het leek wel echte MotoGP, “Erik,…bij het uit acceleren pompt de schokbreker, wat is jou idee? “ ”Nou laten we de compressie wat meer geven en kijken hoe dat gaat…” Met het steeds beter aanvoelen van de fiets groeide ons zelfvertrouwen en wisten we de fiets steeds harder rond te sturen. Hetgeen de levensduur van de achterband niet bepaald ten goede kwam. Na elk drie maal twintig minuten gereden te hebben met de GSX-R was de Bridgestone BT015 achterband finaal afgeschreven. Zowel links als rechts waren de slijtnokken weggesmeerd over het hete grijze asfalt van Zandvoort. Kortom, tijd voor racerubber in vorm van vertrouwde Pirelli Supercorsa’s.

Onvoorstelbaar, hoeveel invloed een band kan hebben op het rijkarakter van een fiets. Voelde de GSX-R in de derde sessie ‘wel goed’ aan, in de vierde sessie voelde de fiets nagenoeg perfect aan. Puur het straatrubber in vorm van de BT-015 bleek niet de juiste keuze te zijn voor op het circuit. Nu zullen die banden voor recreatief gebruik prima voldoen, maar ga je er vol tegen aan dan merk je dat de fiets vraagt om meer grip, iets wat een Supercorsa perfect kan bieden.

De match was dan ook compleet en de vette 1000 braakte zijn paarden uit als of het een lieve lust was, voorspelbaar,  controleerbaar en o-zo smeuïg, werkelijk onverstelbaar. Suzuki’s “Own the racetrack”  wordt werkelijkheid en wat deze replica betreft je voelt als een ware Hopkins op deze prachtige machine, hij ziet er niet alleen machtig uit maar rijdt ook zo!

Alleen het geluid, het Titanium uitlaatsysteem mag dan wel prachtig zijn vormgegeven, maar was nog stiller dan een standaard GSX-R. Nu zaten bij deze fiets de dB-killers nog wel op z’n plek, maar voor ons had het best wel een ‘onsje meer’ mogen zijn. Maar goed, dat was dan ook een van de weinige minpunten die we aan deze fiets konden ontdekken.

Alles klopt! Zon, circuit, Beukende pk’s wachtend op de draai van je rechterhand, de geur van verbrand rubber en het pompen van adrenaline tijdens de rondjes… Dat openbare weg rijden en de hele dag maar de Rambo uithangen, met de achterliggende gedachte dat je het toch altijd verliest van Koos en zijn vrienden (die ergens in het struikgewas loeren om je geld te kunnen afpakken), is dan toch eigenlijk helemaal niks in vergelijking met een evenement als dit. Koos: we doen niet meer mee aan die greppelgraaijerij-praktijken… laat ons maar op het circuit rijden zoals tijdens deze Suzuki Track Days, da’s leuker, veiliger en goedkoper. Onze keus is gemaakt…

Het is 2008, Suzuki Track Days op Zandvoort en we lopen richting pitbox, waar de fiets van Vermeulen, 800cc met 250pk, voor ons klaar staat. Ons pak hangt al klaar, de motor wordt opgewarmd en nadat het pak is dichtgeritst stappen we op de MotoGP fiets. Met vierduizend toeren stationair klakken we de fiets in eerste versnelling,  laten zachtjes de koppeling opkomen en horen een vreemd piepgeluid dat steeds luider wordt… Shit, met het zweet op ’t voorhoofd worden we wakker… het was de wekker. Ach, als mens moet je altijd blijven dromen. Toch?