Eindelijk: Aprilia RSV4 Factory

Toegegeven, op voorhand al was Aprilia als geen ander op indrukwekkende wijze in deze missie geslaagd. De presentatie van het motorblok in 2007, de eerste filmpjes op internet van de dyno en de eerste - veelbelovende - testresultaten, waarbij niet te minste coureurs als testrijder in dienst werden genomen. En dat is ook niet vreemd, gezien de rijke racehistorie van het bedrijf. 33 kampioenschappen, 254 Grand Prix overwinningen en 8 World  Superbike zeges, dát is de indrukwekkende zegereeks die Aprilia de afgelopen twee decennia tot een legende heeft gemaakt. De – voornamelijk tweetakt – fietsen uit Noale waren (en zijn nog steeds) dominant op circuits over de hele wereld, dankzij hun geniale ontwerp en de moed en buitengewone ambities van de technici die door te durven experimenteren vaak met innovatie oplossingen kwamen. Niet vreemd dus dat deze RSV4 Factory, volgens de Italianen het product van de immense technische know-how en in nauwe samenwerking met de raceafdeling ontwikkeld, zich vanaf de eerste World Superbike wedstrijd op het circuit van Phillip Island als serieuze podiumkandidaat ontpopte.

Voor de ontwikkeling van de RSV4 zijn de Italianen dan ook niet over een nacht ijs gegaan. Kernpunt van de nieuwe Aprilia Superbike is het nieuwe motorblok, waarvan allereerst de configuratie moest worden bepaald. Na een aantal computersimulaties was al snel duidelijk dat een compacte V4 het meest ideale uitgangspunt zou zijn voor Aprilia’s nieuwste Superbike. Smaller dan een vier-in-lijn, en hoogtoeriger (en dus meer vermogen) dan een V-Twin. De 999,6 cc 65º V4 is volgens Aprilia haar meest innovatie motorblok ooit en is standaard al goed voor een vermogen van 180 Pk in straattrim. Voor de ontwikkeling van het compacte V4 motorblok werden alle registers opengetrokken: van materiaalkeuze tot de meest geavanceerde elektronische technieken, waaronder multimap ride-by-wire techniek en elektronische injectie met dubbele injectoren en regelbare inlaatkelken.

Volgende stap was een rijwielgedeelte te ontwikkelen rondom dat 65º V4 motorblok, een rijwielgedeelte dat moest voldoen aan de maatstaven van het circuit én waarbij maximaal gebruik moest worden gemaakt aan het technische reglement van het WK Superbike. Dus moest a) de motorfiets zo compact mogelijk worden om daarmee een zo

gunstig mogelijke massacentralisatie te verkrijgen en b) zo veel mogelijk instelbaar worden, om daarmee de motor snel aan elk circuit aan te kunnen passen. Resultaat was een rijwielgedeelte waarvan bijna alles instelbaar is: positie en hoek van het balhoofd, hoogte van de swingarm en zelfs de positie van het motorblok in het frame kan worden aangepast. Uiteraard werden frame en achterbrug daarbij uit Aluminium vervaardigd volgens de laatste technieken en werden verder state-of-the-art componenten van Öhlins en Brembo toegepast.

Als laatste mochten de ontwerpers zich met het design gaan bezighouden. Bouw de meest compacte, innovatieve en mooiste Superbike op de markt, dát was de missie waar het designteam zich voor zag staan. Om het geheel nóg complexer te maken moest alles in het teken van functionaliteit staan, en moest het geheel een typische Aprilia uitstraling krijgen. Zo kreeg de motor zijn prominente neus met forse luchtinlaten, nodig om de V4 van voldoende verse lucht te kunnen voorzien en werden om de link met het RSV Mille verleden te onderstrepen triple koplampen toegepast. Aërodynamische windtunnel onderzoeken werden gedaan om de oppervlakken tot een minimum te reduceren, zonder dat het ten koste van effectiviteit zou gaan. Het spectaculaire en uiterst compacte kontje, wat we al kenden van Honda’s RC212V MotoGP racer, was onder andere daar het resultaat van.