Yamaha Offroad Test Event

Afgelopen weekend was het weer zover: het Yamaha Offroad Test Event, gehouden op Yamaha’s eigen circuit New Seven Hills bij Oss. Bekende formule: alle faciliteiten staan open, alle opties staan ter beschikking om het gehele Yamaha offroad oeuvre eens persoonlijk aan de tand te voelen. Licentie of niet, dus eenieder met serieuze interesse in het zandaanbod van Yamaha is van harte welkom. en met alles bedoelt Yamaha ook echt alles, dus ook de 2011 modellen. Dat is interessant!

Met zoveel lekkers in de aanbieding is het moeilijk kiezen, maar de omstandigheden vereenvoudigen de zaak op een wel heel eenvoudige manier. De eerste berichten dat de baan ‘best zwaar is dit jaar’ –vanuit de mond van mensen die het kunnen weten- strepen de grote wedstrijdbaan voorlopig maar even van de lijst. Zeker zolang de offroad escpades zich tot ongeveer één per jaar beperken lijkt het geen prima idee om me direct tussen de iets beter geoefende goden te begeven. Eerst maar eens iets anders.

Spetter spatter spater...

Dus spreekt het voor zich om eens rustig op te warmen met het meest functionele wat Yamaha te bieden heeft; de Utility Vehicles. Wel een quad, geen quad, hoedanook heeft het vier wielen en een automatische transmissie. Mooi, dan kunnen we ons allereerst eens vol op het rijden concentreren. Balans is niet belangrijk, schakelen doen we later nog wel. En wat pak je dan, als modebewuste redacteur? Uiteraard de meest spierwitte uitvoering. "Omdat dat beter uitkomt op de foto's". Het moet gezegd worden; eenmaal een gitzwarte poel succesvol doorkruisd is het contrast inderdaad om te smullen! De machine laat zich overigens nog best lekker sturen, al is het zeker een hand vol. Corrigeren en sturen zal op de voor deze voertuigen bedoelde manier moeten gebeuren en niet anders; veel effect heeft duwen en trekken niet. Leunen met het volle gewicht heeft nog het meeste effect en voor de rest is voornamelijk soepel rijden het devies. Daarentegen werkt het motorische deel puik en valt de vierwieler in minder dan geen tijd fraai te driften. Na enkele ronden over het testparcours wordt me getipt 'het nu eens met dit knopje in de andere stand' te rijden. Het knopje wat de vierwielaandrijving inwerking stelt... Wat we hiervoor aan ladingen tractie menen te hebben wordt letterlijk met een druk op de knop nogeens verdubbeld en nu is werkelijk geen berg te hoog voor het ding. Super om hiermee eens onbegane paden te bewande- eh...rijden. Alleen wordt de rit toch net iets minder spectaculair en dus wordt voor de laatste paar doorkomsten toch de tweewielaandrijving weer verkozen. Het relatief hoge gewicht van de machine is ook duidelijk merkbaar als het enthousiasme zodanig is gestegen dat er maar eens een flinke bult bedwongen moet worden. Het ding wil best met de wielen loskomen, gewoon een kwestie van voldoende snelheid en eh, voldoende 'bult' maar het gevoel is toch enigzins hulpeloos, er zal weinig zijn dat je als berijder kunt doen om de vlucht tot een goed eind te brengen. Daarvoor zul je wérkelijk hard moeten sleuren.

Niet getreurd. Gezien het enthousiasme wat de UV teweegbrengt wordt het 'dat smaakt naar meer' bevredigd met een overstap naar het échte werk; een 700 cc ééncilinder met 'normale' versnellingsbak. En een wat serieuzer parcours.  Waarom zouden we eerst voor de kleinere uitvoeringen staan als er ook een gepimpte staat... Inderdaad andere koek; het gevoel van controle is aanzienlijk meer aanwezig, al zal het van tijd tot tijd nog een vraag zijn of we kiezen voor het in goede banen leiden van de machine of het in de juiste versnelling zetten. Aan de andere kant; het ding trekt sowieso wel door, dus echt veel hoef je niet te schakelen. De switch van een parcours naar iets wat je echt een racebaan kunt noemen laat zich duidelijk gelden; de ondergrond is (leuk) zachter en losser, maar ook de bochten en bulten zijn in veel groteren getale aanwezig. En aanwezig zijn ze zeker. Al snel wordt duidelijk dat de beste manier om dit terrein en deze machines te bedwingen een overdaad aan gas en body language is, dus gaan we er maar nóg wat verder naast hangen, tot dit ook echt resultaat begint te vertonen. Deze tak van sport is echter ook gelijk zó aanstekelijk dat ronde na ronde het plichtsbesef slinkt, het enthousiasme groeit en de 'exit pitlane' keer op keer als een vage waas voorbijgereden wordt. He verdorie, moet je nóg een keer die hele baan rond. En als er dan eindelijk wat vocht bijgevuld wordt bij zowel machine als berijder, komt er net een collega aan die wel even een wedstrijdje wil doen. Is goed hoor. Het driften en springen begint zowaar serieuze vormen aan te nemen en we hebben inmiddels ook geleerd dat als er iemand achter je rijdt, een dot gas voldoende is om deze van zijn lunch te voorzien en op nóg meer achterstand te zetten. Eenmaal terug onder de mensen valt nog het meeste op hoe schoon zij er naar verhouding nog uitzien; ech bevorderlijk voor je witte kleren is quadrijden dan ook niet. Met vier wielen die continu alles rondspetteren wat ze tegenkomen ben je in twee tellen voorzien van een schutkleur.

Dikke pret op vier wielen. Valt het op?